Netgedichten

netgedicht (nr. 17.473):

Stilzwijgend vermoeden

Hoe stil kan een landschap ademen
zonder het seizoen te verraden dat
licht weerkaatst op zijn roestige grond.

Een kale herfstboom reikt naar lucht
slorpt het blauw op uit een rode avond,
mijn ogen bewaren de donkere lijn,

waarachter een licht vermoeden
het onbekende in mist en nevel groeit,

langs het stilzwijgen van de raven
waarin een winters vlijen wroet.