Alle inzendingen over individu

Oei, dichter uit het Pruisisch land, jij schoot je tijd wel ver voorbij: waar boeken worden verbrand, zei jij, steekt men ooit mensen in de brand. Dichter, socialist en ook nog jood! Daar schrok de edel-Pruis wel van en stiekem wilde hij je dood. (We weten waartoe dat leiden kan.) Je hield van spot, satire, grap. Moest vluchten met goed…

Als leergierig adolescent begon ik je te lezen. Ik voelde me een hele vent en vond: jij mag er wezen. Het existentialisme, legde je onnavolgbaar uit, is pas écht humanisme - en dat bleek filosofisch fruit, vitamine, voor mijn denken. Ik bleef je lezen, telkens weer - maar zag verwantschap slenken. Jij koos soms averechts; dat deed zeer…

Met zwierige halen schrijft hij verhalen Een woordenartiest die het allerliefst op zijn eigen manier vertelt met pen en papier…

iemand neemt een foto -ruim vóór de oerknal zodat toekomst in gebeurtenis treedt, sluitend het lichaam meer nog dan louter bestaan afgeleid van kennisgeving extraterritoriaal, als voorschot op avondluwte nuchterheid is geboden, we spreken van een basisvoorwaarde als dit dan toch onafwendbaar is, mag het dan pijnloos zijn?…

Met huwelijkstrouw nam jij het niet zo nauw: je liet je beduidend vaak scheiden: (en soms kwam de dood voor je vrouw al te gauw). Voor sommigen was je een “heiden”. Eerst was je trouw aan de Moederkerk en hoorde je bij Karel’s kliek. De jacht op ketters was je werk: hun godsdienst was toch ziek? Wat later draaide je weer om: weg met de…

De meest begeerde vrouw van jouw tijd was jij, Margaretha Zelle. Verstrikt in hun spel. En ze wilden je kwijt. Daarom wil ik het nogmaals vertellen: vals werd je gebruikt door de Duitsers en Fransen in hun oorlog van 14-18. Je verstond de kunst als geen ander, te sjansen; aan elke vinger makkelijk tien. Je bleek heel eenvoudig te vangen…

De reis naar Antwerpen menig jaren terug. Achter de rug Van engelen Huist geen wetenschappelijke Verstrengeling Van oud zeer Noch wederkeer Alles gaat sneller dan Ooit Berooid Nooit De kat blijft prakken Nagels diep Het blijft wel plakken Werelds diep…

ik draag mijn eiland op m’n rug mijn oogmerk in het haar, onafgestempeld mijn gisteren is vanaf morgen onderweg daartussen oogt het als een zomeravond overdag loomheid in een bloemetjesjurk vergeten te bellen een half genuttigd maal, onbeslapen bord terugzien op een verwilderd pad in tegengestelde richting…

Hemels staan op mijn hand gebogen; ik zing mijn lied - zon en maan draag 'k op mijn ogen, ik sluit ze niet. Zeën kome' aan mijn voeten breken: zij missen kracht; zwart maakt hij alle hemelstreken, mijn vriend de nacht. Dieren springen op tot mijn schouder, mijn hoofd blijft stil; ik word niet bleker - enkel ouder mijn trots, mijn wil…

Mijn Heer, mijn schip is op de zee. Ik vraag U niet: laat kalm zijn de baren nu; wie klaagt, draagt hij niet met zich mee bestendig een poel die eens zich sluiten zal over zijn hoofd? Mijn schip zal niet liggen blijven aan de ree, te luisteren naar het spelemeien van der tijen eb en vloed, niet onder morose regenzege, noch onder…

dit lijkt in niets op wat we hadden afgesproken eerder nog had tijd een plaats met zoeken op locatie de geboorte met een reden de eeuwigheid van een boek en thuiskomst op een dag…

Een vreemd visioen! Ik droomde dat ik zwaar Gezondigd had en vóór de spiegel stond, Nog dronken van mijn zonde, met los haar En vonklende ogen en ontloken mond. En ‘k juichte in wilde weelde en ‘k zag – zo waar Als God leeft! – doodsbleek tussen ’t lokkenblond, Een droef gelaat mij aanzien met een paar Ogen, mijn hart doorborend tot de grond…

niemand wordt hier zacht gewassen, sterker wel ruiken de zusters is dit het mes nog dit hier is het stoplicht al, de afstap van de illusie kan een ander nu de hand slaan aan, het heft plakt in eigen hand ------------------------ uit: 'Resistent', 2006.…

er is geen oor dat dichtgenaaide spraak hoort elk woord blijft steken in mondmoeras, in weerwil tegenzeggelijk, onwaarschijn, veredeld gedoofd als een stormvulkaan onder zalvend oppervlak ik hoor een voorschot op onredelijke stilte…

Plotseling ontstaan brainwave uit geheugenspoor of uit vrije wil?…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

dit keer lijkt de ochtend in thematiek verdwaald zoek de verschillen maar eens als die er nauwelijks zijn waarom vertoont ruimte nooit beweging en vertoont zij sporen van afwezigheid altijd monotoon alsof de ijsvlakte blijft liggen weinig grondtonen, gevangen in huiselijke kring hoewel sprake van volheid en naderende cirkelvorming…

hij zei-hoe zal ik het zeggen- en zei niets maar juist dat vertelde mij zoveel meer de dichter in mij als een geboren luisteraar tussen woorden door die van ogenschijnlijk onzichtbare woorden nog een gedicht weet te maken dat dan ook nog eens voor zichzelf spreekt ja daar doe ik het voor…

het lichaam is star en ontmoetingsloos, de afstand is van het type antropomorf omkaderd is de glazen zon door eigentijds gesteente, gedrongen tot proporties van gestold pyroklast de kunst is, al eeuwenlang, tot stof neder te dalen zonodig…

ik fluister in het donker waardoor het altijd nog donkerder wordt ik zeg meestal dat ik in de buurt van bijna gelukkig ben de regels van de ander verlaten krijg ik niet onder de knie ik hink vaak maar door als lotsbestemming ben ik aangekleed mijn façade draag ik eroverheen…

aan het einde van de straat lagen de perken en de bossen in gedachte een overdaad aan samengebald verlossen de tijd liet zich besteden aan geschriften en woorden waarin zich alles ontleedde achter overzijdse boorden dit is wat voor ogen stond het uitzicht dat een wereld schiep ging geen wereld rond was slechts een weiland diep…

Om meer naar binnen af te dalen in onze wortels hoe die zich kronkelen de fijnste uitlopers onttrokken aan het oog en microscoop oplossend in weidsheid energiebron, intelligentie die niet te bevatten verbinding met de grootste stilste macht die elke bloem, spriet en kind dier, insect virus en bacterie laat leven en transformeren tot…

ik kijk in de spiegel en weet het niet meer: ben ik nu ik of die andere meneer? in spiegelbeeld lijkt hij zo sprekend op mij dat ik me afvraag is ik niet hij? als ik hem vraag: ben ik niet jij? vraagt hij tegelijk hetzelfde aan mij maar als ik hem schrijf hem de letters laat zien nav skin re jih tpans ik snap het wel, dus hij…

Het leven is van de organische natuur in bescheiden liefdesschijnbewegingen wakker worden door het zonlicht op nauwlettende dauwdruppels door het ochtendnieuws in tranen nerveus als een trillende bloem ver weg van het verheven hemelse door deze virale hel op aarde gereserveerd, op veilige afstand totdat de avondmaan verhaalt.…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

een rake uppercut laat de orgelpijper duizelen zijn balg zwelt vervaarlijk hij ziet hemellichamen waar hij nooit deel van uitmaakt als nooit tevoren vergrijpt hij zich op schandelijke wijze aan onschuldige sterren…

Feuilles mortes zien we in de herfst Als dode afgestorven bladeren Onbegraven naakt en blootgesteld Aan weer en wind en Wodans elementen Stof in wederkeer vergaan tot stof Sterveling, als tijdelijk passant, Strijdt om het bestaan al duurt het even Een korte spanne tijds is hem vergund Een intermezzo in de eeuwigheid Stof vergaan…

Maar lees de woorden van mijn liedren niet. Lees het onleesbare achter woorden. Dan zult gij weten, wat mij wreed bekoorde, Wat mij verlokte en toen verliet.…

Ik wikkel deze avond in een deken en draag hem naar een tuin. Niet naar de jouwe, Lief (gemakzucht is voor een gedicht wat noorderlicht voor remslaap is). Maar naar een tuin die aan de jouwe grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte wraak. Waarom ook niet…

Schrijf de winter af, wees maar stil je weet maar nooit, voorspelt de tijd uit de manden van de heerlijkheid dan smelt de kou in het geel van narcissen die voor zichzelf dat moment hebben opgericht, dan wordt het minder kil vandaag, dus vertaal ik de omgeving in alles wat mij drijft,…