Alle inzendingen over actualiteit

nog is het gezicht niet volmaakt er komen steeds meer maskers naarmate de transformatie verder gaat het volmaakte gelaat met fillers botox en make up godzijdank gooit haloween dat ideaal volledig stuk uitvergroot komen eindelijk de karakteristieken uit het naturel waarbij emoties kleuren schreeuwen in kleding uit vroegere…

Het is een verrel jaors nog pas, Dâ 't brulloft bij Geert Harmsen was, En nou al het ie raozend spiet: Went - om wâ rejen weet ie niet - Zien vrouw wordt kwaoier alle daogen En duut hum niks as sarren, plaogen. En wâ ie ook met haor prebiert, En of ie gek zich prakkeziert, of ie hê? zeit of wablief? Zij is een kruus, dâ lillik wief…

Bij de bakker staat een wachtrij - Even wat geduld aub, u wordt zo dadelijk geholpen - klinkt me nu écht als een brombij. Daar gaan ze dan, gedachten gaan zweven. Appelcake, fruittaart, bessentaart, slagroomtaart, tompoes en chocolataart. De bakker schildert, hoe! - en met veel smaak. Oh ja, ook marmercake! Wist je dat katten? Staar ze…

Aan de voet van de kraan, waar de dijk zijn rug kromt naar de Schelde, zie ik verweerde bossen schemeren over het water, in het kille ochtendlicht. Hier sta ik, stille getuige van tijd en tij. De dijk, wachter tussen water en land, draagt de last van eeuwen; verstilde marsen, sporen van nooit vergeten strijd. Hier stond ik aan het roer, hier,…

zelfs in de micro en macro kosmos heeft zijn hand de schepping toegedekt met aarde waar de zomer gaat tot in de superlatieven van geur en kleur dekt aarde in de winter zijn schatten toe beschermt ze tegen kou en snijdende wind in de lange donkere nacht waar soms een sneeuwdek wacht dat oplichtend mens en dier isoleert…

VAARWEL BOEKET BLOEMEN Kopt het Algemeen Dagblad van woensdag 23 oktober 2024 want het fleurig ruikertje moet gifvrij worden geteeld Dat is terecht en dan goed voor het composteren, meer dan goed En dan ook vandaag hetzelfde onderwerp in het Christelijk Nederlands Dagblad 'Ook het boeket in de kerk staat onder vuur want een bloemengroet…

de kleine lieve zachte dekentjes in donskleur al warmend zij hebben onze coronadagen met hun intiemheid gekoesterd juist daar waar tocht het heeft gewonnen van isolatiedwang waait kou de bloemen al vriezend van het behang het wit van winters helderheid met franjes dagelijks leven siert het landschap met zijn gekleurde aanwezigheid…

Bedankt voor je glimlach, Bedankt dat jij er was. Die kleine aanraking op mijn schouder, Die spontane, blije lach. Even vergat ik zorgen, Voelde ik verbondenheid, Kon mijn hart weer helen, Kreeg mijn hoofd weer ademtijd. Dus gewoon bedankt Omdat jij simpelweg jij bent Om bij jou me goed te kunnen voelen En dat je mij ok vindt zoals je…

Herfst in Hamburg kille stenen en koude gezichten in een warre wilde wind zwarte snelle jassen bruisende bladeren vliegend op de vlucht striemend snijdt gure regen & goude golven dansen met stille, zilte mist…

er werden kleurige noten gekraakt op een pittig rap ritme waarbij handen het vuur dat van binnen loeide ruimte gaf aan een verschroeiend dwaze fan gekte uit de tijd dat deze alles opving van de peuter en kleuter affiniteit tot de opkomende generatie zichzelf en hun schaduwen in de spiegel konden feliciteren met wat er zoal…

daar waar de ster verschoot de hemel even open flitste was de ziel op weg naar een mensenkind in geboortenood de bezieling van het babylijf uit de wereld van prematuren zal altijd even duren waarbij het leven op weg gaat uit mystieke verbintenissen naar het delen van wereld en maatschappij ieder op eigen magische wijze…

Gisteren  Ging jij aan mij voorbij Morgen Kom jij alleen voor mij…

Als bij een bloedstollende winnend voetbaldoelpunt gingen wij onderuit gezeten TV-kijkend uit onze plaat ons gejuich oversteeg het geluid van een voetbalstadion tranen van verbijstering en vreugde hinderde ons zicht maar ons gevoel, ons geluk sprak boekdelen wij zijn gek op de Belgen en op buurland België de Nederlandse Televisiering ging…

De vader loopt met het kind in zijn armen. Gewikkeld in een deken. “Mag ik even kijken,” zegt de verslaggeefster van mensen in nood. En ze slaat de deken opzij. Hij zegt alleen maar: “Hij is dood.” Waar gaat hij heen met het kind. Brengt hij het naar zijn moeder, of naar het graf zoals zovelen? Hoe draag je een verdriet zo groot. Gewikkeld…

Ik heb me aangemeld voor Rottumerplaat Het aanmelden zelf is al een feest Of ik mee mag, dat ga ik nog horen Maar de uitnodiging is al een bekoring Als ik niet slapen kan, denk ik aan die plaat Of laat met gesloten ogen m'n oog vallen op 'Oog' Dan volgt een diepe rust verlangend naar die kust Die wordt gekust als ik het eiland mag…

verward merkt ze op dat vanzelfsprekend als zand glipt door haar vingers de wangen van het kind voelen stoppelig als een puberkind rebellerend in geleende tijd hoe zet ze de voeten van het boze ontreddende elke dag weer in gelijke pas ze is een moederspin maar haar web verliest kracht…

de jeugd grijpt met speelse kleurrijke vingers de macht enige selectie is hen door geweten nooit bijgebracht waar vroeger normen en waarden hun lessen gaven worden zij nu gemanipuleerd door drijfveren van uiterst fanatieke en tirannieke volgers losgelaten en later losgeslagen omdat er geen remmingen meer zijn alles…

het was een bedeesd klein mensje met een grote rugzak in de vorm van een strakke vlakke vulkaan witte rook uit zwarte as geblust door duizend vergote tranen uit haar brandende jeugdverhalen vroeger rookten en smeulden zij omdat ze niet de woorden had om een verhaal te maken het schermpje vroeg en antwoordde zonder haar…

Zij droeg een jurk van prachtig goud lamé, Je zou haar ‘wachtverzachter’ kunnen noemen. Zij had ook wel wat weg van Karin Bloemen, Nee, sterker nog, zij was er een in spe. Al springt het licht daarginds van rood naar groen, In Almelo is echt wel meer te doen.…

we hebben de bomen geschud geslagen en geaaid de olijven gebeden om te vallen op de zeilen beneden in dit omgekeerde land waar zon de mensen brandt zijn woestijnen verdronken in een zee van zeldzaam hemels water nooit zullen de olijven het beloofde land verlaten want ook zij gaan praten hun doelen…

Ervaring loopt vernieuwen voor de voeten…

de dagen worden zachter maar lijken in hun kleuren feller te spreken om een eigen persoonlijkheid op toon te brengen na millennia de zon te doen opgaan zonder gezicht en herkenning en alleen in licht en warmte de communicatie te verzorgen ook de maanden veranderen hun profiel om in een geëngageerde baan met de aarde…

de dagen worden zachter maar lijken in hun kleuren feller te spreken om een eigen persoonlijkheid op toon te brengen na millennia de zon te doen opgaan zonder gezicht en herkenning en alleen in licht en warmte de communicatie te verzorgen ook de maanden veranderen hun profiel om in een geëngageerde baan met de aarde te komen…

Dick schoof het gordijn wat opzij Keek naar buiten en zag de geraamten Vertwijfelde oude platanen Gedaanten bladloos op een rij Doorschenen in rossige gloed Met vóór zich gedoe en gedaver De vuist met de vinger van klaver Vergalde zijn ochtendgemoed De marathonman met de hamer Zag niets dan de paarsloze leegte Geen bijval of steun in zijn…

nog drempel ik hoewel de vrees in al die jaren lijkt te verdwijnen in wat ik achterlaat handen en vingers tasten zonder enige grip op het nieuwe en nog ongeeigende in vorm en kleur nog misplaatst maar in bezieling wint harmonie en komen schoonheid en talent naar voren met snelle upgrades in de hun toegemeten dimenties worden…

In 't uitgestrekte zand van ulicoten een mijl gaans noordwaarts van de reutsche loop voorbij de oude strump en hazeldonk ligt moederziel een godverlaten oord ontsnapt aan pups enzo en bremer pampa loopt tussen snuffelland en dodendraad een autochtoon van rafels zondereigen verspreide huizen boven ulvenhout een zonderling van…

het leven is te klein om alle grootsheid van liefde en vriendschap te kunnen omvatten alleen op speciale dagen is er door samen delen een intenser en steeds warmer genieten als ieder met hart en ziel zijn wensen schrijft en daarbij vaak de bonus van even live nog meekrijgt bedankt lieve vrienden en zielsgenoten in…

Het volk maakt zich zorgen geen vijand is voor het oog van de leiders verborgen maar de mens in nood wachtend op bevrijding van de dood blijft onvindbaar zelfs na een jaar…

ik zag ze gaan schimmen in strakke oplichtende kleuren voor ontmoeten geen plaats alleen de pluizen met wollige gebaren klampten aan dan stlde de beweging kleuren werden minder fel in een zacht maar warm verleden herkende je nog namen van schermgrootheden de meesten zijn vergeten zij konden niet alleen van applaus…

uit de groep sociaal vaardig is de nul weg en zijn vriend bleek aardig samen liepen zij de route van het scherm af op school ging het scherm op zwart en in de tas hij en zijn vriend samen in de klas schermpje is bijzaak doet niet meer mee samen kunnen zij de weg wel dromen naar gezelligheid met z’n twee ze hadden van die bekkies…