Alle inzendingen over Beweend

er is nog tijd zachte woorden te kneden tot papier letters te stapelen tot oorden ver weg van hier te krassen in werkelijkheid bejubeld of beweend er is nog tijd - voordat alle stilte is versteend…

Beweend,als ze neemt, onbemind na razernij, om wat de mens haar sleet, verstenen golven in aangezicht van kunstmatige stranden, getij haar wijsheid weet gesticht in onbegrepen handen kalme berusting breekt geduld ritmisch in eigen zilte bad om de zondaars te verbergen strijkt zij haar plooien glad.…

alle schreden zijn versteend en toch vind je me steeds weer ineengedoken onder tafel wanneer je droge, koude mond het niet meer alleen kon halen je armen zo geluidloos zwaar toen ik ging schuilen achter naakte wind en nauwelijks beslagen ramen vele volle manen hebben mijn schaduw zwijgend beweend want ik hoor nog elke stap…

Alleen in duistere nacht weerklinken vermetele paarden , die de helse vonken slaan uit de met goud beslagen hoeven, die als vuurstenen zijn gehangen aan dat vermaledijde uur en alles wat er in dat tij is beweend, drijft het scherpe bit me in die galop te wanen, gezadeld achter de fiere manen van het ochtendgloren, in de beugels…

Lief, mijn lief wil ik de daggesloten jaren verdrijven tot ver achter de wind of tot daar waar het hart zeker is van het aardse licht het onbekende, temidden van het ruisen en elk gesprek dat werd beweend; het groeien van de leegte onder het goed-rode zand.…

je zit in jouw eigen stoel hij ruikt nog naar de flat een eiken fauteuil met een verleden gevoel er was ook een ander maar al jaren onbezet de beweende leegte nog wel in een lijstje gezet de wereld in jezelf verliest steeds meer ook het gezicht van weleer je vraagt naar de onbekende weg ontelbare malen, keer op keer over van…

ezechiël 37 doodsbeenderen leven op grijnzende koppen glimlachen skeletten worden weer mens zij trekken op uit deze vallei en marcheren over de wereld eens waren zij verdord de geraamtes van tyne cot normandië verdun de somme margraten en de grebbeberg de vermisten en beweenden ze waren over onze planeet vertellen hun eindeloos verhaal…

De grens is bereikt het beweende verleden doorlopen de sjerp bestikt met tranen weggeworpen vooruit, de eerste stap over de grens van het verleden. Nacht wordt dag, naakt en pril ongrijp - en voelbare hordes krijgen een stralend daggezicht de ogen staren naar een open veld met sproeten een toekomst tegemoet.…

Ik keek haar in de ogen die mij liefdevol beweenden. Met gratie wees zij mij de richting. Langs afgronden, wonden diep gesneden uit erbarmeloos graniet, over rivieren kolkend vretend, door wouden diep vertakt. Driemaal moest ik rond de wereld, een der Gratiën steeds mijn gids.…

geurend over akkers verten trillend in zomerse rust eens was deze aarde verscheurd verdorven en vermoord lagen hier resten van mannen schreeuwden gewonden in stinkende bloedrode modder onder fluitend staal en de dodelijk kus van gas doden zijn kruisen keurig in rijen letters in steen onder de blijde zomerhemel van vlaanderen ligt een beweend…

Gewikkeld in beweende doeken draag ik de dagen naar de dood en vlij ze stervend in zijn schoot terwijl m’n ogen zorglijk zoeken naar die ene zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht…

er was eens een groep meeuwen schreeuwend vlogen zij rond de zee bleef onverstoorbaar doorgaan met eb en daarna vloed vijf dichters zaten op een duin pakten papier en pen elk hoorde iets anders in het luide krijsen de eerste schreef een elegie de tweede beweende eenzaamheid de derde zag de wanhoop van een mens de vierde tierde…

Alles wat geweest is heeft mijn tijd beweend, het scherpste bit verminderde mijn greep achter wapperende manen en in de beugels van de onbedwingbare veulens van vermetelheid, aangelijnd in strak gelid, gaf ik ze de sporen van tegenstrijdigheid, ruimte om te smoren in een tijdstraf van ruimhartigheid bestijg ik opnieuw de beugels…

Een glimlach werd aan hem ontnomen door die bittere traan die al hetgeen vertroebelt wat reeds was opgedroogd voor het door hem kon worden beweend. Hij is er aan ontkomen. De nachtmerrie van Auschwitz.…

Alles wat geweest is heeft het tij beweend, de zweep en het scherpe bit van de gelopen jaren vermindert de greep van houvast, het zadel op de rug van de tijd bereden achter de manen van vermetelheid, rebelse sporen in strakke teugels, het gelid van tegenstrijdigheid, toch moet laten vieren, vrije beugels van ruimhartigheid.…

nog dan de malle steden die hij onderwezen had het was Pilatus er geweest die hem zijn schulden had bewezen en gezeten voor de statie van zijn doodsberichten las Pas door de stad - Pas door de stad zijn dodenpassen door de stad voorbij het Pad van Dolorosa waar hij neerviel op de stenen voor de vrouwen die met rozenblad gevallen hem beweenden…

Alle kussens in het bed mossig nat, bezweet, beweend met beproeving alsmaar rapper danst de fijne kwelling, draaiend kolkend een geheel geconcentreerd vertrekt het cultuurlandschap bewogen want wil stilstaan en niet rennen, bij wat er was.…

zonk de avond, Als om een duistere heuvel, Als om een donkere vogel, Als om een graf op een heuvel - Zo zonk de nacht uit de wolken En zeeg de verduisterde hemel Rondom mij heen; - en de wolken Dreven als vage gedaanten, Als vluchtende vreemde gedaanten - Zoals de bleke gedaanten - Van wat ik beklaagde, Van wat ik betreurde, Van wat ik beweende…

ik voel omdat jij de appel in het paradijs niet mocht vinden eet nu uit de ruif van dezelfde geniale god en duvel dronken van levenslust zet ik mijn spiegels op gooi mijn haren los zo trots als pauw en schaam me niet voor mijn verenpracht ik zet mijn hoed nu op, wacht als ik mijn liefste vijand tegenkom zal ik hem groeten als een beweende…