Alle inzendingen over natuur

deinende zwanen halzen neigen synchroon met het golvende water schuin voor de wind oranje met zwart in spierwit verpakt het statig bewegen contrasteert met een woeste felheid van leven die uitersten maken de mensen bang zij horen niet graag hun zwanenzang…

Leven van wind, van lucht en ruimte zwerven door velden genieten van natuur. In wouden ontspannen, rusten in het zachte mos zon door de kruinen ruisende bries door lover. Luisteren naar vogels, bewonderen het hert aanschouwen kleine dieren ergens op de stille hei. Gewoon alledaags leven, weten dat je bent. In al deze wonderen liefde…

Ik ken de Randstad van de snelwegen de Randstad van de trein ik ken de ochtendspits de meubelboulevards de overvolle metro de verwaarloosde groenstroken Ik eet 's morgens een ei eet vlees op mijn brood neem wat kaas en een glas melk Al die dingen komen natuurlijk van de supermarkt dan krijg ik ook nog air-miles om ooit ver weg te…

zon prijkt door de bomen en prikkelt zintuigen tot en met gretig kijken we stelen uit de zwarte grond tot zij ontluiken zullen geduldig wachtend totdat paardenbloemen weer beblaasbaar zijn…

Hoe vredig is het sterve in de natuur. Het blad valt af, roest op de stille aarde, vergaat en krijgt in 't vergaan nieuwe waarde: elk wezen weet zijn tijd en beidt zijn uur. En altoos is, tussen de tijd van sterven en het opkomen van een nieuw geslacht, een verbeiding, iets als een stille wacht op de anders zo drukke en volle werven. Dit…

Bij Rainer Maria Rilkes 'Lied vom Meer' Oeroud waaien van meer, zeewind bij nacht Jou ontgaat geen die wacht of zien zal hoe Oeroud waaien van meer, zeewind des nachts Jij zult weerstaan! Oeroud waaien van meer Jou ontgaat wachten niet, noch verwijzen Verstenigd weze van ruimte rijzen Jij zult weerstaan! Aldoor waaien van meer Zo gevoel…

als de stilte van de wind je heeft gegrepen een ongekende vogel uit het beeld verdwijnt als je oren je ogen niet meer volgen wat verborgen zit haar rijkdom openspreidt keer je dan je laarzen draai je dan je rug maak je van je stappen een opgeblazen brug of laat je je verdrinken in de diepte van de lucht in de vluchtigheid van…

het zijn de vogels die me door de morgen loodsen het gloren van hun kwelen is een streling op een vlies in de stroming van de klinkers trilt de dag nu open de drilboor van de straat wiegt de vleugels van een koor als het wit van zilverreigers verdrinkt in hete wolken klinkt de morgen zwart van troost…

Windstil is het vandaag - De storm is gaan liggen, Het waait zelfs niet een Beetje meer - en toch Beweegt die tak vlak voor me, Hoewel bedekt met sneeuw En kristallen ijs, en zie ik Een vinkje landen Op dit kunststuk dat Door hem hoe licht ook In beweging wordt gezet…

Word wakker, 't zonnetje is al op Word wakker, 't zonnetje is al op, De bloemen kijken uit hun knop. De vlugge leeuwerik zingt al lang, De zwaluw sjilpt haar morgenzang. Word wakker, word wakker, word wakker; Word wakker, word wakker, word wakker. Het duifje strijkt zijn veertjes glad, En trippelt vrolijk over 't pad. De haan kraait voor…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

Vlammend schijnsel vanaf vroege morgen over nevel en dauw ontsprongen in straling en warme gloed bij je weerspiegelende deining over golven zit ik dromend te staren op het duin waar water en licht de einder voedt en in ritme van een eeuwige zang de getijden naar de kusten voeren de stem van het verlangen droom van vele eeuwen een lokkende…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht. 't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooide wand verscholen…

In Memoriam Gerrit Hingstman Royaal kijk jij me Aan vanuit de hoogte Koning op vier benen Edel wat betreft statuur En oogopslag - je ziet Goedkeurend toe als ik Je vertel dat ik je mooi Vind - volmaakt in schoonheid Te midden van dit kristallen Landschap waarin alles blinkt Alsof het van zilver is, en dan Beginnen je ogen te…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

Geleidelijk aan is Het water tot Stilstand gekomen En lijken zelfs De luchtzakjes in Zichzelf bevroren - In het stille ijs is Wat ooit leven heette Geworden tot het Kristallen palet Van een levende dood…

Als het weer zo Zeldzaam mooi is Dat het zelfs hier Bij ons in wat een Uithoek van het land Heet bovenmatig veel Zon geregend heeft - Dan is het tijd om Stil te zijn, alleen Maar stil - zo stil Als het kleine voorntje Dat met zijn ogen wijd open Is vastgevroren in het Half heldere water van De vaart waar ik Met goede moed…

Kristallen bloemen dwarrelen neer traag meegevoerd met de wind. Ze vleien zich behoedzaam op de bomen, hangen als een witte slinger. Het gras wordt de nacht voor hun dromen, morgen kunnen ze al verdwenen zijn, In de warmte van een lichte zonneschijn. Ik heb ze mogen aanschouwen, Ik heb ze gevoeld, ik heb ze bekeken, ik heb hun puurheid vereerd…

Soms zie ik de Bosweg voor me, vijvers bruine bladeren, als 's avonds in de boom voor huis houtduiven zitten en met veel geraas verspringen door het groen. Verband bestaat er niet. Toch loop ik dan als toen naar donker water toe. het ruikt. Op de bodem aan de kant weerspiegelt tak en blad. Wat dreef ligt onder, hangt erboven. Dekt wat geweest…

Mild zaait de zon, door 't klaterloof der popels, Haar gouden spranken op het stromend water, Waar, slank en blond, twee vlugge knapen zwemmen, Als zwanen blank en fier als jonge goden. Op hals en armen beeft der blaadren schaduw En vonklend vloeit, van beider brede schouders, In 't golvenblauw een regen van juwelen.…

De avond hondenwandeling Loopt anders De regen niet bijzonder Maar zijn klank Een rij vuilcontainers te vroeg In `t donker langs de weg geplaatst Drumt de regen bassdrums Sommige als toms Volstromende putten Ieder zijn eigenaardige roffel En Uit kale hoge bomen Snelle ritmische spetters De traag hangende druppels Worden laatste stille…

Zing, kleine blauwborst en mooie lenteklanken slaan hun vleugels uit.…

Langs wolkenzomen en hemelse gewelven flaneren mensen vermomd in sluiers als decorstukken onverwacht de ontmoeting met vleugelslagen van vurige tijden Geen vangnet of blinde strik geen kleefdraden van kale woorden slechts een subtiel dwaalspoor door het geheugen van de nevels Wat doet de wind als hij niet waait? De eerste glans van…

Waar toef ik beter, rustiger dan aan oever van breed water verscholen tussen pluimen riet en vogels over golven scheren zonder iemand mij hier ziet. Genietend van onbeschrijflijk ritme van wind en golvenspel naar muziek door rietkraag luisteren veroorzaakt door wuivende halmen die mij gedicht toe willen fluisteren. En de zon werpt flonkeringen…

Grauw water moet eten van ijzige oeverranden, droge inktvlekken moeten holle luchten vullen. Dwangmatig, omdat de rivier niet mag verzanden en luchten zich niet in zwijgen mogen hullen. Geschreven woorden verdrinken krampachtig in bevlogen letters van de spiegelende kust. Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek…

Vanavond trok de mist over de wei alsof de aarde zich opende en het grondwater buiten zijn oevers trad paarden en koeien raakten vlot en als in een moeras uit de oertijd dreven tenslotte alleen nog koppen en ruggen voorbij van het geboomte aan de overkant maakte zich iets los waarvan ik dacht dat het een roeier was die overstak voor mij…

ik sta hier in de duinen die in wolkenlucht verstuiven windvlagen die wuiven met handpalmen van gras zie de manen van ruinen langs briesende paarden die niet meer bedaarden toen het éénmaal zo ver was zij nemen de benen het strand op naar zee langs het water gaat het in rengalop goed te pas ga ik er even helemaal in mee…

opdat de zon mij vertelt dat het allemaal goed komt 't geluid van de regen geeft aan , dat dat nog wel even kan duren…

Nevelverscheurend kraait een haan vanuit onzichtbare tuin achter vage huizen, het rozerood van de dageraad al in top. In een andere tuin voerde ik grootmoeders kippen nadat een andere haan mij had gewekt op de donkere vliering die geurde naar appels. Ik hoor dit nu, ik zie dat nog. Het blijft bij me en ik kan het niet vasthouden…

Verdwaalde gast boven de plas. Verdwaasd gegak. Hij moest rechtsaf, vloog uit zijn baan en zag ze gaan. Hij grijpt zijn kans en sluit zich aan.…