Alle inzendingen over psychologie

aldoor verwachten is trachten een onthecht verleden, al dan niet gewild, in pijn te hervinden en verschijnt verlatenheid opnieuw als het sterven dan herleeft en mijn ziel zich spiegelt aan de blinde linde zal nimmer de dolende echo vergaan die het verlangen in de toekomst weeft…

wolken vallen op daken en langs de kant van de weg, in plassen regen, kijk ik terug naar dode bloemen en gezichten achter ramen, die ik nog steeds tel, van één tot tien ze herkennen me niet noch de droefheid die ik draag achterwaarts naar het zwarte huis en de appelboom, mank door het sterven van seizoenen bij elf zoek ik mezelf…

Herken je die muur waar je keer op keer tegenaan loopt, die je intens moe maakt en je helemaal sloopt. Het vastlopen in je eigen brein, het niet echt leven maar er gewoon zijn. Een oplossing die er niet lijkt te zijn, maar die er wel is, al is ie klein. Ophouden met koortsachtig zoeken is een must, en wellicht dan vind je de oplossing in…

Lief klein meisje Onbereikbaar sta je voor me Een doolhof in je ogen Kwetsbaar in je eigen kracht Lastig kind, zeggen ze, Dwars, nors, eigenzinnig Los willen staan en hechten aan de ander Storing in verbinding Dwalend meisje Uniek geweven stukje kant Littekens van pijn en dunne draadjes geluk Gedwongen in je eigen vlucht Lief klein…

Je valt in een gat. Ineens voel je je raar. Je valt in een gat. Je wil niets meer. Je valt in een gat Je wilt wel iets, maar wat? Je valt in een gat Je denkt na.. wat wil je? Je valt in een gat Samen zijn of alleen? Je valt in een gat Binnen zijn of buiten? Je valt in een gat Wakker zijn of slapen? Je valt in een gat. Leven of..…

Gedwaald in het carousel van gedachten en oerbos van aangeleerd gedrag, tot labyrint getransformeerd wordt voedsel niet verteerd, herhaald in zinnen waarin ik oeverloos verdwaal en de 'dichters herder 'hoedt z'n makke schapen, om zich braaf te laten kooien, vergaan tot molm door houtwormen van vlijt en al hetzelfde blijft, veranderd…

In deze zomer had ik willen wonen als een kasteel om vrolijk in te zijn met romantiek en stille dromen en zoveel kleur door zonneschijn maar als ik terugkom van mijn zwerven door zompig veen en schrale hei dan zie ik steeds het donkere water en het stramme riet dat staat langszij de stappen die ik toch ging zetten ze komen nog niet los…

in mijn straat woont een stad en wanneer ze ontwaakt lijkt het licht te veranderen in raamloze huizen zwijgende gezichten lekken door muren alsof de dag nooit spreekt zoals de vreemde minnaar die onder het dekendak een naam zoekt haar verhaal probeert te onderscheiden van het zijne ik kom hem wel eens tegen hij…

angst. om eens de dag die zich niet verder dan de nacht verdelen zal koud. het schuim dat over akkers valt en aan het ouderhuis vreet vinger na vinger herinneringen uitkotst op lendenen van het vaderlandschap, noodlottig veroordeeld -nog eenmaal- het zoeken naar waarheid. (onuit)roeibaar langs de gordel en de deur verderop…

linten in je krullend haar die vrolijk dansen op het ritme van je voeten springend in het tiende jaar linten in je glanzend haar die vrolijk dansen zwevend op roze spitzen vloeien vormen in elkaar linten in je golvend haar die vrolijk dansen in de spiegel van zijn ogen vandaag wordt je een paar linten in je grijzend haar zou jij die…

wanneer ik vogels zie spelen in de lucht - ik vang jou en jij vangt mij – dan word ik zomaar blij en glimlach met kleine handen naar de stilte zoiets als heimwee ‘n tikkeltje dan ---------------------- foto: beeldentuin Dehullu 2008 kunstenaar: Sytske Miedema…

doe je ogen dicht en luister - hoor je de poëzie - ze hoeft niet waterpas te zijn voor de vogel die in het licht stralen zal noch voor het sterrenbeeld waarop de nacht fluit met verliefde vingers denk open lucht tussen bomen en de drie heuvels die in en uit zinnen stappen als zomerpassagiers met een hart opengewreven door…

Een zee veroverde landtongen, golven rolden langs het gehemelte van de horizon. Het water kantelde en langs de randen van de tijd klonk het geklapwiek van vleugelwoorden. Een gedachtegaal floot zich een regenboog in een ruimte van gespiegelde zonnen. Ik trok het licht aan en de maan scheen door mijn dromen.…

neem mijn liefhebben mee naar de tuin en vraag aan hen die met stenen hoofden de aardkleuren opgraven of de kalkwitte woorden op mij lijken (je ne suis pas belle) misschien zijn ze slechts een vertraging van oppervlakte, te eenvoudig losgescheurd uit een voldragen cirkel van weleer (je ne suis pas belle)…

zij woont in zichzelf en wiegt haar lijf in lege uren drijvend op golven van verstand tussen gestoorde binnenmuren soms grijpt ze radeloos naar penselen gedwongen door de schimmen die haar kwellen schildert zij de helse pijnen in grove lijnen mondloos, dan hebben zij even niets te vertellen haar signatuur tekent ze kolossaal met enorme…

Wanneer mijn voorhoofd rimpels krijgt, Mijn brede wenkbrauw nederdaalt, Mijn oog niet blinkt, maar duister straalt, En uitspreekt wat mijn mond verzwijgt, Een traan mij langs de wangen schiet, Mijn schedel nederbukt naar de aard, Bezorgde vrienden, vrees dan niet Dat wanhoop mij door 't…

De aarde brak in twee als met de kracht van een vulkaan en lava stroomde in de zee uit zwavelende kragen De vogels vlogen hoger dan zij ooit waren gegaan nog hoger dan de hemel die het steen had stukgeslagen Dat droomde ik vannacht toen ik met ingehouden traan de dagen zag in spiegelbeeld vol wonderlijke vragen Maar toen ik weer naar…

Er staat een paaltje scheef in Amsterdam toen `t net gebeurd was sprak een ieder schande hoe `t kwam paaltje scheef in Amsterdam schever dan toen lijkt niemand iets te doen.…

zoek niet, mijn tere lief, naar mogelijke zielenkwalen het is vragen naar de duivel die dan op komt dagen…

I. er is geen boom die bijt of woorden snijdt uit de aarde van hen die zich niet kunnen weren en zwerven in ontvolkte schaduwen dat ik dan aan vrede denk telkens ik een boom zie staan met takken nog in het ochtendmaal brengt de honger in mij naar boven om de stilte te verraden met een machteloze schreeuw II. er…

Helse hond met duivelsogen keek mij lang doordringend aan toen ik staande in mijn dromen de rivier voorbij zag stromen en ik wist het zal nu komen dat ik deze stroom moet gaan En de hond hij schraapte kelen al zijn kelen scherpend rond die mij dreven niet veel later naar het hooggeweven water waar de hond in vals geschater al mijn heldenmoed…

Licht Het licht versnippert mijn gevoelens tussen heden en verleden. Tussen vandaag en morgen In een toekomst die de mijne is En zal worden Het licht doet pijn Omdat de weg ervoor de mijne niet meer is en de grens tussen weten en voelen afwezig is. Voelen is nu weten geworden. De krekels die langs de weg te horen zijn doen me denken…

het is me weer gelukt, daar in ruime mate de genade opnieuw mij ten deel is gevallen; een volle aflaat is mij verleend zeg maar dat mijn ziel blij is en opgetogen, zelfs in hoge mate verrukt een vermeende afgang mijnerzijds als dichtend kunstenaar, alsof ik van enige kundigheid zou zijn gespeend, blijkt door moderne technieken ongewenst…

stilte fluistert zich open grijs en immer nieuw werpt mij in de spiegel, het onbekende plein van de dood schuld wordt een gewassen bladzijde mijn hand uitgestrekt, wit in koude regen want daar begint het vanbinnen ik zie noch hoor wat mooi is of dat wat mij verlaten heeft het maakt ook geen verschil aan het einde…

als stilte is ingenesteld of ongedwongen blind blijft ingemetseld is de voortduwende beweging op dood spoor gekomen zijn wissels bevroren en is stroom alleen nog gewikkeld in verleden dromen de stoppen blijken weer uit steen gebakken doch wat mij, teneinde, meer zorgen baart is, dat naar het schijnt de verbinding niet meer…

het was als een droom die doorheen de slaap komt duiden waar verlangen en onderbewuste je brengen naar momenten waar je nooit dacht te komen die je geluk doen ervaren diep in een verlaten hart signalen uit je jeugd zo innig te worden omarmd door een vergeten liefde zo plotseling gekend en toen dat een feit was je toch los moest…

diep, heel diep graaft hij een woning omhoog als nalatenschap voor het onbewuste schrijft gesprekken op muren met vuistgrote peuken om het voetzoeken naar binnenrook te rechtvaardigen want immers hij is de danser tussen pluimen die langs grenzeloze deuren glijdt mijn zolder bevrijdt van sluiptenen en kwelkommers van rijstdons en…

ondergronds de veilige haven in het doolhof voor blindgangers bovengronds de gevarenzone stampvol zieners in buitenaards licht…

ik ben niet meer bewoonbaar nu alles schreeuwt om het tekort want waar is mijn wereld waar zijn de dingen die gevoed werden, vertrouwd zichtbaar als grijze adem in het bewierookte gekkenhuis, net buiten de spiegel en het opzwellen van mijn buik waar zijn de ankers die ik slaafs vasthield en in de tijd gooide zodat ik ze beleven…

tranen verdring ik niet meer als verloren takken prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op…