Netgedichten

netgedicht (nr. 22.865):

Versteende golven

Wereld van zand en wieren,
ontbloot in eb, verpakt in vloed
schoot van gewervelde dieren,
bron die kroost behoedt,mild
ingelegd, gekaakt en machtig
gesteven door natuurlijk vuur
afwachtend, altijd krachtig
z'n stand tot de meanderende
maan in elk veranderend uur.

Beweend,als ze neemt,
onbemind na razernij, om
wat de mens haar sleet,
verstenen golven in aangezicht
van kunstmatige stranden,
getij haar wijsheid weet
gesticht in onbegrepen handen
kalme berusting breekt geduld
ritmisch in eigen zilte bad
om de zondaars te verbergen
strijkt zij haar plooien glad.