Alle inzendingen over psychologie

In het oog van de pauw waarin al mijn dromen zijn verborgen, als magische spiegel van een nieuwe dag te pronken met zijn veren als dat mag. Waar we lagen in het groenste gras vol madelieven die na de daad geshockt maar kranig weer zijn opgeveerd, wat ik daarna te veel en vergeefs getracht de tijd door mijn geest te manipuleren onverteerd…

In de bergen van mijn geest wedijveren meerdere toppen naar het hoogste punt om te overleven, moeizaam trek de voeten uit het dal grijp naar het touw, maar tors te veel onnodige ballast mee, de geleefde klei nam alle vormen aan die mij overkwamen, de beelden bekend, vergeten alle namen, de laatste tree op de levenstrap die ik deelde,…

ik kijk omhoog er hangt een boog avondrood in de lucht zo zoel en zacht, o wat een pracht deze stille vredige avondschemering waar hooggezeten de zangvogels afdalen langs twijgen glanzend in de avondzon de hemelkleuren zichtbaar voor 't oog in ziekte en gevaar van het in nood verkerend leven, en het voelt alsof alle troost is weggenomen…

Ik voel mijn ring verschuiven Op willekeur van de wind Ze draait zich om; we zien haar wuiven Terwijl ze zingt het zwervende kind Hoog boven de haan en de toren Grazen de schapen in de weiden Mijn trein brengt mij van achter naar voren Langs de verlaten paden; de heiden Van ginds als hier. Meeuwen krijsen in de wolken Het gouden licht…

Ik hield een prisma in de hand En wierp een schijnsel op de wand, Dat, schoon het zonlicht, doorgaans wit, Uit zijne aard geen kleur bezit, Zo velerhande kleuren droeg, Dat ik mijzelve, peinzend, vroeg, Hoe toch dit klaar, doorschijnend glas, Dat zelf volkomen kleurloos was, Al deze kleuren scheppen kon En halen uit het licht der zon. Het…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Op de fiets, rubriceren, data uit de oude doos. Valt er nog iets uit te leren, blijf ik dan voor altijd broos ? Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart. Trappen langs de grazige weiden Tot er niets meer is dat stremt Zie hem daar die bocht…

De slagen beukten op de holle vaten van beloften, die te snel werden vermorst, om met de sleutel van de tijd een opening creëren om verdorst, je schoot als moederborst te eren, tevergeefs heb ik de maan om uitstel gevraagd, hij koos een plek om mij in zijn koele armen te begraven, in een laatste snik verdrink ik in het eenzaam zijn…

Zoals alles uit het niets blijkt te zijn geschonden om zelfs de niet gedroomde dromen drastisch te doorgronden, in een wisselende rebellerende positie tussen goed en kwaad, zelfs bewust, misschien onbewust, waarop geen wetenschap berust, beken ik alle bekende zonden zelfs die van moord al heb ik niet in handeling begaan, in retrospectieve…

Je ogen zijn graniet en je mond als een kristallen bol van kwarts waarbij het scheidingspunt tussen donker en licht niet valt te bepalen…

Kom nu slapen, maak een eind aan dat gedaas De dag is rond, wat valt er nog te rapen ? Vlij je naast me, staak je innerlijk geraas. De maan beschijnt de kamer dus mag het licht nu uit ? Ik zal je slapen strelen, ik wieg je gammele schuit. En nu we onder zeil zijn, -geen mens die ons nog schendt - komt Beëlzebub ons halen, hij die…

Zaai mijn loten in de wind van een naderende storm mijn onrustig hart als ik naar onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een oceaan, om daar te ontwaken leer mij van de vruchtbare grond te eten indien ik de aardse armen ontstegen in het oog van een argeloze orkaan, die mij zwijgend aan de blinde…

wij zien jaren van moeite en leed onze sterke handen beven het tedere leven waarin wij vanuit dit ons levend huis van zang en vreugde hoop en verlangen de wisselende maan hebben gezien; een biddend ademhalen dat de dalen van stilte opent; grijs en oud jong en blij op zilveren voeten kom ik naderbij als naar een huwelijksfeest…

Het afstoten van het overbodige, bespreken van het aanwezige, aan het mislukte zo min mogelijk betekenis toekennen, zoals aan het ontbrekende - het is verre van gecompliceerd, allemaal.…

geen zon vlak wit daglicht dat me verplicht alles te zien te boren door de lagen van wat daglicht niet kan verdragen een kevertje balanceert op de horizon nerven in de blaadjes sprietjes van het gazon doorzie de praatjes sms-toetsen op mijn telefoon vervormen gewoon wat ik wil zeggen tot rare woorden ik heb ze door een meisje op tv…

Gedachten als voorbeeld dat geluk mild en rekbaar is dat het zichzelf moet verdienen maar wegvloeit in de wind die de sporen onwillekeurig zaait in een klimaat wat omslaat, na een plotselinge blikseminslag een geur van littekens achterlaat. Maar in het binnenste wroet de kiem van rusteloze wensen naar ongeboren resten van een vroeger…

Niets te maken met wie ik tien jaar geleden was, ik heb me nu. 'Toen, toen', sinds die tijd ben ik mijzelf zoveel een ander dat ik misschien leef voor Judith. Ja. Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes, handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had', sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander…

Gij dichter, die uw gangen gaat langs 't druk gewoel des levens als u de smaad in 't aanzicht slaat van vriend en vijand tevens, leg nooit de fiere vrije kop en laat u nooit verlammen, al dagen zij zo talrijk op met honende epigrammen. Want wie u tergend smaadt en slaat, omwroetend in uw wonden, werd vaak vol valsheid en verraad…

in de vroege ochtend komt een schim voorbij zo een die er soms is maar nooit weggaat dieper dan schemer als een schip met averij op een zee waarin doodgaan niet volstaat   op een zuchtend eiland waart een ijl fantoom dat als verstekeling eeuwig achterblijft en zoals dat hoort in een vroege ochtenddroom nooit in iemands herinnering beklijft…

Wat ik dacht is nu een gedachte. Ik houwde haar vaardig uit de taal (de stukken vlogen er vanaf) en stelde haar op in een stille zaal. Wordt de onrust mij te machtig of verdwaal ik in een vreemde stad, dan vlucht ik mijn museum in. Met de catalogus in de hand vind ik alles prachtig. -----------------------------------------------…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

het schuim drijft aan de oppervlakte dode vissen spoelen aan de gieren voeden zich voldaan…

wat parfum vertelt is dat; iemand zich anders voordoet dan hij werkelijk is? Of is de persoon bescheiden en wil hij met een duur merk dat imago vermijden? Is die iemand zogenaamd een beetje louche en verdoezelt zo dat hij niet eens in het bezit is van een douche? Is het iemand die zich met een luchtje een air wil aanmeten? zodat hij…

Uit een kroniek van verdriet, we ons konden ons niet laten uitdrijven uit elkaars zeearmen, je zwom weg over de onstuimige jaren van het tij, de zwemkunst hoefde ik je niet te leren nu de handen de uren niet meer strelen maakt dat de dag vleugellam, diep begraven in het zand en extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat…

Zoekend in het donker Zoek ik naar het licht Op een oplossing die ik zoek Heb ik nog lang geen zicht Mijn hoofd zit vol met zorgen Telkens vraag ik me af Komt er nog een morgen Ik leef telkens van dag tot dag Dat zie je wel aan men gedrag Binnenin ben ik aan het schreeuwen Langs buiten zie je alleen een lach Hoe lang hou ik dit nog vol…

Een jaar geleden zag je uit naar woorden die je opwaarts konden beuren ruimschoots werden zij met je gedeeld je lachte weer, je tanden bloot gelijk de zon doet na het duister stralen van vreugde over wat herwonnen was het voelde als een warme deken maar ging teloor in zeven weken de zware dagen keerden weer opnieuw de vraag; hoe je te…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

Ik dacht dat ik een dichter zag, Die bol stond van talent. Maar toen ik weer keek, was het slechts Een malle, oude vent. De spiegel, zo besefte ik, Toont wie je werk'lijk bent.…

Wat, in godsnaam, heb je uitgevoerd? Heb je - ten minste - je dag geboekstaafd? Heb je alsnog geboekstaafd - de volgende dag - de niet geboekstaafde vorige onder vermelding? Ben je tekortgeschoten (in gebreke gebleven, nalatig geweest, laakbaar) op stuk van plicht, regelmaat, tucht, zelfverachting? Heb je - met niet aflatende verwerping…

Door het denken aan het leven, kan ik de harde kern van het gewicht niet breken, een uitweg te vinden in stralen van geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verwijdert zich uit broze trommels van tegenstrijdigheid, de tong is eenzaam en droog als bagage in de mond, begeef me verder van het geheim, als dat bestaat, elke zet wordt gemaakt…