Alle inzendingen over filosofie

(Louvre) Hier: zo’n veertig liter water, ‘n flinke kwak vet, paar pijpen kalk, onduidelijk vezels, eiwitten, nergens wit nergens ei, verspreid in slordige bundels, onzichtbaar een paar galvanische stroompjes erdoorheen,-oja zo’n 6 gram goud in mijn vullingen, schat ik. Daar: koolstoffen in Plakje van verdroogde plantenvezels…

Ik lijn: wig tussen binnenhouden, buitensluiten. Ik steen: tussen toen, nu, straks. Ik muur een grens: tussen plusminus niemand en een ongeveer mens.…

Wachten doen we toch een leven lang, op nieuws, verbetering of engelenzang, maar wat er allemaal intussen ook gebeurt, of hoe de zon alweer de dagen kleurt, we zien het veel te weinig, hollen voort, alsof het echte nieuws door ons niet wordt gehoord. Wat zijn we toch een groep verwende nesten, misschien moet eerst het leven ons écht pesten???…

kleine mens, onbezorgd schrijft over het leven verzen gevuld met wijsheden of stukjes flard, een inzicht af en toe een boze droom de regel is er is er geen dat regelt en neeft beter dan wat ritmisch bemeteren op kadansen liggen veteren tot suggestieve willekeur maar doe het dan toch zo in de verte, in de woestijn wordt geroepen van ikke…

Heel binnenkort gaan onherroepelijk de grote linden hier voor het huis weg. Natuurlijk is daar een goede reden voor maar ze leven nu nog en gaven de voorbije zomer zoveel geur en vrolijkheid aan droeve dagen. Zo hebben we ook heel veel vragen bij het heengaan van al die lieve mensen die nu nog leven onder ons, dichtbij en ontmoetbaar maar…

De koude wind van het einde waait mij om de oren. Doodgaan is het ergste niet – dat is: niet te horen waarom en waarvoor je gekomen bent, hier, waar vandaan je nu gaat vertrekken. Wie of wat heb je gezocht ? Geen doelgerichte tocht, geen heldere koers doet zich voor, achteraf of alsnog, naar een bestemming, een naam. De bladeren…

de zee glanst glad geen golven vandaag ligt de wind plat voorover tot aan het strand daar waar het water stukjes knabbelt uit het land dat niet wil wijken in de lucht valt rust te proeven en eerbied wordt geplukt met een open ziel die ziet hoe de winterzon waakt over haar ontelbare planeten er wordt storm voorspeld met huizenhoge golven…

Behoud de begeerte. Vergeet waarvoor je in de kou wou staan en sterven toen je dacht dat de wereld een lente was of een vrouw. Verwacht dag en nacht maar vergeet de vrees die je was. Betaal geen rente voor je gedrag. Morgen versnelt. Gisteren zwelt liefde doodt, gaat niet dood. Behoud geen resten. Stap over haar schreef. Zij blijft…

Ik heb het nooit begrepen Waarom men bloemen plukt Om ze dan met liefde te verzorgen En het afsterven te aanschouwen Ik heb het nooit begrepen Kinderen te spenen aan de borst Ze met liefde te verzorgen Om hen de oorlog in te sturen Ik heb het nooit begrepen Waaraan wij het recht ontlenen Het onrecht te profileren Waarom wij zijn, wie…

In memoriam Hans Faverey, Bestaan; en het vergeten. Leven; en weten van de weg; het keert terug, in zichzelf, spreekt met dubbele tong, vraagt om een reden. Loslaten wat is, wat zich afspeelt in het uiterste kwadraat; een gespiegeld ik, gevangen in het oog van de draak. Beginnen met geluk. Waar? De ijsschots onneembaar, ontwijk ik de…

de laatste uren zoals er veel nog zijn en zullen gaan ze sterven in mijn adem weg zo mijn stappen even klinken hol weerkaatsend om mij zingen in het rusten van de nacht tel ik de kaarsen één voor één zie ze vuren branden rook verkringen als de tijd die smeltend leeft als de nacht die langzaam dag wordt en ons zo momenten geeft…

1. Ik droom licht de nacht dikt de duisternis in. Ik dwaal en zie de sterren scherp aan het uitspansel. De dood ligt er in ijsblauwe ruimte uitgesteld te zijn. De laatste jaren zijn als eonen eeuwig nu geweest. 2. Alles heeft geleefd alles is geweest en niets is vergeten. Eens zal zijn bewezen dat wat nog komt altijd al…

zijn, het is als poëzie een streepje woord dat drijft in het boek van iemand anders die al eerder was en teruggekomen is om het verhaal af te maken het is de nevel boven heet water dat zich een weg vlucht om elders samen te klitten tot een volmaakte druppel klaar om zich te laten vallen tot een opgedroogde vlek die langzaam aan vervaagt…

De dingen lopen langzaam vast In een oog het licht De dingen grazen rustig nu Ik schuif een lucifersdoosje twee centimeter naar rechts op de tafel De radiatorwarmte tegen mijn dijen Voor het raam kastanjes en seringen Zij vragen geen toestemming. ----------------------------------- uit: 'De werkeloze doden', 1997. Vert. Benno Barnard…

Voedsel voor de ziel, dat zijn uw dromen. Groei en bloei in uw ziel, zullen er dan zeker komen. Zet uw dromen nooit stop, uw ziel zal vroegtijdig sterven. Met dromen bereikt u de top en zult veel rijkdom verwerven. Zielevoedsel zijn uw dromen. Zonder dromen, is uw lichaam een lege huls. Dromen geven een nieuwe impuls!…

Op een kruispunt in je leven, schakel je verstand dan uit. Je komt tot een goed besluit, als je je hart de leiding zult geven. Stralend ga je dan op pad. Je leven zal aan glans gaan winnen, er woont vrede bij je van binnen, die je niet eerder bezat.…

ik leun nog wel gestrekt tegen de zware penant strak gelijk de muur zicht rekt van onder naar de top zo ver ik kan zien de bovenkant als gemetseld voel ik mij opgenomen in het verleden denk aan de gespierde bouwers die immer meer de hoogte bereden zelfs mijn geest aanvankelijk aards gericht geeft stilaan te kennen deze plek…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de werkelijke beleving…

Verlangen blijft en houdt ons gaande tot ver voorbij de horizon - verlangen steunt en houdt ons staande vanaf de dag dat ééns begon ons leven hier op deze aarde; en slaat het lot ons keer na keer, we staan rechtop en fier in waarde en leggen nooit die vrijheid neer. Verlangen roept en draagt ons wachten, verlangen slaat en zalft elk mens…

Hoe komt het toch dat heel dit machtig leven zo broos en breekbaar is en dat de zon toch telkens weer de moeite doet om over iedereen te schijnen? Geen plaats wordt overgeslagen, geen donkere hoek voorbijgegaan, geen droevige mens die toch niet heel even kan glimlachen. En dat er steeds weer nieuw leven is: kinderen, bloemen, knoppen in…

In de nevel van mijn schrijven zweven woorden wonderschoon, maar ik kan ze niet beklijven, want ik mis de ondertoon.…

't Is altijd wè, zo lees ik op een steen die ergens in Den Bosch iets wil vertellen... Waar leiden toch maar al die wegen heen waarmee we soms ons arme hart zo kwellen? Er is verdriet en vreugde, altijd weer en langzaam wil het leven ons dit leren, maar waarom willen we zo graag wat meer dan wat we eigenlijk kunnen beheren? Is 't dwaasheid…

ze verkopen als zoete broodjes zijn woorden lijk gebakken lucht klieven de schedels der onwetenden ze hakken in hun hersenpan het laatste restje waarheid kan zich slechts stil verschuilen achter een welgeklede leugen de beste van alle werelden het antwoord voor de massa die alleen maar waarom vraagt en dan verder met het leven gaat zonder…

er is geen keerzijde van de medaille zij is de leegte in mijn gedachtegoed de ommezijde komt mij niet eerlijker over mijn beeldvorming beschreven in het nu is de realiteit van de dag waarom zal ik dan keren mijn toekomst staat open waarom dan de ontmaagding van die andere zijde gedane zaken nemen toch geen keer mijn dingen zijn grijpbaar…

Een duik in het duistere niets geen verantwoording noch schaamte voor mijn vlucht uit het geraamte van orde, schijn, het "menselijk" zijn ben oneindig klein een waarnemer van reacties en chemische interacties in het lichaam dat mij vervoert sta even stil, ontroerd leef in een wonder weg het gedonder van een ver verblindend iets.…

Waar vind je hem, de weg ten leven; de weg die leidt naar echt geluk? Veel zekerheid is niet gegeven, je denkt soms haast je hersens stuk, en toch wil je niet enkel dromen, het leven is daarvoor te klein; soms schijnt het licht doorheen de bomen maar vaak ook kan het duister zijn. Je bent een mens onder de velen, je krijgt en geeft, en…

Diep in de nacht vertrokken dienares van ongekend verlangen, naar sluimerende wensen onvermoed, daalde je godengoed omgeven door Parnassusstof; op zak alleen een enkeltje Olympus-aarde en doos waarin je een geheim bewaarde. Jij godsgeschenk voor monomannen, als drager van de eeuwige hartstochtelijke gloed. Was het nieuwsgierigheid of valkuil…

Zware wind bruist door boom en kruin schaduwen dansen spelend, vliegend zon en blad, op de wind wiegend stoeien en sterven in Eden's tuin Groter wordt de donkere projectie het opent nieuwe perspectieven ontrafelt onderliggende motieven en ontsluit een tedere affectie Licht wordt donker natuur wordt poëzie ontdaan van alle schijn blijft…

Waarom vertel je al die oude verhalen Niemand is daarin geïnteresseerd Zo stelden de oude vergrijsde bomen Fluisterend gras je hebt het nooit verleerd Wat moeten wij met al die oude verhalen Gedragen door onze toppen in de wind Geheimen ontrukt van onder de sneeuw In een eindeloze zeurende schreeuw En steeds weer bedekken wij het met lover…

Ze zocht zich een ongeluk in het weidse veld naar een klavertje vier Zoveel mooie bloempjes d'r wel niet stonden trapte ze in extase, als een wild dier haar hart en handen brandend trof ze dra daar een schone roos die haar van vreugde zowaar innig wenen liet…