Alle inzendingen over verdriet

Mijn tranen zijn golven Die mij hebben geholpen De wereld aan te gaan Keer op keer Steeds weer Zijn mijn tranen Golven Door met mijn handen ze te drogen Mijn gevoelens Te uitten Om weer verder te gaan Want mijn tranen bewaren geen geheimen Het zijn doorzichtige golven Die aan de oppervlakte naar beneden glijden En ze mijn verdriet…

zo op het oog niets aan de hand ze was blij een glimlach tussen haar verhalen op een aangezicht vol zachtheid in verwondering nabij drie dagen later opgebaard in rauw verdriet mijn liefde liet niets te wensen over slechts een afgrond boven stilstaand water pas na jaren bleek een leek als ik meer dan artsen te begrijpen het…

Donkere wolken in het avondrood boven een onzichtbare dood Ik loop tussen de flats van de stad rondjes om een nieuw zwart gat van geconcentreerde materie Een vleugellam vliegtuig sloeg vrienden van vrienden de bodem in Na de klap is het stil Ik wil horen wat ik niet weten wil en daarna vrijen in de schemering al is het met een vreemdeling…

Ik had alles, alles wat mijn hart begeerde Mijn trotse moeder die altijd voor mij klaarstond Zomaar verdwenen uit mijn leven maar nog steeds in gedachten Weet ik net als menigeen dat het leven Niet altijd over rozen gaat Ik weet nu pas dat ik rijk was Samen met ons gezin Was zij de gene die ons leven tot leven bracht Nu moeten we op eigen…

Hoe eindloos lang die nachten van ellende! Hoe lang nog in 't verschiet de dag die naakt, nu 'k uit de korte koortsdroom half ontwaakt, mij oprichte en de blik naar buiten wende. 't Is dag, maar toch geen dag voor mij, die kende de volle luister, die 't Heelal doorblaakt: zie alles treurt zó mat, zó dor, zó naakt.... maar dat de…

Och! kon ik u vergeten, mijn lief, mijn aangebeden; Maar, ijdle wens en ijdle hoop: Ik heb te veel geleden. Niet dat ik in uw armen, op uwe rode monde, geluk, te veel voor ‘t mensenhart, gezocht heb, - en gevonden. Maar dat ik om u geleden heb, geweend in doodsangstbeven al wat een hart aan tranen heeft: dat bindt me aan u voor ‘t leven…

ik wou, ik zou, ik droom… dat ik een elfje werd of soms en boom. ik ben, ik zou, ik wou… wel koningin zijn of mevrouw van jou! ik zou, ik zou, ik wou… dat jij bij mama bleef en zij bij jou, en dat er niets veranderde of liever niet zo gauw ik wou, ik zou, ik wou… dat jij mij net zo lief vond als ik jou en jij met mij ging samenwonen…

Het toornig wolkendek trekt langzaam dicht hoge toppen van de bomen zijn onzichtbaar De mist hangt in slierten haar voor haar gezicht in 't wazig doolhof trekken de uren voorbij 't gevaar Zingt haar bloed dat de bladertjes rood zijgen doet op het water waar de spiegelende zwanen drijven Sierlijke schoonheid de schemer blauwt door twijgen…

In elke steen van dit huis kon een herinnering ingebakken zijn. Onze belevenissen waren echter niet zo gefundeerd en constructief.…

Raak me niet aan raak me niet aan ik heb verdriet ik heb groot verdriet ik huil, ik jammer ik krijs, ik schreeuw verstoor dat niet verstoor dat niet met een woord of een gebaar geen arm om me heen geen knuffel en zeker geen tranen van jou blijf ver van me vandaan hou afstand, grote afstand want ik heb verdriet ik heb groot verdriet…

De deuren van werkelijkheid Met doorzichtige en afgedekte kanten Zijn veelhoekig met verdrongen lagen Tussen de plooien van de jaren gevallen. O jaren, heropent jullie hoogten en niet de dalen.…

Mijn zwaarste leed ten allen tijde Was ’t machtloos stille medelijden; Maar lichter steeds woog eigen juk Door blik op and’rer Heil, door bloei van meegeluk.…

Er werd een wedstrijd in troosten gehouden. Eén bracht een zondag mee met gregoriaans. een worgengel, een zoon van God en drie heel knappe jonge priesters. Een schip naar Paramaribo. Gezoen achter een sleutelgat. - Men geeuwde zeer voornaam en hij verloor. Eén bracht er mee: een kindertijd met voetzoekers en knalbonbons, de geur van jute…

Er zijn vele takjes met haken, pijn en verdriet. De tranen laat ik gaan, want soms weet ik het even niet. Mijn focus ligt in de toekomst. Een nieuw begin wil ik maken, maar ik moet eerst mijn verdriet en gevoelens een beetje zien kwijt te raken. Een glimlach en wat liefde zou meer dan welkom zijn. De tranen, die ik nu…

Het lange wachten is voorbij. Er is een eind aan gekomen, het lange wachten en zoeken naar Julen. De kleine hoop, die de ouders hadden, is weggevaagd. Nooit meer samen! Julen raakte in een diepe put, het zoeken duurde te lang. In eenzaamheid ben je daar overleden. Hoe erg moet dat zijn voor beide ouders. Nu ben je samen…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

Ik heb jouw naam gegoogled, maar vond hem niet. Ook afwezig op Facebook zonder zelfs maar één vriend. Virtueel bestond je niet en ook lijfelijk niet, niet meer. Des te meer herinneringen, herinneringen, herinneringen. Des te meer sluimerend verdriet, het verleden ging te keer. Surfend naar jou, vallend over golven, jij onbereikbaar. Een eiland…

Een roos die bloeit in de nacht is droevig en zwart. Haar hart is lelijk geschonden. De ware weg der liefde heeft zij nooit gevonden. Haar blaadjes zijn heel diep gegroefd. Geen bij, geen vlinder; die haar sap heeft geproefd. Door de morgen wordt zij nooit bedauwd geen hand die haar zachtjes omvouwt. Zij schuwt ieder daglicht dekt met…

Kille regen ruizelt stille Over 't blekend zomer-lover, Morgen drijft de zomer over, Daar het najaar nader toog. Ik zou wel, berustend, willen Lichteloze dag verduren Als uw hoofd maar enkele uren Zich tot mijn schouder boog. Maar ik zag de nachtgetijen Veler jaren gaan en komen Zonder dat gij van mijn dromen Maakte uw leven deelgenoot…

hij heeft van zichzelf een dode gemaakt zij het een milde dode die weleens van zich laat horen voor ons bestaat hij sinds jaren uit een stem zijn lichaam houdt hij voor zichzelf het moet al oud zijn nu hij heeft van ons een blinde familie gemaakt we zijn getraind op zijn stem horen precies hoe hij zich voelt ook al blijft hij praten…

In mijn rode jurkje met de witte stippen Wandelend aan moeders hand Voorbij duinen paarse heide 't zout op lippen Sloffend sporen achterlatend door 't mulle zand Eensklaps een lied uit de wolken gewaar Getoonzet door honger dichtbij 't strand Nergens de kinderboerderij waarop ik staar Zachtjes streelt moeder mijn hand Met waterlanders…

als ik in je ogen kijk adem ik donkere lucht als ik mijn ogen sluit glijd ik weg in de nacht…

Mijn lippen zijn verzegeld. De zin zoekt onderhuids uitvalswegen. Kunnen tedere, troostende woorden aan de oppervlakte komen via gebogen schouders en lange tenen? Of voorgoed in het verleden verdwenen?…

In 't huis van Smart, waar ik belandde Bij 't jammerlijkste dansjolijt, Zag 'k Zorg en Ouderdom en Spijt Dansen of zij 't van buiten kenden. De Tamboerijn, bij naam Ellende, Gaf, hoog bevel, de stok respijt In 't huis van Smart, waar ik belandde Bij 't jammerlijkste dansjolijt. In huilgezangen brak de bende Buiten muziek…

ik was er nooit in het land van de liefde zwierf door dalen en valleien door woestijnen en immense droogte door tranen van verdriet op zoek naar jou naar mij…

Je vroeg me een wand af te stomen, van een kamer in je nieuwe huis daarbij kwamen laagjes pijn van hoe ik destijds de muren afstoomde van je puberkamer tijdens het weekend dat je weg en ik jou wou verrassen maar jij bij terugkomst verdrietig was want ik, voortvarend, zonder overleg had afgepeld wat nog niet rijp Hoe graag ook, nooit kan…

de dichter stond op in mij door de tranen heen huilde en gaf betekenis aan de diepte van mijn verdriet…

Soms ben je ontroostbaar en doet het pijn om ergens niet bij te mogen zijn. Je moet het je een plekje geven, maar dat valt zeker niet mee. Het doet je verdriet.…

Laten wij gedenken die lieve jonge vrouw. Die met geweld van het leven werd beroofd. Anne had nog een heel leven voor de boeg. Een fietstocht werd haar fataal en haar vermissing maakte haar familie bedroefd. Een hoopvol leven werd gewelddadig gedoofd. Wie dan nog in zijn medemens gelooft is nog niet van al zijn illusies beroofd. Rust…

Ha! beklaag hem, die gevangen Onder 't wegen van de pijn, Niet en kan een trane ontvangen, Wenen en gelukkig zijn! Arme schaap! hoe moet het lijden Door en door zijn herte snijden Daar het blijft in barensnood Van de bittre vrucht ontbloot! Tranen, bittre vrucht des lijdens, Drank die 't smachtend herte laaft, Zaad der vreugde…