Alle inzendingen over wereld

Al de mensen die over de aardbol trokken, wat was hun bestemming? Al de wensen in hoofden en harten, waar gingen zij heen? Al de mogelijkheden... waar werden ze werkelijkheid? In mijn hoofd alleen in dit kloppend hart bleek géén enkele wens van al die mensen over de wereld: voor ons, nu levend, en de generaties die komen gaan. Mijn wensen…

De wereld, wat hebben wij, mensen, ermee gedaan? Wat doen we met ons bestaan? Hebben wij bereikt wat we wilden... welke dorst werd gelest en wat voor honger werd gestild? De wereld, planeet in het universum vol van liefde en verlangen naar vrede... de wereld: ìs het reden genoeg om te stoppen met haat en oorlog? Is het nog op tijd om elke…

Nu moet ik me iedere dag verliezen in altijd dichten zoeken naar die gelukkige blik van mijn vrouw die toen achttien jaar oud bijna een tiener moeder was. Nu reis ik iedere dag langs de nevelige dagen opzoek naar die blik.…

Is het nodig die hond te herkennen of te denken dat je die hond herkent? Ik dacht een stem te herkennen die lachte maar ook zweeg. Het was toen jij stopte en zei: er zijn er die een hond tegen de storm in gooien en tellen tot hij landt of terugkomt. Ik zag een jongen, dacht als hij landt is het om zijn vader en moeder te bewijzen om…

Mijn buur maait ijverig zijn gazon de stilte stuift uiteen en decibels doen mij als een krekel uit zijn zomerdromen springen voor de mier. Alles kortgewiekt vliegen de laatste zonneresten als gefnuikte bloemen verstrooid in het rond. Aangestoken start mijn overbuur zijn machine met vermanende vinger de laatste droge dag. Een mens…

Een flesje bier, een glaasje wijn of soms een kan. Ik word er vrolijk van. Dan zie ik mooie dingen, ga ik zo maar een liedje zingen, denk ik aan hoe alles anders kan. Daar word ik echt heel vrolijk van. Dan moet ik dansen, moet ik springen, spring ik gaten in de lucht, ga uit mijn dak, ga door 't plafond van vreugde, want stel dat alles…

Ik ben om jou heen in gedachten terug naar jouw geboorte waar jij ontkiemde traag ouder werd nu trekken wij met elkaar op in weer en wind is het niet alleen maar betasten over jouw ruwe huid waaraan ik voel dat jij nog steeds leeft groene aarde die ons in leven houdt laat mij je omhelzen sterf niet door ontbossing begrijp jouw…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier.. doorbreken een dunne scheidslijn, wegdoezelend verbinden deze lanen meer…

Het verre, onbekende vasteland kende grootse, onkwetsbare zuiverheid. Wonen, zwerven was onnoemelijk wijd: hoge wijsheid schiep rechtlijnig verstand. Steeds tegen ruwe ontbering bestand streed de gezonde geest voor zekerheid, was bij hard en eenvoudig leven verblijd. Tenlotte kwam ontdekkers op zijn strand. Indringers zouden bezittend besturen…

Daar in de verte nog wat schemerend stil gevormd door water en wind spoelt de zee haar uitzicht schoon.. waar kinderen spelen in het moment golven de gedachten op en neer aanwijsbaar naar verloren zaken, aan het op-zee-herwonnen strand overspoeld door zilte tranen van eb naar vloed gedreven, bruist het leven, almaar hoger een onverwoestbare…

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

Er is niets uit onze werkelijkheid te vereenzelvigen met het woord gevonden onder een zware steen de nacht heeft zijn verhalen over heengaan van ratio in gevoel weemoed die zich slijt in eenzaamheid er verschijnen brieven aan de maan over ooievaars met rugzakjes van de belastingdienst die over zee zwaait er…

ach, mijn hart overdonderde wat had jij mij te pakken weggestopte favelas toen ik ze zag vanaf de corcovado een herder van steen met gespreide armen mijn ogen vielen op de armoe van de top tot op het bot dieven van mijn nachtrust laat de schaapjes tot mij komen en verder onderdoor naar beneden stortende watervallen in het duivelsgat…

Door het open raam van de stenen tafel zie ik contouren van jouw gezicht. Mijn oogleden voelen zwaar en ik zal blindheid uit mijn ogen verdrijven. De ernst van de zaak is mij bekend, tot nu toe ben ik niet voor zwaarte gezwicht. Gaat het om de plaats van het onbekende of heeft het gevondene nog geen plaats? Mijn aanwezigheid voelt als bezwaar…

De complete wereld is slapend. Ze valt ook niet te wekken en laat zich in slaap sussen, het geweten door de duivel kussen. De mensen houden er geen werkelijke waarden noch mening op na: de waarachtigheid is ver verdwenen. Maar Petra kan niet slapen, blijft wakend telkens opnieuw verder vechtend en strijdend. Ze laat schreeuwende zielen niet…

Ik zag je naam op een binnenschip. Op het dek lag een vrouw te baden in de zon. Er was een hond die op en neer liep en naar luchtbellen blafte, of naar vissen die vanuit de diepte iets wilden zeggen en niets aan de rivier veranderden, aan hoe ze daar lag als in de armen van een man. Er was een schipper die traag naar mij wuifde. En? Niets…

Ik zag in een bliksemflits die de nacht verlichtte, dat ik sterker was dan zij. Zij, die de oorlog onderschreven, die voor het geweld niet beven. Maar wij, vredebroeders, staan krachtig tezamen en geven niet onze laatste adem.…

Als reizigers die de weg afgaan vol gevaren, Droomden ze van moed en heldendaden. Langs het pad van gouden appelbomen de weg verloren. Uit het zicht geraakte korenvelden. Het ging hen voor de wind en ze geraakten verder in het succesvol najagen van hun hartstochten. Toen alles in goud verandert was, werd het kil en donker om hen heen…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

Men was je al bijna Vergeten, visser aan Het kruis die zojuist De geest gegeven had Nadat je in je doodsstrijd Luid om je Vader geroepen had, En waarom jouw God, jouw Vader, Je toch verlaten had, dobbelden Soldaten om jouw kleding die jij Nu toch niet meer nodig had - Toen uit het niets de wereld Aardedonker werd en een Felle…

Mensen blijven geloven in afgeroomde balansen van een obisite wereld, om het tegenlicht te verteren. Ook het landschap is behekst met produceren, ze verandert van gezicht, van omvang, van zeden, het bewustzijn te verleggen, ze moeten voor zonnestralen in dromen betalen, uitdaging om nee te zeggen, afgewogen tegenstelling van overwicht…

we leven in constante conflicten in het groot en in het klein er schijnt geen einde aan te komen steeds weer nieuwe oorlogen we zeggen ( bewapend ) dat het moet voor de uiteindelijke vrede uit onvrede, woede, machteloosheid schijnen we niet te begrijpen dat bij onze geboorte er een prachtige wereld op ons wachtte...onschuldig, rein.…

Nadenkend kijken door schemerblauwe lenzen de wereld is overwoekerd door kronkelige stengels waarbij voortdurend bijengezoem klinkt zullen eens reusachtige planten en nietige diertjes de aardbol beheersen terwijl de gehele mensheid begenadigd elders in het heelal woont?…

Wat weten we toch veel Elke dag een beetje meer Elke dag een beetje slimmer Dan de vorige, vierentwintig-zeven Werken aan de grenzen van het weten Voor jou maakt dat jammer genoeg Niet veel meer uit als je inmiddels Twaalf jaar onschuldig hebt vastgezeten…

Wanneer door 's werelds Licht de blindgeboren jongen Gezicht verkreeg, hij stond verwonderd en bedeesd. Beweging, verwe, stal van plant, van mens, van beest, Verbluften zijn gedacht' en liefelijk besprongen. Voorts sloten, torens, schier ten hemel hoog gesprongen, Het tijd-verdrijf van 's mensen onderwind-al-geest; Maar de zienlijke…

Wie doet er mee? De woelige zee en vieze lucht maken ons ziek. Chemie met vliegtuigen uitgestuurd als gif tegen elk leven. Mijn lijf reeds ziek, maar ik nog niet. Daarom die roep tot creëren; verbeeldt en het wordt je deel. Gedachten verzetten piramiden. Al gehoord van het Noro-virus? Weg ermee. Toveren is de boodschap. Een nieuwe aarde…

Zijderupsen vinden met intuïtie en een vast geloof de juiste tint van voorgeschreven kleuren, ter verlichting van hun muze, in de troost van wat stuifmeel dat op stampers samensmelt, waaruit de voorkeuren zich in een vast timbre raden laat, het kroost tot brokaat te weven uit de gouddraden van de evolutie. Voeding met ambrozijn, zonder…

Radeloze blikken in de ogen van mensen. Zij kunnen het niet langer verbergen. Hun grimas verbleekt, het schild brokkelt af. De dagen die zij leven lijken soms een straf. Enig vertier moet het leed dan verzachten, maar men zit onderwijl ergens anders met zijn gedachten... Kleurrijk als het leven is met zoveel aanbod op allerlei gebied is…

Het is geen doen in deze wereld hoe ze ook in het onaandoenlijke als een vergeten kerstbal hangt. Kom ook dansen bij ons, roept ze vreemdsoortige verbinding toe van ver over het uiterst denkbare. Ontspannen is het bij ons onterechte, wij hebben het rookalarm vernield, stikken doe je maar in de buitenlucht. Soms timmert iemand op een lessenaar…

in papua nieuw guinea wonen kleurrijke oerwoudmensen ik zag het op tv dus het is waar de dansende man had zich getooid met veren van de paradijsvogel en zijn ding was veilig opgeborgen in een koker die vrolijk op en neer ging de vogel zelf zit in de boom met zijn veren te pronken om een vrouwtje te lokken even verder op komt de…