Alle inzendingen over vermoedt

als hij aarzelt om je mee te nemen omdat hij vermoedt deze heeft nog zoveel om te geven en het leven je ook niet los laat de strijd tussen die beiden jou te veel pijn doet en jij voelt dat hun spagaat ten koste van jou gaat dat jij dan inziet van ik verlies mijn diepe warme gloed en dat jij dan de regie neemt in dezen dat jij beseft…

Hete klonters stromen in mijn bloed Ik ben gevaarlijker dan jij vermoedt Was 't niet dat 't zou wegen op 't gemoed, Ik zou dat vuur smoren met jouw bloed.…

openingen om gedachteklompen in op te lossen ontwaakt steeds weer tussen het gruis hij zou het pulver weg willen strijken met geheugenverliezende woorden zijn handen vormen een kom om haar opgeheven hoofd een warme schaal waarin ze haar demonen mag verliezen ze voelt de smalle streepjes licht die uitwaaieren over haar huid en ook al vermoedt…

Doch... daar we moeten uitzien naar genezing; vanwaar, vermoedt u? hoe luidt úwe lezing? wanneer, zovele modderaars ten spijt...? U wéét het niet!... Ha! aan mijn borst, mijnheer! Vergeef me 't sentiment van dit wat oud gebaar, doch zó'n woord, over kunst! strekt ons te zeer tot eer.…

prille leven toe Bij het opengaan Het perelke perst zijn oogjes toe Te onwezelijk al dat licht Teveel al die bewondering voor het perelke klein 't Wil nog liever geborgen en verborgen zijn Nog even het jonge leven gadeslaan Armpjes en beentjes die spontaan bewegen gaan Voor het schelpke zich weer sluit En het perelke dat slapen gaat niet vermoedt…

Zijn collectief geheugen, latent verbonden met het universum, vermoedt instinctief de werkelijke relatie met het grote geheel. De raakvlakken ervan openbaren zich op een punt van de cirkel, waar de zich verdichtende eeuwigheid eindigt in een imploderend inferno.…

De kustlijn verandert niet voor de visser die dagelijks zijn netten uitgooit en onder het slijk het aardewerk niet vermoedt Het land was steeds land voor de boer die over haaienkerkhoven heen zijn wiede afstapt Graniet is hard en eeuwig en zo ook het marmer voor het kind dat metershoge tot kiezels afgesleten rotsen over het wateroppervlak…

Moeder, mijn Moeder, o hoe váák zal ik Nog tot de vrede komen van uw woord, Dieper ellendig dan uw hart vermoedt? Met geen gebaar, geen blikken en geen snik Durf ik verraden want mijn hart vermoordt… En dit is vreeslijk, want Gij zijt zó goed!...…

en als zijn blik ontdooit novemberwind dompelt gezichten in ‘t water van de zee in haar gaan zij onder blikken die vasthouden groeien later in ’t ijs de boten liggen aan de ketting en de man in ’t bloed gaat ruggelings een eenzaam pad dat hij onder gevallen loof vermoedt de as van het vuur is nu nat en hij zwijgt de zomer zo licht…

Het driejarige zoontje van de grenswachter speelt naast pa's kantoor trekt aan een dun touwtje zijn ijzeren vrachtautootje voort over zand gras en stenen de hummel kijkt en peinst gaat even voorbij de slagboom bevindt zich in een ver land dat hij snel zal verkennen vermoedt loerende dieren achter halmen en struiken wil een bestuurder…

Het is middernacht, de diepvriesmaan vermoedt de weg waarheen maar wil nog niet. Een geest beheert het boek waarin het lot gelegerd is, de schrijver is afwezig, 'komt zo terug', pas op de winkel! Uit het verleden sluipt een zin, gecamoufleerd, de laarzen op de straat zoeken hun weg in broze jaren.…

Vermoedt men tenslotte beslissende straf?…

Hij vermoedt dat hij leeft. Hij wendt zich van veel dingen af die zijn. En sluitende man kiest hij vrouw om aanspreekbaar te blijven. --------------------------------------------------------- Piet Gerbrandy (1958) is classicus, dichter en poeziecriticus. Dit gedicht stond als eerste van een cyclus van zes in Parmentier no 3, 2001.…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

Of is elk ding dat zorgvol en bescheiden De mens goed voor zijn doel vervaardgen kon, Schoon geen 't vermoedt, Schoonheid voor alle tijden?…

Eens omkijkt naar uw eigen vlees en bloed En dat u zich behoorlijk voorbehoedt Weer vaker met de trein gaat of te voet En dat ook eens een ander barbecuet En dat u voor collectes opendoet En zuinig omgaat met uw goeie goed Eens alles aanhoudt bij een fotoshoot En als uw vrouw zich naar haar minnaar spoedt Gewoon blijft doen alsof u niets vermoedt…

Eens omkijkt naar uw eigen vlees en bloed En dat u zich behoorlijk voorbehoedt Weer vaker met de trein gaat of te voet En dat ook eens een ander barbecuet En dat u voor collectes opendoet En zuinig omgaat met uw goeie goed Eens alles aanhoudt bij een fotoshoot En als uw vrouw zich naar haar minnaar spoedt Gewoon blijft doen alsof u niets vermoedt…

Eens omkijkt naar uw eigen vlees en bloed En dat u zich behoorlijk voorbehoedt Weer vaker met de trein gaat of te voet En dat ook eens een ander barbecuet En dat u voor collectes opendoet En zuinig omgaat met uw goeie goed Eens alles aanhoudt bij een fotoshoot En als uw vrouw zich naar haar minnaar spoedt Gewoon blijft doen alsof u niets vermoedt…

Al eveneens, vergaat of staat de Minne: Die niets beoogt dan 't laag genot der zinnen, Ziet zijn geluk verslijkt eer hij 't vermoedt; Veel hoger wil ik mijne liefde plaatsen, Waar ze ongedeerd het zonlicht kan weerkaatsen, En rein blijft in des hemels hoogste gloed.…

Dol ben ik op het stille water, de diepte die je vermoedt de plons als je een kassei over de reling gooit. Ik wil duiken in haar duisternis, de bodem strelen een minuut de adem ophouden en dan drogen in de hoogtezon.…

muil vol zweren Lalt hij over een verre oom Die hem inwijdde in algebra Met ontstoken tong Dramt hij maar door Over abstracte dingen Die hij niet begreep Toen hij nog lag te woelen In zijn wieg van watten Nu is hij heer en meester Over oerknal en zwaartekracht Reikt hij naar de rand Van zwarte gaten Speelt hij met e=mc² Ergens vermoedt…

loslaten dat is een hele kunst ik moet weer leren vertrouwen het gaat met vallen en opstaan maar op een dag dat weet ik zeker dan kijk ik naar jou en zie ik een volwassen vrouw, iemand die straalt van zelfvertrouwen die rechtop in het leven staat maar waarvan niemand ziet hoezeer ze heeft geknokt of waarvan niemand zelfs maar vermoedt…

ontgin, waar niemand vruchtbaarheid vermoedt, elke woestijn heeft zijn wel; geloof onafgebroken: hier móet water zijn; uw enige toeverlaat zij het woord: ‘o, bolwerk, o, citadel, bekleed mij met een nieuwe mantel, laat het firmament mijn huis zijn, zorg, dat mij niemand kent.’…

Eer een tweede zon zal stijgen, Nacht de komst der maan vermoedt, De eerste ster door 't donker bloedt, Zien mijn ogen weer ziels eigen Vaste zon, uw oog doorgloed Van het licht dat ebt noch vloedt!…

Eer een tweede zon zal stijgen, Nacht de komst der maan vermoedt, De eerste ster door 't donker bloedt, Zien mijn ogen weer ziels eigen Vaste zon, uw oog doorgloed Van het licht dat ebt noch vloedt!…

Hij zegt liever niks meer, maar je vermoedt dat niet alles gezegd is. Een bosje grijs haar steekt haast aantrekkelijk boven de dekens uit.…

Achter brede blinde poort Kruisen eindeloze gangen en portalen Waar men tijdeloze tijden kan verdwalen Tussen echo's die men klaar vermoedt en nimmer hoort. Weet ook gij dat stille diepe huis Door welks schaduwige vree Voet zo licht en onvermoeibaar stijgt en daalt langs tree na tree?…

vermoedt u, maar hoe lang is 't al geleden?... - weet u dat niet, dit is toch een kliniek?... lichtgeraakt, een onverwerkt verleden... - noteert u dat? ik ben niet geestesziek!... schiet bij het minst geringste in z'n wiek, meneer, wat hebt u tegen minderheden?... - wat zegt u nu, racisme, politiek?...…

gedichten Der hemelse gezichten, Had ik verwacht uw dageraad: 'k Had u verwacht zoals wij beiden In dit geduld zonder verwijt En onvoorwaardelijk verblijden God wachten op zijn eigen tijd, Wij twee die samen daaglijks deelden Van liefdes boom de vrucht zo scherp en zoet, En proefden in haar nasmaaks sidderende weelde De heerlijkheid die Hem vermoedt…