Netgedichten

netgedicht (nr. 84.268):

Gekwelde queeste

Wel eenentwintig dagen ondergronds
Onzichtbaar van de aardbodem verdwenen
Geloken ogen, spieren zonder zenen
Kwijnde onhoorbaar leegte
zonder ons

Haar lelieblanke huid is niet van grenen
Zij zwijgt als 't graf - waar moet mijn zang nu henen
Is het haar ziel, de duivel of haar genen
Moet ik om mijn gekwelde queeste wenen?

Bewoog zij nog haar kuiten voeten tenen
Haar vleermuisvlinder tussen buik en benen
Haar in chinese zij gehulde schenen

Dankzij de diamant die zij mocht lenen
Van mij, wacht na haar terugkeer bovengronds
Haar vrijheid en haar toekomst nog aanstonds