Alle inzendingen over natuur

als een transplantaat hangt een stuk schors los van je zilveren jurk beduimelde bladeren als verschoten lovertjes rondom je heen en toch geef je licht wit wicht…

Had ik een foto moeten nemen van de witte berk die oplicht in de exact halve maan Had ik als de zachte eekhoornharen, het penseel van de Japanse meester moeten zoeken naar die verlichting de berk, de maan zo gesneden, de wind de lange takken met berkenbladeren Net als de wolf had ik vanaf een bepaald punt moeten laten horen waar ik ben…

vroeg in de ochtend loop ik over straat ik zie hoe de regen bellen blaast ze blijven op de plassen drijven en vormen grillige lijnen ze brengen me in vervoering die over gaat in ontroering even ben ik weer het kind dat die kleuren zo prachtig vindt die op hun bolling ontstaan en mijn ogen niet ontgaan waarom ze zo plotseling knappen zal…

driest denderen huize- hoge golven & beuken, zoals eeuwen reeds in strak cadans tegen de kade. ik zag het ik ben er geweest. ik hoorde haar lokroep daar ver benee. golven komen en gaan ik volg ze gedwee.…

De hemel kleurt raar Er hangt iets in de lucht Wolken verschuiven, dreigen gevaar Veilig binnen kijk ik naar buiten Bewonder de kracht Gekletter van water, tegen de ruiten Het is donker, dan weer licht Ik geniet volop Van regen, donder en bliksemschicht Bomen en struiken zwaaien woest Dit is geweldig Maar toch denk ik: "VERROEST…

~~~ biddende vogels kijken tijdens het gebed devoot naar de grond heim’lijk speurend naar een prooi voor het laatste avondmaal ~~~…

drauw flieren druppels gestaag langs hemelstee tranen troebelen ‘t zicht wijl de blaren breidelen zacht zingt een zwaluw door de draaldauw heen versluiert zich zoekmistig achter zil’vren zonnezoden vroege vuurvliegjes vrijen in de schoot van de dageraad totdat hun vreugdevonken voldaan vervagen in de nevel…

vrijheid denk ik klinkt als het openklappen van een roos blad per blad…

Hij is de landheer van een licht seizoen en praat er ongemaskerd met de bijen. De koningin laat hij het meest nabij zijn terwijl haar zwerm de woorden verder zoemt. Het zijn maar lichte spreuken, van de regen ver weg, achter zijn rug, een grijs bewegen - een koningsmasker zijn gezicht. Hij buigt, het zomerlicht verdicht zich in de bijen…

zomeronweersbui stort parelend kristalsteen langs de regenboog…

om niets waait hier de wind in alle uithoeken geen torenhoge schulden lasten van restanten in spiegelglas gevatte landschapsparken noch wolkenvelden die heinden in verten oplossen met overdrijven hier in die zilte leegte bedacht als adempauze voor het doodtij van een zee van ruimte…

in dit ontaarde grasperk waar ruimte zich tot leegte beperkt en de liefde graast tussen paaltjes en prikkeldraad leerde ik de dovenetel als grondstof voor scherpe witte wijn…

regen kleurt gras weer groener dan het was geeft geur en glans aan blad en bloem als een milde zegen van boven over gras zo mals zo groen…

twee planken, twee meter lang, op rughoogte en verticaal twee doorgebogen, op konthoogte, horizontaal gehecht zonder notie aan twee stukken beton dragen mij in de passerende zon ik was maar even gaan zitten kan wel op haar gaan zitten vitten het leidt deze keer toch niet tot zomerse hitte ze komt wanneer het wordt voorspeld en dat is deze…

het is welig soms is het mooi gewoon exuberant het kent geen maat schaamteloos gênant…

in de avond als het duister de bomen verdicht lopen wij weer het oude pad dat wij liefhebben altijd weer naar het terug van weleer de stilstaande maan boven het water dan zijn de woorden gezegd en is de stilte verstijfd in een zilverblanke kuil waterdruppen druppen het licht vast onder de bomen en wij wij staan te luisteren naar de stemmen…

eens alleenheerser in het luchtruim vrij zwevend en jaloersmakend de aardse mens hemels inspirerend hem eeuwenlang zien worstelen maar ons mysterie is ontrafeld eens waren we feniks en garuda onsterflijk verrijzend uit eigen as bereden door hemelse goden waren we vredesboodschappers of deden onze silhouetten huiveren we zijn voorbijgestreefd…

wanneer de avondvogel zwijgt de hemel hoge sterren krijgt en al het leven rust dan zweven geuren door het woud waar rood het zoete wit ontvouwt als nacht haar kelken kust…

Onder de hemel, bleek om Dag´s nadering, drijvend gewemel binnen de kring. Dromende spiegel zwijgend en afgemat, in lome wiegel glimmend en glad Diep van de wolken dalen de schimmen af, Donker bevolken ´t groot watergraf. Zo wel bevaren, vreugden en leed ontvlucht, doodmoede blaren doodstille lucht. Rimpels verdwijnen…

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

Doezelend in de avondzon De kruinen warm beschenen Reikend naar de hemelboog Reikend.....hemelhoog Bruin oranje Zonder franje Ritselend groen en geel Statig.....in gareel Zachtjes wuivend Zachtjes wiegend Luierend in de zwoele lucht Zalig niksend....zucht.…

Want elke dag breekt weer een prille morgen aan spant het hemels laken strak zonder één vouw klimt zonlicht langzaam hoger uit het oosten lijkt de natuur op levenskracht te proosten met helder sprankelende druppels dauw de vogels kwetteren luidkeels een samenzang als vederzachte stralen warmte spreiden bloembladeren zich aarzelend ontplooien…

donker drijft het westen aambeelden, dreigend zwart, met hagelrijpe kruinen en bonzend onweershart vonklichtend laadt dit kluwen zich knetterend op gang en jaagt boeren en telers meedogenloos op stang hun drachtige plantages weren zich totterdood met knallen en met schoten en hemels hagellood…

De sloot licht op door avondrood in zilverenschijn vult de ijsbaan koud met nevel breekbaar gegeven omgeeft de spaanse aak met haar felrood begeerde vleugelnoten veelzeggend ook de bergenvlieren op een hoop met rood de vruchten van weelde de steltlopers spelen op met tegenlicht bij grondmist hetzelfde dat ons boeit sprak de tegenligger…

dicht en donkergroen hangen takken naar de grond zwaar van lindebloesem voorzichtig walst zoete geur in de stille avondlucht…

ik leefde liefde lang langs lange lanen van een zomers groene lariks in weelderige bermen zocht het droog donzig gras langs water met witte zwanen waar glinsterende libelles zwermden en ik prille stilte las wuifde met mijn wimpers naar naderende mussen die ogenschijnlijk bij iedere tedere tred moederaarde wilden kussen ontroering…

Overgang naar strand: plaats waar hoop en verwachting dwingen het fiere duin te trotseren. Duin: verzekering der duurzaamheid van 't achtergelaten land. De top is ver, het zand is los, slechts voetstappen zijn lokkende sporen, die de weg wijzen naar opwindend lawaai: spelende kind'ren die vrijheid doen horen. Achter het…

Meeuwen boven een verstild landschap waar ooit monniken sla verbouwden, en getooid in pij, met monnikskap - de eerste kerk hier bouwden. De ganzen, de meeuwen en de grutto's wonen hier al eeuwen, ze voelen zich thuis, omgeven door water en rust aan de schiermonnikoogse kust. Schapen, geiten en koeien, eenden, tjiftjafs en zwaluwen omringen…

Daar waar de bloesem eeuwig lijkt te bloeien, tussen de velden echoot de wind; voorbije klanken, ritselend gras, het enthousiasme van een kind. Waar de mensen elkaar goedemorgen groeten en kennen bij naam. Alles blijft zoals het was, de tijd lijkt stil te staan. Daar waar het ritme van het water, in alle mensen lijkt…

De uitgestrekte vlakte, van een oeverloos gelaat. De rimpels in het zand, een ruw zeeklimaat. Een zilte landtong, waait de wind. Een golf, kust, bemint. Laag water, eb in dit geval. Poseidon komt aan wal.…