Netgedichten

netgedicht (nr. 14.983):

geen verval

Afgekalfd land, rotte palen en
golven zonlicht opnieuw zichtbaar
in spiegelend water; versprankeld
onder een gebroken wolkenlucht

Zwermen zilveren vogels bespelen
een vluchtige harp, waar schichtige vissen
spiegels verscherven; beelden verbrekend
van dood hout half verzonken in moeras

Ogenschijnlijk geruïneerd landschap,
maar als altijd bij verval broeinest
van nieuw leven. Gelukkig even
geen mens te zien.