Alle inzendingen over emoties

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

Ik eet het niet zo vaak De vergeten pastinaak. Hij is uit de gratie Maar verdient rehabilitatie. Heeft een zoete anijsachtige smaak. Ik kan je adviseren, Worteltrekken en dan proberen.…

Zo traag gewraakt mijn diepst gevoel mijn liefde dat ik amper trouw kan blijven. Mijn denken door het nevelig brein bezwangerd van verlangen naar zacht morgenlicht. Mijn zicht vertroebeld in duistere nacht kan geen licht verdragen van zon aan heldere hemel.…

Het waren slechts vermoedens die woekerden in dissonantie toen je mij exploiteerde ten behoeve van jouw gevoelens kwam de horizon dichterbij over het bospad aan de oevers brachten blote burgers proviand voor reuzen die nooit sliepen in jouw vergeten niemandsland ik was vrouw alleen in wildernis van gemakzuchtige mannen die zich verveelden…

Er wordt een net geweven onzichtbaar knellend en langzaam aangetrokken. Verstikkend zou het moeten zijn. De vis glibbert door de maas kieuwt kauwend spartelend. Opluchting...... gevonden onder water. Met bolle ogen zoekt zij haar weg en vindt consorten in de jungle van de zee.…

Hier staan we dan op de hoek van de straat het is nog niet te laat om ons huis in te vluchten daar wachten onze oude stoelen vol ongeduld op ons ze zitten vol gaten van versleten gevoelens en eenzame woorden we zijn nog niet te laat de kachel daar smeult nog wat we wachten vol twijfel wie als eerste binnen gaat.…

Ben ik onbeleefd omdat ik mensen geen hand geef niet altijd is er wat aan te zien maar toen ik opstond scoorde ik al een tien het is zoals ik het beschrijf reuma beheerst op dit moment mijn lijf. Ach, noch wat psoriasis erbij daar word ik ook niet vrolijk van of blij soms zit het mee en soms zit het tegen ik wou alleen dat ik nooit reuma…

nu lente winter ademt de nacht verbergt in kou, waar ongewild haar macht rond tere bloemen buigt buig ik ook en kleed de vorst in witte zomerwindsels geen afgesproken tijd of lange eindgesprekken slechts het strekken der herinnering en eindeloos het lekken van mijn eindeloze spijt…

Uit jouw stilte wil ik naar de lente lopen doorbreek het zwijgen met geluid van puur geluk op het strand is de horizon weer zuiver en toereikend als een maagdelijke bladzijde in gedachten zonder poëzie nabij een dichter die wil schrijven uit jouw stilte in de luwte blijven zonder stemgeluid en zonder echo alleen de grijze tinten van…

uw wandeling in het winterlicht ik kan er niet omheen de triestheid raakt me gaat me door merg en been een zilveren weerschijn zie ik op uw haardos landen het spreken van de jaren plooit zich op nijvere handen rond schuifeltraagheid de diep gebogen rug uitzien naar is er niet komt niet meer terug uw oude jas hangt zwaar doordrenkt…

Niet in de winter, wanneer dagen duister Als nachten zijn, wier zwaarte mij verdrukt, Maar in de zomer, als de bloei, de luister Van dag en nacht, het bevend hart verrukt. Niet in de winter als deuren en ruiten Kreunen bij 't woedend waaien van de wind Maar in de zomer, als vogels hoog fluiten De dag laat eindigt en weer vroeg begint, Vrees…

Gedachten ontspruiten jaargetijde reeds vooruit als bladeren aan bomen wachten in vertrouwen vanuit het duister op toekomst en licht. Als een geliefde op ontwaken van hartstochtelijke bruid die komt door rozenvelden gekleed in tule als van nevel stralend onder sterrendiadeem als een lichtstraal uit de hemel.…

vandaag heel even zon in afscheid van de winter, licht en warm op luwe plekken waar ik even leven kon zojuist heel even zacht gestreeld rond wat viooltjes, paars gerangschikt in een oude pot voorjaar in mijn buitenwacht even glanst wat zichtbaar goud rond korte ademstoten roerloos klampt mijn hart zich vast zodra ik oud en oeverloos…

het leven bij de dag mijn licht, mijn kind mijn kleinkind brengt mij dichter dan ooit bij jou en jou.. en er is niets wat mij zó aan het leven bindt dan dit zeker te weten ieder verhaal en alle schoonheid zou ik kunnen missen aan de overkant maar dat ik je zo liefheb wil ik blijven weten…

wat wil het roodborstje mij laat zien? wat zal het boomklevertje mij vertellen? wat denkt de vos als hij zijn poepje voor me neer legt? wat fluistert de wind als hij mij probeert koud te maken? wat voelt de zon als ze mij door en door opwarmt? wat doet de olijftak die terug zwiept in mijn gezicht? wat maakt mij zo belangrijk? waarom al die…

Veel winden doen water waaien slopen kust na kust in branding voor de duinen breken daar de rust verstoren gelijkmatige deining overspoelen ’t blanke strand. In werveling stuiven duinen het helm golft over land en in de diepe pannen staan fier de kleine struiken waar zelfs geen blad van kreukt terwijl uit hoge bomen de kruin zelfs breekt…

Want zo is de wereld Om ons heen waarin het Beeld bepaald wordt door Klinkende namen die Uiteind'lijk niet veel Meer blijken te zijn dan Opgeblazen poppen, of in 't beste geval Een niet echt geslaagd wassenbeeld - Hun gezichtsuitdrukking voornamelijk verveeld - En als het dan een keertje niet Helemaal meezit, zoals ze waren gewend…

De golven van de zee, onstuimig als ze kunnen zijn. Hevig en meedogenloos de pijn, stemmingen gaan op en neer, ons hart gaat te keer. Ons humeur goed of slecht, het is allemaal levensecht. De schepping in haar volheid, vreugde in het leven, maar ook pijn die kastijdt. Al het lief en leed dat elkander bindt. En al het onkenbare dat wat…

Mijn laatste dagen zijn gekomen Hopend dat de uitgestoken hand mij meeneemt naar de overkant. Licht en liefde wacht mij daar.. Geen eenzaamheid en pijn Daar in de lichte liefde zal ik gelukkig zijn.…

lichaam waarom blijf je weigeren in mijn hoofd blijft het steigeren je doet mij geen plezier ik ben kwaad en vloek en ik tier pijn ging je maar weg luister toch naar wat ik zeg ik speel toneel met mijn lach maar ik heb nu een enorme terugslag heeft iemand een goede tip het duurt te lang deze pijnlijke dip…

Een kamer hol en leeg klokslag als donder nergens meer die haastige stap slechts geluid van stille leegte. Herinneringen zonder beweging dof en grijs uren die blijven staan in ritme van seconden dagen zonder keer. Datum aan de muur op een prentkaart staat aangegeven waar wij elkaar vonden. Kamer hol en leeg. Klokslag, als een…

de meeste van ons zijn droevig maar niemand laat dat zien ze leven in de schaduw van het leven was ik ook droevig, misschien? vertel mijn kloppend hart wat de tijd nog met me zal doen ik heb mijn kinderen tot hier gebracht ze weten van goed fatsoen als een vrouw dan huilt zoals de dauw valt van het blad zich in gedachten verschuilt…

Mijn hemel vandaag azuren blauw hier en daar witte schapenwolkjes met gouden randen beschenen door warme zonnestralen. Schitterend over parelend dauw gevuld met smaragd en edelstenen en aan de kim tegen somber grauw een boog in prachtige kleuren. Ik schilder mijn hemel azuren blauw met schapenwolk en zonnestralen zie hoe grauwheid over…

Verlaten duister zelfs in licht niet gevonden verloren hart. Gezicht zonder herkenning dat geen woorden vind voor gelijkenis of zijn van ’t pas geboren kind. Handen grijpend in luchtledig tastend naar steun of hulp in blinde onzekerheid. Voeten zoekend vaste bodem gelijke tred op effen pad voorwaarts naar ’t licht waar geen duister…

Hallo traan ik laat je gaan ik wil je kwijt het is gedaan met een lange strijd verdriet doet mij nu dubbel zoveel pijn ik wil vanaf morgen, gewoon weer vrolijk kunnen zijn met mijn eigen ik niet meer het gevoel hebben dat ik stik.…

Wakker maken aan het begin van de nacht en om dromen vragen. Als ze zeggen dat ze die nog niet hebben gehad omdat je ze wakker maakte: een klap. Als ze beginnen te huilen over hun haren naar beneden aaien tot ze aan hun moeders denken. Dan zeggen dat hun moeders niet meer zullen komen. Als ze hun hoofden op hun armen laten rusten heel…

ik lente de dood in de herfst van het schaduwwezen, geen buizenstelsels langs anale wegen, slechts onbegrip is het fornuis waar de rapen gaar worden weggezet er sijpelt angst, ergens waar het niet had moeten zijn wellicht zijn de woorden onbemind, maar het geschrevene stapelt zich met recht tot de driekleur in enkelvoud evenwicht…

Stel mij voor steeds meer vragen, voor de dagen zonder inzicht die steeds meer in hoop vervagen punt waarop ik aandacht richt. Slechts zoeken blijft mij beschoren vanuit onbestemd doelloos heil in godverlatenheid verloren stort ik in afgrond zonder peil. Boven mij een brandende zon waar ik geen schaduw vind geen put waaruit ik drenken…

onze lente begint goed ze verstopt zich tussen tak en blad kleinhoofdig knikt ze, in een tere bloem de rokjes stijfgesteven nog maar toch zelfs een bij heeft het gewaagd haar stugge slippen op te lichten het doet goed zoals het gaat, voorzichtig nog maar toch wijdt een glimlach zich aan nieuwe tijd ze danst subtiel door licht verleid…

In een woud van woorden Blijven ongehoorde Klanken, duister en obscuur. Als voortvretend vuur Verteert het binnenin Woorden zonder zin. Ongehoord blijft sprekend Beloften nooit verrekend. Uitgesproken en gehoord Wekt het woord in elkander Leven en licht ontloken Aan liefde, taal als geen ander.…