Alle inzendingen over emoties

er werd een baby in mijn hart gelegd zo breekbaar rond een stenen engel dwaalde een naam, ik ken hem niet maar hoor haar wel niet vrouwelijk of als man slechts als klank zweeft diens betekenis in vlinders tot mijn hart boven alle smart verlies ik daar mijn vreugde…

ik vroeg wat zou je onder hypnose kiezen als jij bij me bent ’s nachts op de 2e verdieping het antwoord kwam zuchtend donker is de nacht de nacht leidt nog steeds nacht na nacht, de nacht is vrij omringd door stilte en ik ik heb je goede nacht gekust zoek geen ander bed daar moeten we niet aan twijfelen midden in de nacht…

Mag ik........... eventjes huilen heel even maar? Even ontladen mijn onmacht uiten mijn God, het is zo zwaar. De onmacht...... die ik voel als mijn partner weer wat kwijt is en ik niet kan bedenken waar het is. Vandaag........... zijn het de sleutels die weg zijn de sleutels van m'n rolstoelbus met huissleutels ook. Het kan toch niet…

Het knelt het knalt uit mijn bron van pijn van verlangen van over mijn grens gaan razend vliegen de stukken om de oren van niets vermoedende geliefden zo was het zo is het niet meer naar binnen geslagen kruipend zacht naar buiten ineens duidelijk een pijnlijke wond zo was het tot ik in de wond kruip ruik, zie, voel,…

ik vlocht herinneringen in woorden zocht een bron zonder erin te verdrinken ik zag dat de zon zich keerde naar de verlatenheid een glans tekende zich een lange tijd op een kerkraam hoe kleurig toch weerkaatste dat glas en ik voelde en wist dat dit liefde was een missen is niet uit te wissen gedachten zullen in strofes…

Laat me met rust Laat me gaan Ik wil bij je vandaan Geen gedachte wil ik meer aan je besteden Ik gooi je uit mijn leven En van nu af aan Zal ik mijn weg zonder jou gaan…

Morgen weer een nieuwe dag die ik ga overwinnen. Thuis proberen niet bang te zijn ik moet toch ergens beginnen. In mijn eentje mijn vrouwelijke eer verdedigen is soms de moed op. Het trieste is dat ik mezelf dan maar verstop. Voel me bedreigd in mijn eigen huis. Zoveel angst vele zaken niet pluis. Mezelf niet kunnen verdedigen door pijn. Als…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

Droevige ogen, nog nooit zag ik zo een droevige ogen, ze keken me smekend aan, en ik was verloren, de liefde tussen ons is groot, maar regels zijn regels, ondanks die ene traan, je mag het nooit vergeten, eerst het baasje, en daarna mag het hondje eten.…

Als ik de windmolens zie, dan weet ik dat ik bijna thuis ben, het klinkt misschien een beetje gek, maar als ze draaien, dan weet ik dat je aan me denkt; ik wou dat je hier was, dicht bij mij, samen onder die ene windmolen, de wind door onze haren, nu ja, jouw haren; ik hou van je lach, je gekke uitspraken, onze grappige momenten samen…

Een dagje ouder een week erbij, een maandje extra, krijg je van mij, een kwartaaltje krijg je, een half jaar ook en voor je ’t weet, zegt ze volgend jaar wederom: een dagje ouder, een week erbij. Hoelang we leven, geen mens weet het antwoord, maar één ding weet ze wel, het gaat vreselijk vliegend, haast te snel! Een dagje ouder is…

Jij fietst me nog vaak voorbij met in je fietstassen bloemen van de markt en in je rieten stuurmand proviand voor de komende dagen jij lacht nog steeds naar mij al heb je inmiddels grijze haren en zijn we beiden te oud voor ongeremde passie we hebben de jaren onbenut voorbij laten glijden we hebben veel te lang geaarzeld want je eens zo…

Turend naar de vloedlijn zie ik brede golven voor eeuwig op dit land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte ver verwijderd van het achterland glijden schepen met verzonken patrijspoorten geduldig naar de overkant In het kielzog slechts het wassende water dat stroomt als nooit te…

Een passiestorm nam mij mee, op mijn vleugels der wind, niets kon mij tegenhouden, ver over de woelige zee. Ontoereikend, onbegrepen, op mijn vleugels der wind, verloor ik veer na veer, liet het maar aanslepen. Hoop in innerlijk verlangen, op mijn vleugels der wind, fluisterde hij mijn naam, in zijn stille lofzangen. Een herkenning…

Dit zit goed vastgeplakt. Wel mooi papier. Een lint met krullen. Doen ze met een schaar. Ik weet niet wat jij hiervan vindt, of jij dit hebt, dat ik het ruil, dat jij dan wacht op mij, dat ik dan onderwijl wat anders voor je koop, of, want, tenzij, dat jij het houden wilt of bij vergissing denkt dat jij het toch al had, maar niet dus, of niet…

Waar vandaan toch al die tranen, wat gebeurt er in mijn ziel; ‘k Weet niet wat er staat te treuren waar het duister binnenviel, maar ik wil de hoop bewaren, licht zien in de dageraad, mensen groeten in het donker, weer herkennen hun gelaat. Laat me toch niet blijven steken in wat pijn doet, wat me raakt; mocht er nieuwe kracht ontluiken…

Ik ben het zo zat, dat lijden en dat sterven en al dat vechten. Ik wil het geluk voor alle stervelingen: mens, dier en plantje. Kan ik het helpen, kan god het helpen misschien, kan jij het helpen?…

Wanneer gij lacht, dan tintelen uw ogen Van zachte gloed, die koestert en verheugt; En, lieflijk beeld der onbezorgde jeugd! Bij wie u ziet zijn zorg en leed vervlogen. Maar wijkt van u die glimlach van geneugt', (Gij zijt een mens, en zou hij duurzaam wezen?) Is mijmrende ernst op uw gelaat te lezen, Of stoort de smart uw blijdschap en uw…

En toch begint er iets te zingen nu, nog aarzelend, maar zeker zijn er klanken en woorden ook, van dankbaarheid en van herkenning van de vreugde bij een ander. Zo bergt het leven steeds een nieuw begin, al moet de winter nu nog komen; al is het herfst zo nat en triest, maar toch begint al iets te zingen.…

wijl herinneringen dromen fluisteren dragen wolken regendruppels aan ze tikken op het zolderraam een eigen melodie…

Hij neemt afscheid van z’n eigen zomer die te nat was, veel te koud een seizoen moet zijn zoals het zijn moet teveel compromissen maken het leven slap een aftreksel van de eigenwaarde Het regent gekleurde bladeren steeds meer hemel verschijnt tussen kaler wordende bomen zodat hij het bos weer kan zien Alles bestaat uit fasen vandaag bedrukt…

De lamp ging branden. Vroeg het licht dat scheen: "Waar is dat donker nu heen?"…

De dag komt op met heel veel vragen en onzekerheid, waar is de rust gebleven? De twijfel neemt nu alle plaats in, stroomt als melk naar de bodem van de zee en verbergt zo alle dieren, alle leven. Het is of ik plots blind ben, enkel nog kan tasten om een heel klein beetje weg te vinden, strompelend en dwalend. De zomer is vergaan, de bomen…

het varken werd hard dooreen geschud slijm vloog in het rond trillend vlees slachtrijp in de hitte zware druppels gleden in haar nek ze stond recht als alle anderen zigzaggend tussen riksja’s door een onvoorziene put de oude naast haar hield de zwarte nagels om zijn kip geklemd zijn ruggengraat kraakte limoenen rolden uit een vuile plasticzak…

de derde bloei dit jaar geurt zacht, de struik brengt ons terug bij eerder tijden na waanvoorstellingen van strijd valt onze wereld stil om wat een herfsttij nog laat blijken maar ook als storm raast over al wat was zeg jij me nu dan wil jij me naar rustig water leiden…

Ik ben niet je moeder en jij niet mijn zoon Ik hou van je vader en ik ben er gewoon Ik ben niet je moeder en jij niet mijn zoon Je hebt een warm plekje, dat kwam er gewoon Ik ben niet je moeder en jij niet mijn zoon Ik ben wel een moeder, dat ben ik gewoon Ik ben niet je moeder en jij niet mijn zoon Mag ik trots op je zijn en met je lachen gewoon…

O Klokken in de najaarsavend, wat luidt uw luien lief en lavend! O Klokken in de winternacht, wat luidt gij als een jammerklacht! * * * O Klokken in de najaarsavend! Met liturgieën, klagend teder, als priesters, 't dode loof begravend, dat langzaam zwijmlend dwarrelt neder; op goud en purperen avondluchten stort gij uw ziel uit…

Stilte kan mij ineens omhelzen ik wil het ook niet ontwijken het voelt als een aangenaam samenzijn Laat mij als een vlinder zijn die de stilte zoekt en zich even terugtrekt in zijn veilige cocon.…

Bevrijd je van boosheid Vind een manier om je woede kwijt te raken Schreeuw het desnoods van alle daken Sla tegen een kussen, schop tegen een bal Geef je zorgen aan het universum, het heelal Woede en boosheid maakt ziek Wat ook helpt is muziek Je kunt ook gaan sporten of rennen Wat dacht je van jezelf verwennen? Of een heerlijk kruidenbad…

Het moet een soort pelgrimage worden, vol boetedoening en bezinning. Een inkeer naar vaste grond, op voeten gedragen naar zelfoverwinning. De schaduw biedt de luwte van beslotenheid, gelijk een vlucht naar veilig gebied. Echter behoed u; er ligt slechts een gang naar Canossa in het verschiet.…