Alle inzendingen over natuur

recht naar beneden geen zijwaartse gril de beweging blijft meer of minder, wil alleen maar kwijt begint eerst stil wordt snel talrijk in de verte een gil wordt dan minder stoppen, ik wil genieten van zon was regen, nu stil…

aan dit strand verzandt de tijd in een korrelig boek verdwalen we in zeegeluiden totdat het koud en kouder wordt aan dit strand ondermijnt het wassende water de handgegraven waterwerken en het laatste zandkasteel aan dit verlaten strand laat ik opnieuw het zand door de zilte vingers glijden totdat ik me los maak en vertrek…

opgestoken, voortgaand in vlagen zuigt zij mij mee vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind…

de zoete wind strijkt van genot de wangen in een tastend verlangen hij aait de huid met zachte hand en ik, wuivend naar meeuwen, word badend gedragen in het warme zand boven mij spant zich in azuur de hemelse weide uit, weids en sprakeloos puur in mij drijven, weliswaar bij vlagen, nog losse wolken totdat ook zij vergeten…

Elke morgen groet ik ze even twee statige mannen met hun groene hoed praten doen ze nooit, maar wuiven en dan is mijn dag alweer goed Hoe oud ze zijn, ik weet het niet ook hun lijf is niet meer zo mooi maar die wuivende takken doen het hem en natuurlijk hun groene bladertooi Ja, ik ben gehecht aan deze hoge heren ook al nemen ze hun hoed…

Je had iets aan de heg staan te verschikken; ik haalde de herfstdraden uit je haar, en wist: dit is één van die ogenblikken die ik in mijn herinnering bewaar, tegen de tijd. Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnewebben. -----------…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

Door mijn nog wat Amsterdamse ogen loop ik zo de verbazing binnen Oud bos in de stad Hond D weer eens mee die vanzelf doet wat een hond zoal doet in een bos. De armen van reuzen met handenvol groen wuiven boven ons naar de stad en de zee.…

Een rozelaar staat aan de groene zoom Des meers, en spiegelt zich; de rozen hangen Voorover, turend naar haar frisse wangen... Daar valt er éne, en dobbert op de stroom: Zij drijft, en komt, waar, weelderig en loom, Een water-roos haar houdt in 't blad gevangen. "Wees welkom!" (zegt die) "kunt gij meer verlangen? Hier is 't een leven uit een…

Het is het feest der vogels en der koren Geboorte en der welluidende gedachten; ‘t Vergeten zijn der eindeloze nachten, Toen in de borstjes lag de stem bevroren. Hun vlucht is heel de wereld door te horen; Als uit de veren keeltjes trilt het jachten, Schieten de tonen wieken aan en krachten… Bedil de zang niet, open wijd uw oren. De onschuldigheid…

’s nachts in schaduw der aarde als mens en machine zwijgen slaat nevel stof der dag neer wast douw Gaya’s groene kleed wordt de wereld weer als nieuw in zonnegloren herboren ze komt als maagd in een zetel van licht in magische stilte uit het oosten aangereden even ‘n aards paradijs ervaren al gauw gaan mens en machine m’n dagdromen…

Ooit vol van groene pracht valt het oude blad tenslotte, gekneusd door een late najaarsstorm, neer in de donkere en verlaten gracht. Met nerven diep gegroefd sterft het blad, verweerd gelijk een oude huid, in slagregens en barre winterkou. Dit eenzame verval, zo ver van mij. Zo gaat het ons ooit eender af: eens vol overmoed en tomeloos…

Heb jij het ook allemaal gezien het levende van vandaag de fladderende vlindertjes en de eendjes zwemmend langs de rietkraag ? Zag jij ook de zwiepende takken en hoorde je het ruisen van de bladeren voelde jij je eigen hart kloppen in heel je lijf, door al je aderen ? Zag je de eerste spetters vallen en hoorde je het lachen van een kind…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

Wat het oog niet weet maar helder ziet aan de warme horizon Land en water bevrijd van zwaartekracht Gewelf van trilling Wolkenland Spel van een onzichtbare hand. (Jean-Luc Ponty - Mirage) http://www.youtube.com/watch?v=bKkMvBvyqvE…

bladeren vallen wiegend langs grauwe grijzen en dreigend blauw een wind als koude hand op de arm uit de mouw een vogel trekt zich schetterend terug niemand ziet de pad onder de houtstapel het huilen van de lucht de verstilde salamander de vlinder die niet vliegt wie kan het water nog ruiken het getij nog keren de krant ongelezen…

Trots op mijn eerste oogst van deze Koninklijke vrucht hier op mijn hofje in de zon. Niets roder en eeuwiger dan een versgeplukte aardbei van eigen land in je hand. (The Beatles - Strawberry Fields Forever) http://www.youtube.com/watch?v=Ywg-PdeGVL0…

Watervallen als lang wit haar dalen van jou bergen neer vormen aan je groene voeten blauwe ogen als een meer. De zon strooit goud en diamanten wind beweegt zich met een zucht Ygdrasil weeft tere wolkensluiers als dromenvangers in de lucht.…

~~~ Roodgloed de bougainville strooit haar papierachtige bloemen langs mijn pad vluchtwegen kleuren rood als pas gevallen bloeddruppels ~~~…

als sneeuw vlokken de bomen hun zaad naar moeder aarde, de wereld kleurt warm wit ja, dat vind ik ook mooi, vandaar die twee, tussen haakjes…

daar loop je dan met je rare zwarte pootjes rood-oranje een vlek op de rug je moet vooruit er is geen terug de vaste lupine drie of elf stippelig volgroeid zuig je luizen malen je kaken heel lief een eind aan een leven…

Zie hoe de wolken zich grijzend spiegelen in het deinende water dat zo vurig brandt waar de zon in het westen is verzonken Rood glijdt een gloed over het verlaten strand Kabbelende golven ruisen zachte woorden ze dansen zich tot een roes van schuim Het zwarte zwerk knipoogt heldere sterren Een meeuw krijst de magie uit het hemelruim Een…

de zon is verdwenen de zee siste kwaad achter de horizon beschaamd trok zij haar rode hoofd terug wraak is zoet weerkaatsend heeft zij de golven opgelicht…

het groen kijkt mij vragend aan vanaf een palet met gras, bomen en struiken of raak ik zo intens begaan omdat de regen mij van het levende sap laat ruiken als het benevelde doek moeiteloos een compositie schetst in de stille morgen en de samenhang van tinten woorden doet verstommen, waar alles zichzelf onvoorwaardelijk bemint en…

kleuren strijd op mijn terras pronken wie de mooiste was rozen rood uit groene stelen drie witte ranke stoeltjes op gemodelleerde stenen een roodborstje op de stoelkroon de Vlaamse gaai uit de dennenboom madeliefjes en boterbloemen laten de insecten zoemen een merel is geland op het ongemaaide grasland een dikke duif zit te…

Oosterpark hemelsbreed niet ver van mijn huis toen ik er rondjes rende met B langs het OLVG De Schreeuw met profiel van Theo van Gogh De Titaantjes Jongens waren we maar aardige jongens Het Witsenhuis met zijn geheimen van Tachtig De dikste boom van de stad Linnaeusstraat De vijver en de eeuwige eenden En natuurlijk…

de sfeer is broeierig en klam we wachten op de lichtshow die ’t angstaanjagende indigo zal splijten met veel tamtam kabaaaaaaaaaaaaaaaaam daar jubelt juni het uit van plezier de hemel verandert zijn kleuren schijnt ineens weer op te fleuren door het overdonderend getier grote regendruppels likken als judaskussen langs mijn wangen vandaag…

Een klaproos klappert in de wind verhaalt van loze dromen verlamt de handen van een kind een klaproos wappert in de wind papaver schreeuwt tot bloedig rood en droomt zijn dromen van een kind een klaproos klappert in de wind herhaalt zijn loze dromen.…

Vogel vrij is hij daarboven in de lucht Jammergenoeg is het bij de vogel net als bij de vis geen besef wat voor gelukkig schepsel het is…

Er was een boom in een vervallen tuin. De netels wiesen om zijn voet uit puin. Eerst hier, toen elders was zijn erf bemuurd Met steen waarlangs zijn krimpend lover schuurt, Totdat één tak opnieuw de ruimte won, Zich rekte en uitschoot naar de morgenzon. Er was weer wind die in zijn blaadren greep En vreugde in 't ruisen van zijn loversleep…