Alle inzendingen over taal

De zinnen schrappen steeds meer woorden waardoor het gedicht geen einde vindt dus maar weer terug naar het pril begin de inhoud zweeft naar alle kanten een titel is pas achteraf te geven of wellicht zelfs helemaal niet…

voor iemand die leest met 10 vingers is duisternis geen bezwaar…

Een ode aan taal, mijn minnares Die Sprache, jezik, la lingua Zo gauw zij spreekt, verstom ik weldra soms bot als een bijl, of 't scherpste mes Waar ik ook kom, zij spreekt iedereen aan gehuld in doorzichtige kleren omringd door bronstige heren soms Champs d'Elysees, dan weer Reeperbahn Spreek! en geef mijn gedachten vorm die concepten een…

de stilte begrijpen met mijn vingers tasten om de schors van een krachtige boom letters nestelen bekorende woorden pennen als milde poëzie soezen in een dagdroom duizelen van rijke ontluikende bloesems spikkeleieren bewonderen in een liefdesnest ik wilde dichten maar… er is raadselachtig gekras veert op en voegt zich driftig…

Poezie onttrekt zich altijd aan elke definitie reguliere woorden mogen een andere betekenis krijgen dan in gewoon taalgebruik het is gevoelstaal waarde meegeven letterkundig geneuzel is hier totaal onder geschikt aan…

Wat is dichten? Woorden vinden voor wat niet gezegd kan zijn: geur van lente, kracht van winden, iets van vreugde of van pijn; Alles wat een mens kan raken: levensmoed of dankbaarheid, doelloosheid of lichtend baken, juichen soms om wat verblijdt. Wat is dichten? Veel vermoeden, weten dat je 't niet verklaart; zoveel hoofden, zoveel hoeden…

aatje beetje ceetje ik laat weleens een scheetje, deetje eetje efje ik rijmel dus dat tref je geetje haatje ietje dit wordt een heel gek liedje, jeetje kaatje elletje mijn oortje heeft een lelletje emmetje ennetje ootje ik heb een heel bloot blootje, peetje quutje erretje ik lijk wel gekke Gerritje…

iemand vulde de kamer met gebeden dichtte de stilte geluiden toe en zweeg met woorden…

bedachtzaam baadt ze in het kleurloze water deze zacht vloeiende taal ontsloten noch beschreven de onvoltooide woorden van een niet gerijpte taal badend in het bad van vloeibare onwetendheid behoedzaam wachten tot het daglicht draaglijk is en ik word bewogen voorbij het zwijgend wit…

Tijdens het gedreven vervoegen, versmelten en verankeren van taal dreigt afdwalen van het doelwit. Het omsingelen van het ongevormde vraagt een onbeschreven tactiek zoals voor het vangen van prooi in duister. Rond middernacht liep ik wat verloren tot aan de bosrand. Plots lichtten vuurvliegjes flonkerend op en kwam het firmament omlaag.…

je schrijft een paar dingen dan ga je wachten een waterkoet zit op een nest in de vijver zit je op woorden komt er niets uit ja daar zijn een paar piepende kuikens ze zeggen nog bijna niets maar ze volgen de moeder in de vijver terwijl de zon valt in het gebladerte van het woordenboek…

Wie bij het water staat, stroomt in gedachten mee naar plaatsen waar herinnering nog dichter bij vervaging en dood moet wachten op het laatste woord dat geschreven toch vasthaakt aan de oeverrand en bij machte is gevonden te worden, want gezocht wordt er altijd tot in de lange nachten. Wie bij het water staat, stroomt in gedachten terug, vindt…

Nooit, dat is echt zo'n woord, vrij negatief en ontdaan van hoop. Nooit sluit alles uit, geeft geen zicht nergens op. Gewoon een letter toegevoegd aan ooit, dat nog enigzins luwt daar in de verte. Maar met nooit (wat raar klinkt als je het blijft herhalen) kom je nergens, het gaat ook nergens heen. Bijvoorbeeld: NOOIT…

De woorden die ik schrijf, zijn nooit eens naar mijn zin. Ik ben al ontevreden, als ik er aan begin. De letters rijgen zich aaneen, als kralen aan een ketting. Ik meng dan klank en kleur, verander steeds de setting. Verwissel soms een zin, maar hoor de dissonant. Lees het eens hardop, of bekijk het van een afstand. Maar voel ik dan…

Je taalkeuze werd naakter. Als een vermoeide zwoeger ontdeed je je van de badjas en sprong je in de vijver achter je onnaspeurbare sprookjeskasteel. Naakter dan dit naakt kon je niet gaan. Je perste er nog alles uit. Als een Don Quichot daagde je de dood voor het gerecht. Inmiddels spookkasteel zag je God als sluipmoordenaar, die elk moment…

Voor toegang tot het tijdelijke paradijs is wat het heden ons steeds zal leren overhandig een geldig plaatsbewijs opmaat tussen de ziel en lichaam onderzoek de klankkleur, geef het een naam dan blijft het niet bij mooie woorden maar geschreven door de volprezen pennen van het hart stilte wordt niet veranderlijker dan het besproken weer hoe…

zou het kunnen… of is het toch een illusie ik bedoel, zo vol gevoel schrijven naar een doel misschien is het één van de talloze dromen teveel denken aan zoek ik naar iets wat niet kan of zelfs mag bestaan wil ik te graag geloven dat woorden zich weten te ontplooien gedachten kunnen stillen is het iets onmogelijks vragen dat…

Als ieder ogenblik een ongekend begin is van nasleep die pas over eeuwen licht zal werpen op dit nu – zijn de bekende woorden sterrenschijnsel, amechtig arriverend, veel te laat. Waar kunnen we dan nog over praten? Alleen de lokstem van het water zwatelt in strikt hedendaagse taal, geen touw aan vast te knopen; zeker niet op het razende…

Uw nauwgezetheid is beducht Mij ‘over 't paard te tillen.’ Maar is er iets wat u belet Dat gij mij in de zadel zet? Gesteld - dat gij 't zou willen.…

Elke dichter zijn eigen taal Zijn eigen klanken Zijn eigen persoonlijkheid Iedere dichter zijn eigen wereld Zijn eigen kosmos Een gedicht is een korte wandeling het schrijven een waarachtige handeling om te komen tot een kern der dingen en tot de essentie van het leven door te dringen het creeren van een eigen melodie in beeldspraak of pure…

De mist vertekent het zicht in de schaapskooi van de verwachtingen, het priemend licht is in aspiraties opgegaan, uit de sikkel van de maan welt een overtollige traan. daaronder grazen prooidieren van door de wol geverfde taal, gedreven door herders met een eigen symboliek ten prooi gevallen aan de melancholie van deemoed…

Een zin, een woord dat optilt uit de traagheid der gedachten- dat glimlach brengt waar enkel mist de ziel bespringt. Een kalme lucht die regen torst en vallen laat ook waar geen droogte is, maar die doet dromen van de lente. Een woord dat niet gezegd, toch klinkt in dromen en verwachten. De traagheid der gedachten tot vrede brengt, tot…

De vlaamse tale is wonderzoet voor die heur geen geweld en doet, maar rusten laat in 't herte, alwaar ze onmondig leefde en sliep tegaar, tot dat ze, eens wakker, vrij en vrank te monde uit, gaat heur vrije gang. Wat verruwprachtig hoortoneel, wat zielverrukkend zingestreel o vlaamse tale uw kunst ontplooit, wanneer zij 't al vol leven…

Ik ben geen beroemde dichter die met woorden in prachtig gestileerde zinnen gevleugelde gedichten tovert over verdriet, het leven, de liefde en het beminnen en de harten van de lezers verovert toch is het mij ook gegeven mijn steentje bij te dragen op gedichten.nl want voor mij blijft het spelen met woorden een creatief spel…

vandaag valt een deksel op de dag in een tijdloze capsule steeds verder van de grond alles wordt taal zonder druk…

Wichelend met woorden proberen kieren te dichten om de kou buiten te houden wat warmte te koesteren Kom lees wat dichterbij proef van de woorden en warm je aan de zinnen Verwonder elkaar telkens weer hier in je moedertaal met je eigen verhaal…

de tijd dat ik mij een illusie aan liet dichten is allang voorbij ik zie geen blauwe lucht wanneer die er niet is voel geen liefde voor een vreemde en begrijp dat eenzaamheid slechts op papier kan staan zonder echt alleen te zijn dus schrijf de vonken van je pen en vul het witte blad vol met al je leugens je bent dood of bent…

Door aanhuwen werd ik verdoopt zoals mijn moeder en haar moeder andermans naam gingen dragen. Ik leef met de naam, lig erop, hang hem over mijn schouders, verleid hem zich thuis te voelen. Rolde na voortdurend haken hem bollend heen en terug. Voor het andere deel van mij nam ik hem aan en nu siert hij als tatoeage bundels in de kast…

je neemt het woord alsof je het uit de lucht grijpt de rode krasserige strepen met scherpe tong zijn niet van de lucht mijn huid, een pantser staakt enkele deuken later het verzet de verstikkende lucht berooft me van mijn adem laat me zwijgend schrijven…

Vandaag hoorde ik het mooie woord langzaam zo langzaam vallen dat de wind er vat op kreeg. Ook fladderde er een woord achteraan (met een botte, afgeknotte klank) dat ik niet goed kon thuisbrengen maar waarvan ik vermoed dat het diepe sporen achterlaat in iets dat zich aan het oog onttrekt. Als dor blad dwarrelden zij op uit, en sloegen…