Alle inzendingen over desolaat leven

ijlheid schiet door gaten ozon zonlicht laag vertraagd de lange bergen kruiend ijs spanning kraakt als stilte decibellen vreet anonimiteit zijn naam vergeet in desolaat strekt tijd in eenzaamheid de rekbaarheid het onderkoelde traag beginnen van het leven dna dat zich weer splijt met dood ten spijt…

Verder dan hier kan ik niet terug: het prikkeldraad - geroest - waaraan Gijs B mijn haren vlocht en hard wegliep, en lachte zoals ik later heb zien lachen in de buurt van prikkeldraad; het desolate achterlaten waar vluchten wordt bekocht en schreeuwen als de regen voortaan naar binnen slaat. --------------------------------------…

ontwaakt telkens weer de roos, bovenop het gebundeld verdriet, of is het de spiegel, gekarteld door vrees, die zich een illusie verbeeldt in een ontoegankelijke ochtend en als het dan toch tederheid zou zijn al was het maar voor een poos, waar ben ik dan gebleven in het hart van een bruidstenen winter die pronkt met bloemen als een desolaat…

ik wil langer schemeren om het dubbele in ons bestaan intenser te beleven de speels vrolijke kanten het lieflijk dansante in het jeugdig bewegen in schaduwen bijeengeraapt de desolate wanhoop zonder uitweg en het ten einde raad wij blijven bij de grenzen weg in oeverloos laveren maar zoeken beide zijden op in steeds proberen zo juichen…

Wat morsen ze dan voor mij te zien en horen vanuit de maan als het desolate wit, naast ook diepten zo zwart als git wat maakt me daarvoor uitverkoren.…

zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een vlinder hoort de stilte; verder en vager desolaat…

het licht kroop zacht dichterbij met lange warme haren het openbaarde de desolate kou die mij in somberheid gevangen had gehouden in de afgelopen tijd het is begonnen met twijfels aan de echtheid van licht dat opgepimd door anderen veel van zijn glans verloren wist over de warmte die het zou moeten verspreiden en die niemand…

Kieuwen kiemen tot oeroude reptielen foetale fossielen in wording Licht en liefde ontwaken voor ‘t eerst uit stof en steen jij en ik Blozende blikken in obscure ruimtes een vluchtige vlam in het ijle Beloftes beleven op desolate stranden tijdens naakte nachten in een rijp avontuur Bloeien bloemen in de moederschoot Venus venaal…

schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind en koud heel desolaat…

Eenzaam lenteland Het is nog april vogels zingen uitzinnig desolate stad. Dagen achter glas Het luchtruim dijt uit de wereld krimpt we leren afstand te nemen. Stille getuigen Zee van verlangen rivier van onzekerheid kraanvogels roepen. Onvoorspelbaar Uit onverwachte hoek blaast een nieuwe open wind door stad en land.…

maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen beloof ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur van…

maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen belooft ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur…

landweg in de Provence ogen lichten op als sterren die de nacht in vuur en vlam zetten ogen verdrinken in het licht boven een caféterras op een avond in Arles ogen turen knijpen samen als je onder woeste luchten Korenveld met kraaien schildert het doodlopende pad de droefgeestige kraaien de kracht van het platteland jouw desolate…

Onthutst, met dichtgeknepen keel aanschouw ik de scherven, onderga de desolate sfeer. Hoe bestaat het.…

wat zijn dat toch voor vreemde ronde gaten als holle ogen in een bleek gelaat gevuld met zand, maar leeg en desolaat welk wezen zou die sporen achterlaten ze intrigeren mij in hoge mate zijn het de stempels van een duivels kwaad het werk van een ontsnapte psychopaat die iets begroef in maanverlichte straten de gaten wachten, vullen tijd…

Twee futen weten al de lente zij keken in de glazen bol van de verwachting de reiger scheert over het vrieswitte water onder een lucht van ijskoud blauw desolaat als lege winkelpanden schotsen de oude kale bomen tak aan tak langs de waterkant het daglicht is te schaars kraakt de een tegen de ander mijn wortels verliezen de grip op…

guur tochtte de wind om de hoek waar ik voor de kou schuilde in vlagen vertelden de desolate stromen hun herfstige dromen uit een wereld die het kleurtapijt voor morgen legde als een sneeuwse bui haar niet bedekte kou snerpte langs mijn ogen die ik toekneep tot een deja vu uit een ver winters ervaren in het verschiet van…

Kijk naar het groen, naar de natuur het barst van leven en van vuur wat zou de aarde 'zonder' doen een desolaat dorre woestijn. Hoe schoon de kreten van een kind dat aan z'n levensloop begint hoe schoon de eed van 't jonge paar dat slechts wil leven bij elkaar.…

de tgv raast door dit dorp langs het desolate station waar driemaal daags knarsende stoptreinen vergeefs wachten een duizendjarige kerk rust van kabbelend water prominente treurwilgen zacht bewogen stil dromend elk halfuur de ratelende beat roerig ritme op ontelb’re bielzen een storing van 300 kilometer per uur na dertig lange seconden…

Een uithangbord hing desolaat beschenen door warm licht dat naar buiten brak haar enige houvast voor het ondraaglijk moment onder deze relieken in fragiele aanbouw van de dag een mystieke sfeer leunt zwaar aan de gevels, was zij zich daarvan bewust.. ze aarzelde bij het zacht gondelen van haar naam.. Venetië.. Venetië..…

En later luisterend naar het ochtendlied van de merel hoorde hij steeds weer die desolate snik. Was het nieuw verlangen of eerder een oud verdriet ? Hij dacht aan mensen die hij nooit meer ziet.…

De voortekenen van morgen worden niet bepaald om de planeten te doorgronden, voordat we eigen grond in desolate toestand verlaten, een etnologische missie naar onze innerlijke zelf, om de herkomst te verklaren.…

is of anders de wijn ken je Wat houdt je wat let je smijt dan vreet me op ik ben er toch verdomme doe maar wat zeg iets stoms dan kan ik lachen om je intonatie begrijpen hoe ik voor je viel als een dronken klaarover op de kleuren van een zebrapad Ik brandde duizend kaarsen toostte op je mooie kont schold je naam als ziekte in een desolate…

zij koestert me in de flank van witte raven die hun vleugelwijdte nimmer laten kortwieken door scharen die diep trachten te kerven in de nalatenschap van altruïstische desolate decorum in ben een raaf, ongekloond zelfs weggehoond door hen die ik niet haat, maar vol mededogen hun ondergang met mijn treuzelende blik gestaag onder ziet…

binnenkomen langs het perron in de drukkende zomers hitte ook de stilte neemt weer bezit met puf kraak en schuif rammelende ketting geluiden maar geen mens was te zien of bewoog toch hadden wij hier aan het eind van de wereld echt afgesproken om ongestoord even te kunnen koppelen en rangeren niet wetend dat de ontvangst zo desolaat…

Hem bleef geen raad Dan voort te varen, doelloos, desolaat En zonder drift - leeg, over lege zeeën.…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand van heden lijken karaf en liggende loper in de ruimte samen alleen alwaar een desolate…

Hem bleef geen raad Dan voort te varen, doelloos, desolaat En zonder drift - leeg, over lege zeeën.…

Geen maat houden, kon hij die geen maat kon houden mateloos verliefd op de nacht desolate romantiek vreemdeling ritme, ritme en nieuwe woorden in de gewaarwording diepere zelf gemaakte melancholieke melodieën mateloos verliefd op de romantiek ritme, ritme, oude zonden en doedelzak muziek voor de bohemiens nu het vallen der bladeren…