Alle inzendingen over woede

Ik kijk je volop in de ogen die als schaapjes over drijven alsof ze onbeperkt kunnen blijven zolang het blauw maar onbewogen Ik verzoek je, zeg me wat er is Verveelde zuchten; langs me heen verkilde flitsen, verwerpen alleen jij ziet het fout; jij hebt het mis Onderdruk zuigt damp uit kring stormen dreigt in koude vlagen tot opheldering…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

hij wacht weer bij de speeltuin op de hoek de wind belaagt z’n onverzorgde haren hij roept naar mij en wil me iets gebaren ik wend mij af, terwijl ik hoorbaar vloek ook ’s nachts kan hij zich aan mij openbaren in steeds die oude regenjas en broek een zwijgzaam en een ongenood bezoek geduldig kan hij uren zitten staren we deelden dan wel…

verdwaasd loop ik door de stad... woorden razen door mijn hoofd.. die engerd bedreigt mijn schat. ik ben van mijn rust berooft. woede raast door mijn bloed. vreemde gedachtes spoken door mijn hoofd. het mag niet...maar het moet. maar ik zou niets doen, heb ik beloofd. maar mag hij dan steeds zijn gang blijven gaan ? mag hij altijd maar…

Ik heb slechts woorden Want iets scherpers Mag niet van de wet Kon ik maar zo hard schreeuwen Dat ik je breken kon Zodat je op zijn minst gebukt zou gaan Onder mijn pijn In mijn gedachten Ben je al duizend maal gestorven Trouw rouwend vloeiden mijn tranen Terwijl je ziel lachend Zijn vleugels uitsloeg En jij jouw woorden tot echo maakte…

Jij onverlaat, vlinder, passioneel psychopaat. Ik oordeel machtig, hulpeloos, vervreemd, omdat jij in m'n verzen staat.…

Niemand pakt mij m'n geluk af ook al doet hij nog zo zijn best en als je zegt: ik ben het niet geweest ben je net zo'n leugenaar als de rest. Jij als grote egotripper haantje de voorste bij alles wat er gebeurt jij zult de grote verliezer zijn en als enige het laatst hebben getreurd. Ik heb altijd naar je geluisterd en bood steeds weer…

Toen het fluisteren van gisteren verzonk in je roodgestriemde huid, trok je de stilte naar binnen, verstard in een ademloze strijd. Toen het zwijgen van gisteren stierf in de sporen van de nacht, verloor je jouw lichaam, verhard door een echoënde tijd. Vandaag verbergen de schaduwen niet langer meer de woorden op je magere lijf,…

Ik houd mijn armen breed uiteen, laat het water stromen over me heen. Bezoedelde handen zuigen me op, vuile woorden hangen aan de deurknop. Ik sla mijn pijn op in het donker, mijn lichaam ontkleedt zich in de nacht. Het water sneuvelt door het zwijgen, gebroken nagels krabben aan de onmacht. Ik reik mijn handen uit naar morgen, houd mijn…

In tijden dat de rouw zijn modderschuit versiert speelt zijn ego hooglijk op en om zijn tanden siert een valse glimlach zijn gezicht vol van kwade trouw. Zijn ogen lichten op als zijn neus ruikt een verdriet en als de bel geklonken heeft staat hij op en schiet zijn zwarte schoenen aan en danst een slome dodenwals. Kijk de bloedhond…

Krampachtig gefluister na onze woordenwisseling. Met een kromme vinger wijs ik je richting de deur. Wegwezen met zachte stem, heb genoeg van je gezeur. Wat sta je daar nou te huilen? Je hebt het er zelf naar gemaakt! Elke dag maar zitten luieren, wetend dat ik dat haat. Je blijft schokkend staan, met de deur op een kier. Met getraande…

Een avond in de regen. Je roert in de dood, die mistige blik naar omhoog geheven. Een nacht in het verleden. Je omknelt een woord, die oude pijn schopt tegen gehavende zwerfstenen. Een adem in je diepe land. Je braakt de kiltes, een aarzelend zoeken langs de wegkant. Een cirkel in je hand. Je telt de stiltes, die zichtbare lijn…

buig voor de heren in hun almachtigheid aanhoor hun wil, beef waar tolerantie kwijnt kritiekloze dwazen luister naar het volk verschuil niet in die toren jullie ijdelheid maar aanhoor nederig het gemor van velen ook zij zijn getrouwen in ontevredenheid…

Hysterisch gekrijs vervult de kamer waar we momenten ervoor nog met onze lippen een liefdesverklaring hebben afgelegd je onredelijke woorden hebben het zonlicht van de dag kwijt gemaakt onwerkelijk ook hoe je vanuit het niets me bijna tot bloedens toe raakt Om medelijden mee te krijgen zoals je daar zit niet wetende hoe je met…

Met je vleugels zonder staart kies je hoogte in plaats van richting. Bij jou is afstand overzicht, een horizon bij nacht. Je oppervlakte kent geen perspectief, niet meer dan lucht is het wat je verplaatst. De angst voor een doel sluit net als je falen, leven uit en je erfenis is een gat in de tijd, een herinnering zonder waarde. Is het…

‘k Was voor jou niet meer dan een manier van ontvluchten en ik, een kind, ik wist niet beter, wist niet dat jij in het diepste donker je vleugels zocht. ‘k Gaf mijn glimlach aan de stilte, een stilte waarin leugens zich nestelden en jij, zwaar gewond, jij wist niet beter, wist niet dat ik geen andere ogen had om de waarheid…

Hoe zou het komen denk je dat ik jou nooit eerder zag je bent me nu pas echt opgevallen misschien door je irritante lach. Je ogen kijken dwars door me heen ik voel ze prikken op mijn huid dat je me nooit opgevallen bent met je veel te hoge stemgeluid. Er is niks aan jou dat klopt niks dat echt bij je past ik wou dat ik je nooit gezien…

ik zag tussen je gesplitste schouders de geilheid van je stem, met een oogworp vernielde ik je gedachten ze waren zo banaal. en de stilte sloeg onze verstandhouding aan flarden ooit heb ik je zo gehaat als de zang der vogels in een late morgen je zweeft als een acrobate boven het gordijn der illusies…

Stap voor stap ontdek je heel diep van binnen een stil en heilzaam plekje om angst te overwinnen Wijs is degene die niet vecht in het heetst van de strijd waar woorden onterecht afgevuurd worden door haat en nijd Zoek rust en vrede en laat het uur de hoogste vlammen doven dan zal het laaiend vuur zichzelf van woede beroven.…

Nooit gedacht dat lange verlangen stukgemaakt Een oneerlijke strijd vecht zich uit tussen jong en oud Wanneer dan de zwaarden woorden zijn, is alles weg en blijft sneeuwwitte as over Koppigheid versus vrijheid…

De kracht om te spreken, groeit voort uit het bestaan. Mijn stem is als de wind, die in een storm over zal gaan…

Je onbeschofte eerlijkheid verliest de laatste schaamte. Wat je nu overgeeft is vals, antiperistaltiek van de grond. Jij, jij pruilt als vette gans je protserige veren op en je doopt de hemel een onuitputtelijke inktpot. Al dertig jaren sterf ik de dood van duizend mannen in jouw gulzig vliegen, je poten veilig om me heen. Vastklampend…

ontspannen lach je in een droom die zachte kleuren vlecht in beelden die je handen maken je zucht en blaast wat lucht in glas je vingers raken aan wat toekomst was een ster die barst in grillig lijnenspel je lach verdwijnt omdat je met je tanden knarst woede vlaagt in rood achter je ogen lippen krampen pijn pastél heeft niet…

stampvoetend draai ik weg in je ooghoeken fluit ik scheel haren trekken lukt niet op kaal haat en nijd door cupido beschoten wegen door water langs en op deinen met de storm mee olé vliegend met mijn bezemsteel vlam ik op op wat komen zou steenkolen vloeien opgebrand daadwerkelijk maar ook waanzinnig als water het ook niet blussen kan…

alleen de nacht brengt donkere ramen neemt de leugens in bezit verfraait de kamers met lege tafels …de waarheid blijft onuitgewist alleen de nacht verzamelt de schaduwen vult de hoeken met gelogen woorden verbergt de tijd tussen woedende tanden …verraden hebben jouw ontrouwe handen alleen de nacht vlucht voor de dag kropt alles op wat…

Dag lieve schat mag ik jou iets vragen? Was 't fijn om bij een andere vrouw over mij te klagen? Voelde je je machtig om in mijn onwetendheid je gevoelens te spuien zolang ze maar met je vrijt?! Was dat het dat jou verblindde? Mijn liefdevolle stommiteit terwijl zij jou beminde?! Ik zal je hierom haten mijn hele leven lang 'k Zal…

Tranen worden tegen de muur gespijkerd, ze zijn nog aan het janken. Diepe krassen jammeren met dalende vuisten in de ruw snijdende planken. Platvloerse woorden worden gehamerd in mijn keel, vlijmscherp beschadigen ze mijn doodsbange beeld. Neergeslagen door je oogopslag houd ik mijn tranen binnen, de muren zijn al genoeg gekromd…

Dat ik het pikte Al die weken lang Dat jij mij soms zo kwetste Met de kleinste dingen, En ik… Ik doe juist het tegenovergestelde Ik was bij jou op mijn allerliefst En… wat kreeg ik terug Niks… alleen maar jouw streken, Die raakte mij het diepst Geen romantische liefde En dat ik dat pikte Dat jij mij soms zo pijn deed En dat mijn hart…

Ik heb zin om alles stuk te scheuren Zin om zo ontzettend hard te schreeuwen Er is helemaal niks om me nog op te beuren Dat ik gelukkig word, dat duurt nog eeuwen Ik wil dat je ook niet meer zonder mij kan leven Dat je alleen nog maar aan mij kan denken Dat je me zo mist en smeekt het nog een kans te geven En dat je niks liever wil dan aan…

Een flits van begrijpen voltrekt zich in één seconde. Torenhoge idealen, boven elke discussie verheven, storten in elkaar. Bedrogen, belogen en verstrengeld in een kluwen van verdriet, verbrokkelen onbeantwoorde jaren en worden één grote, onbegrepen puinhoop, waar je zelf deel van uitmaakt. Een ononderbroken lijn van leugens ontkent…