Alle inzendingen over natuur

Voorwaar het is geen wonder uit donkere wolken komt gedonder denk niet, is dit zo bijzonder het is domweg geniaal dat het helse donderkabaal volgt na een flits die vaak frontaal als een schicht zijn weg naar beneden zoekt. Wanneer de lucht is opgeklaard 't geluid daar buiten is bedaard staat iedereen klaar om met een sneltreinvaart van…

Het is stil ik luister wist niet meer van het bestaan maar nu toch in de verte hoor ik wat is dat hoe heet zo'n beest een haan? En opeens hoor ik andere geluiden zijn het dieren die ontwaken? en steeds meer geluid uitbraken koeien loeien schapen blaten vogels met divers geluid maar toch blijft er een stilte er staat ergens…

De deken als de ozonlaag wordt het gordijn van de storm terwijl een koude opperbries door de regenval zwiert en zich bonkt tot brullen, verstrikt in de wolken. Een schurende omarming laat de hemel kruimelen en de merrie haar manen, wit als de maan, roteren om de nacht. De stilte schikt zich verderweg door de duikvlucht van natuurgeweld…

1. Hiervoor werd een sloot gedempt, een vete uitgevochten, maar zelfs een maliënkolder bood geen soelaas tegen de kruisboog van de geschiedenis. Wie hier nog jager is, heet smelleken, vliegt in het geniep achter struiken en duinen, overvalt genadeloos in stilte onverbiddelijk. Wat hier verleden heet, spoelt aan, breekt af bij zijn…

het is een bezigheid neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om tijd aan te schenken het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt hoe stil de aarde dan kan zijn…

Mist sliert massaal over de velden En krult mijn haren jarenver terug Dampen verdichten zich tot druppels Door winterse kou op mijn gezicht Ik fiets een razend snel rondje witte aarde De snelheid doet mijn spieren spannen Mijn adem kegelt zich tot witte dampen Hoe heb ik deze ervaring veel te lang gemist Door mist en kou schitteren mijn…

Dat het tot mij doordringt: De zee, in zijn palet, door Iriserend zonlicht beschenen, De golf, voortdurend van zijn Bed gelicht. Er heerst geen indruk meer Het is al zo vaak bekeken: een Dijk, de weg, de oever. Het dorre gras, de verse bomen, Wolken torenhoog in een Hemel van belofte. Zover het oog reikt, de blik intens Naar verder…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

De koele omarming van het wad, de blauwe hand die het land zo stevig in haar greep, de herfstzon levend houdt, de bewondering naar einders bouwt. Ik leg me te slapen in de wind de wilde ongedwongen zwaai van ritmische luchten, adem woorden die in de weidse stilte breken. Een bed vol sterren, de nacht bewaakt het leven, het wad zucht…

traag rolt de mystiek van een verre hoorn door de melkige nevel bomen met hun kanten takken zweven boven het witte niets tegen vervagende bosranden oergeluid tot de onzichtbare einder de weemoedige roep van bezinning op deze verre heide herinneringen aan een ver verleden gedachten komen tot rust in de intimiteit van de sluimerende…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

~~~ sneeuwwitte zwanen trotseren statig het ijs in ganzenpasjes weggebonjourde ganzen heffen hun zwanenzang aan ~~~…

Ik voel me soms een boom met mijn kruin reik ik naar boven adem vrijuit als in een droom ik wil graag in de liefde geloven. Met mijn takken zoek ik de vrijheid, alleen of samen met andere bomen reis ik door de tijd, zonder ooit ergens aan te komen. Met de aarde ben ik door taal en cultuur verbonden mijn wortels hebben hun eigen verhaal…

Zoonlief meldt een hond zonder mens in de wei. Het onweer vervaagt en de zon wolkt onder. De vos verplaatst zijn streken, de kip offert haar ei. Mijn lief likt haar wonden, ik grijp mijn gerei van streep over drukte en buikvlucht in rust. Hier deint het ritme van instincten – allerlei.…

Langzaam vormt zich een schilderij het landschap ontwikkelt zich tot paradijs. Ik ben jaloers, het is immers niet van mij al maak ik dat mezelf wel wijs. Een simpele boom neemt vormen aan ontpopt zich als een reus in het wit. Het wit doet duizelen, ik kan niet staan ik voel me nietig, zo als ik daar zit. Ik kijk naar een oneindig grauwe…

Ik leef in het bos, eet bessen en paddenstoelen, onder mijn voeten het mos, een zacht natuurlijk kleed, op de takken trippelen vogels, tussen de bomen staat een schichtig hert, bang voor de herfstkogels. De dennenappels en de bladeren bedekken de grond. Soms sta ik stil tussen de bomen uit mijn hoofd groeien takken op mijn huid zie ik…

Hei da, lieve dreupel water, zijt gij helder toch en schoon, in uw hemels lichtgeschater en uw diamanten kroon! Rood en blauw en groen en geluw, peers en purperwendigheid siert, in onderling gespeel, uw pinkelende uitwendigheid! Hei da, heldere lichtkrystalle, diamanten waterding, moet ge op de aarde nedervallen…

Als de woedende noordwesterstorm de knokige, oude boom dan eindelijk genadeloos uit zijn zomerjas joelt, kijk ik machteloos toe hoe hij zijn bange, gewonde armen wanhopig ten hemel richt en niets anders kan doen dan zwijgend, meebuigend toegeven aan het valse lachje van de Grote Woelewaai. Troostend sla ik mijn armen om hem heen…

Storm en regen allerwegen doen de deuren dicht; mensen wensen even licht en vreugde die vervult. Maar...geduld en straks komt winter aangetreden en is weer de storm geleden.…

de eindeloze regen meurt en pleurt zijn striemend gezeur neer op de wereld meer doet het niet om iets te verhelpen aan zijn humeurige staat van nat te worden de wind heeft aangevallen verklaarde zijn paraplu vervallen en blies zijn argumenten weg van stevig en windbestendig tot een dieptepunt van ellende en kleumen in de kou alsof…

november, gure maand de oude Tijd is daar zijn Zeis alweer klaar voor het snijden in draden zonder waardig leven hij is enkel gekomen om mee te kunnen nemen onder de huid de rillingen ijzige huivers uit besef dat het deze maand kan zijn de laatste na al die jaren bezigheid vol futiliteit en de rekening overdreven gepresenteerd zal worden…

bladzijden waaieren al in de wind vermengd met zand door voorbijgaand kind ligt het boek daar op zijn rug de snelheid der regels is vliegensvlug vergeten woorden door zon verlicht slaat plots 'n rukwind het boek hard dicht…

Krom gegroeid door lange jaren staat gebogen in de koude wind de oude eik met kale takken te staren naar zijn afgevallen bladeren die dor en droog de grond bezaaien, geen kleur meer hebben vertrapt door mensenvoeten, droog en krakend tot verpulvering en zelfs zijn stam voelt koud waar bast al afgebrokkeld is nu buigt hij 't hoofd, en…

Balancerend op een snavelpunt een helivlucht boven bonte kleuren onze ogen wordt dit nu gegund hoog in mijn neus stijgen geuren De blik gericht op het zoet daar binnen elke deelseconde weer een vleugelslag ook keizers, koningen en vorstinnen buigen diep voor de 5e scheppingsdag Muteren en evolueren, tergend traag de wetenschap…

in één herfstige nacht vol onrust voor het hoofd hebben heftige stormen mij den kool gestoofd alle groene bomen bij avondlijke scheem'ring vol nog in hunne pracht alle blaad'ren ontnomen het is weer kaal op mijn plein…

Sterren die niet op elkaar lijken, de nacht verliest zijn tederheid eenzaam wachtend op de schaduwen die haar altijd beminnen in de droom van gevonden nachten en een koude liefde mooier dan de eeuwigheid…

de storm raast voorbij drijft de mensen ondergronds de schuile kelders in waar rijen conserven trouw in het gelid 'later' voorspellen als alles is bedaard generatoren draaien rondjes terwijl buiten een wereld vergaat al veel te lang bestaat wat daar nu rondwaart komt uit de mensheid voort die elke bron vermoordt op zoek naar meer dan…

Hangende roze bottels, veelkleurige asters weelderig gras, allen zoeken ze nog wat warmte. De ene leunt tegen de andere, hun stengels zijn te zwak. Heesters en struiken verliezen hun blad. Sommigen wroeten om te blijven bestaan. Hun leven hangt aan een zijden draadje. Dood zullen ze gaan, eenjarigen hebben nu eenmaal een kort bestaan…

de bomen worden geveld hun stammen onnatuurlijk plat op de vlakte steunen ze hun laatste kreunen klinken maar verwaaid, niet alles wordt door iedereen gehoord ergens in het land een bos minder, ergens op de wereld een heel oerwoud, er móet papier zijn om te tekenen wat móet gebouwd, in drievoud voorgelegd aan de administratie van elke…

De zee, het enige leven dat strekt Van begin tot einde -Terwijl alle andre, voor kort gewekt, Gedwee en weerloos verdwijnen- Geeft in eeuwige breking De grote, zachte verzekering Dat, wanneer allen versterven, verstijven, Zij bevallig zal blijven. En als ik ga gehaast, Genaderd en genaast Door de jagende dood, Hoor ik de troost Van ’t…