Netgedichten

netgedicht (nr. 84.269):

geen thuis

het huis waar ik slaap
vier muren en een dak
mist warmte en basis
een plek waar ik zijn mag

ze denken aan portieken
een blikje, een hond
aan iemand op straat
met zijn wereld op schoot

mijn verhaal echter
is onzichtbaar verborgen
zweeft tussen kamers
waar ik nooit lang blijf

ik ben geen cliché
geen teken aan de rand
Ik ben een moeder die vlucht
een kind zonder land

ik ben de jongere
door jeugdzorg gemist
de verwarde patiënt
die buiten de regels valt

thuisloosheid weet je
heeft vele gezichten
het vraagt om een blik
die cijfers niet bieden

het huis waar ik slaap
dat kent geen geluid
geen warm welkom
geen handen die reiken

een thuis is geen muren
geen adres en geen steen
het is echt mogen landen
gezien en gehoord zijn

... Gedicht over verborgen dak- en thuisloosheid | 12 december 2024.
Het is niet eenvoudig om de verschillende vormen van dak- en thuisloosheid in beeld te brengen. Heel wat thuislozen blijven verborgen. Lang niet alle thuislozen leven op straat of in de opvang. ...

Zie ook: https://deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
12 december 2024