Alle inzendingen over den mensch als verst

Als ’t prangen van de nood hevigst overstelpt, En alles ons vervolgt en woedend gaat verslinden, Dan is ook ’t uur naastbij dat God de bidder helpt; Maar verst, wanneer men ’t acht in mensenhand te vinden.…

Verder dan de verste ster. Mocht hij terug komen, leven na de dood, dan zal ik hem nog niet zien, want het heelal is zo groot. En ik heb te weinig tijd, ik ben hem voor Eeuwig kwijt.…

Ver wil ik vliegen Zo ver als ik maar kan Verder dan de horizon Waar ik de eeuwigheid Ontdekken kan, het Verst van allemaal Waar de lucht het schoonst Is om mijn longen mee Te vullen en verse lucht mijn Gedachten de vrijheid geven kan…

De zee telt oneindig Veel golfjes waarin mijn Spaarzame woorden vervagen, Hun vorm verliezen Even goed als Hun betekenis - Waarna ze alleen nog Gedachten zijn die Oneindig ver worden Meegevoerd tot aan De verste horizon…

Drie mannen zijn verwikkeld in een strijd, De eerste zijn, dat is waar zij van dromen, Wie zal het verste in de ruimte komen? Wiens naam zal klinken tot in eeuwigheid? Zo voelen zij zich beurtelings verheven, Gewichtloos en gewichtig, voor heel even.…

niet in woorden te vangen vertellen tranen dat de opgelegde taak te zwaar is om te dragen met je rug tegen de muur hou je je al zolang staande geef mij je angst dan hou ik je veilig voor de nacht wieg je voor zo lang nodig langzaam verstik je steeds meer in een web dat jij nooit gesponnen hebt uitzichtloosheid kenmerkt de plaat die is…

Waar woorden star en ondoorgrondelijk blijven - O Mensch, gibt acht - slaat de goedbedoelde beklemming omhoog tegen gotisch glas-in-lood om als een vloedgolf de monden te verstommen, angst als gijzelnemer. Eén stem blijft over, de mondeloze mensen volgen in gebed. (Devoot of geknakt?)…

- Een mensch in de zonneschijn - Te wete' en te streven, Met een wil toegerust, Helder en welbewust - Dat, dát same' is leven!…

in den beginne zorgde hij voor iets ronds dat hen dragen kon in den beginne plukte zij iets ovaals at er ongevraagd van in den beginne was er hij, toen zij wat langzaam evalueerde in wij…

hoe stil legt herfst zijn hand over de aarde de verste klokken hoor ik nu geluiden die de witte berken voor me bewaarden en ieder die hier is ook de vogels grijs en traag zien bomen rillen ik wrijf over schaduwen maar er is niemand die wat vraagt…

Door het volhardend duister Kriekt onverwachts het Eerste straaltje ochtendlicht, Het dringt zelfs door In het verste hoekje Van het huis waar het Normaal gesproken donker is - Jong licht, dat nog Groeien moet, en toch Al de eerste zachte Schaduwen in zich bergt…

aan de verste rand van mensenleven aan aarde en tijd onttogen als de droom zijn diepte bereikt vliegt in de pracht van zijn vlucht een zwaluw tegen het raam ingenesteld in weke aarde een korte siddering pijn en poëzie in het kleine vogellijf…

Je kunt je er geen fijner maaltijd wensen En wordt daarbij ook vriendelijk bediend Zoals een klant dat overal verdient Verstandelijk beperkt noemt men die mensen Gelukkig vind je in hun Brasserie Niet één mongool zoals Annemarie.…

alweer is vrede écht het verst maar óók dit snelsonnet stopt met een lach het schreef zich immers op een blije dag…

Den Haag Holland Spoor Dat merkt u wel hoor Als u er bent Wordt het u bekend Men Brengt Het ten gehoor: Den Haag Holland Spoor! Station Den Haag Holland Spoor…

treibe mit in den wolken, wer kennt nicht den wunsch zu strudeln im genuss er führt dich an deiner hand mein geist verfehlt keinen o, von herrlichkeit übermannt verbleiben wir miteinander…

gelijk de klepel bungel ik de grootste afstand, heen en weer ook nog eens op de verste verte van boven in het ritme van mijn tijd het is als rust in riet schommelend langs waterstromen laat mij maar en zoek niet ik draag de morgen in een enkel woord de avond in mijn hart…

De macho moet dus – voor zijn bestwil – missen De wedstrijd in ‘wie er het verst kan pissen’.…

Als goud het groen zacht raakt, zich plooit en vlijt, haar teder streelt en liefjes kust, daar aan de einder, de verste verte, waar je je ogen lichtjes knijpen moet, daar waar het blauw troebelt in roze avondrood, wordt de dag in slaap gesust…

bij den minne op het liefdestapijt in den kreuk bij kraak van het struweel den mooien vrouw wil in haar geheel vol gaarn tot in de puntjes verleid bij de thee nog met kleine beetjes after tea krokant beliefd in kreetjes…

Door de Helderse duinen loopt het Schapendijkje tot het Kaaphoofd op weg naar Huisduinen Een grijze man daar tuurt in de verste verten heft zijn wandelstok wijst naar hoog boven de heiige zee tegen de winden in hangende gevleugelden Hij mompelt kijk daar ze bidden nog de zeeuwmeeuwen…

ze weten in de verste verte niet hoe verrukt ik van je glimlach ben En je handen en je wenkbrauwen en...wat er verder nog bij je hoort...…

Vrijwel volledig verdreven uit de verste vezels van haar lichaam haar gelaat een ernstig gekerfd vensterraam bijna afgestorven van geluk koestert onder het wollen gebint de moeder haar kleinood als een meer dan kostbaar kind. Kwetsbaarheid baart tederheid. Laten we stil zijn.…

Het licht in de verte Kleurt door en door rood Door een zon die Doodvermoeid ondergaat ' t Doet mij beseffen Dat ik verder wil Daarheen, waar het licht Oud is, en rood, en warm ' t Hele leven ben ik Al onderweg naar verder Naar de verste verte Tot er opeens geen verte Meer is…

ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

tramrails liggen er verlaten bij men fluistert dat ‘ie al meer dan een half uur vermist wordt het bord dat aankomsten voorspelt lijkt van slag, en geeft aan dat ‘ie er had moeten zijn in de verste verte is er nog altijd geen ros in aantocht dus klim ik weer op de fiets de wind geeft mij vleugels…

langzame dromen in mijn lichte hoofd lucht in mijn longen zoete melk in de ochtendkoelte in de palm van mijn hand witte stille vlakte waar mijn ogen in de verste verte verdwalen winterwoorden schijnen door poreuze wolken in het prille tere licht…

met z’n allen van peutergroot tot moederoud zijn ze present klein - groot dik en dun samen in groot en klein verband tonen zij van veel - heel veel inspanning het resultaat altijd in stijl pril nog - soms wervelen zij passioneel door muziek gedreven in regenbooglicht zoveel kleuren door ruimte hen gegeven het mystieke en normale…

Zijn woorden Als het verhaal van mei Tot ver voorbij De verste uren.... En later Bij een glas wijn -one for the road- Hoe zij toen wist Dat dit kon: Hun zomer zou langer, Veel langer dan één lente duren.…

Delg mij uit uw dagboek veeg mijn verzen weg, in de verste vergeethoek waar ik mijn letters leg.…