Netgedichten

netgedicht (nr. 83.163):

Uit het niets

nog zie ik hem
oud en bestoft
binnenkomen
langs het perron
in de drukkende
zomers hitte

ook de stilte
neemt weer
bezit met puf
kraak en schuif
rammelende
ketting geluiden

maar geen mens
was te zien of
bewoog toch hadden
wij hier aan het eind
van de wereld
echt afgesproken

om ongestoord
even te kunnen
koppelen en
rangeren niet wetend
dat de ontvangst
zo desolaat zou zijn

ik hoorde schuiven
deuren opengaan
en zag jou komend
uit een ander
universum in totale
ongebonden vrijheid

ik raakte je handen
omarmde jou in een
vaag verdwijnende
werkelijkheid wachtend
tot onze beelden uit
het niets verschenen