Alle inzendingen over emoties

Het is rust en ik pak voor het eerst sinds drie jaar de telefoon om de één in te toetsen en wacht vol spanning ik wil vertellen van bert, dirk wesley, gio en vragen wat jij van het eerste doelpunt vind en van die verdomde vuvuzela's ik schrik van mijn gebaar spring op de fiets richting kerkhof en zie dat de oranje tulpen volop in bloei…

heel even schiet het door mijn hoofd zij komt toch niet voor hetzelfde.... nadat de naald er bij mij ingaat is zij ook snel aan de beurt de bolling van haar buik verraadt nieuw leven hoewel zij zelf nog amper vijfentwintig heel onbevangen laat zij weten: dit wordt nu al haar derde kind de andere twee nog niet eens peuter ik herinner…

zwetend klimt hij uit de nacht naar het licht van een nieuwe dag dat gloort in de verte zal het hem deze keer lukken het licht te bereiken voordat de avond de nacht weer keihard in het donker zet…

uit een gestulpte kuip uit een miesbos vol donkere wakken sliep hij de ochtend in een blote klaarwaterzwerver een muitende buitelaar het was zo mooi als een brand om hem heen o zo lelijk als witte muizen hij snurkte een gat in de nacht en liet er een katje door komen met eiwijze handschoenen aan en ja daar begon de muziek de westkust…

Kilte zoekt een weg om het lichaam te ontsluipen. Manieren schieten tekort, tegenstribbelend tracht het licht binnen te dringen en de draden van het leven over te nemen. IJzige stilte schreeuwt om aandacht, schreeuwt, slechts één keer. Stilte, altijd ijzig kalm geweest, langzaam loskomend door het heen en weer gezwengel van emoties diep…

Ik laat m'n tranen eind'lijk gaan. Kan ze niet meer tegenhouden. Had ze opgespaard al tijden ik wil niet langer lijden... 't Verdriet moet ik even kwijt en weet dat huilen mij bevrijdt. Om weer verder te kunnen gaan... Ik wil er echt weer tegenaan!…

Zoek de stilte, luister dan naar je eigen ik. Geef een zacht klopje op het deurtje van je hart, waar je dan naar binnen mag gaan. In het innerlijke, waar je geen rol hoeft te spelen. Daar in de stilte, mag je eindelijk zijn, zoals je graag, daarbuiten ook zou willen zijn.…

schrijf me vanavond niet over de ondergaande zon alleen ontluisterd wil ik je nog lezen ontnuchterd blikken naar de overkant door weer een kille regen gesust met woorden als voltooid verleden ontmaskerd lees ik je als vreemdeling…

Wat ik geschreven heb, dat blijft geschreven. Wat ik misdreven heb, dat is gedaan. Ik sterf getroost. Maar zij, die later leven, Zullen mijn lied, mijn leed en mijn hartstocht verstaan.…

zou weleens willen kijken aan de andere kant met m’ n hoofd door zo’n vloeibare muur om met grote verbazing al het moois te aanschouwen en te absorberen om daarna voldaan en gerustgesteld weer terug te keren naar de werkelijkheid van het hier en nu…

zomerzonnen kleuren avonden in rood vandaag maar morgen nog mooier dan ooit alles vergeten zonder kwaad met zuiver geweten kleurt zij de dag met rood en roze voor mij…

dan is er zo’n dag waarin gevoelens de stilte treffen het beseffen te zijn gedreven naar een gesloten lijn niet ten volle mens te kunnen zijn hoe energiek ook gevoelens van binnen hoe dan te beginnen klanken blijven verborgen in een onbekend verhaal geschreven in een vreemde taal laat mij slapen als het bloemenkind tot ik…

alleen wat lief is kan zo tergend schrijnen en zo meedogenloos diep aan oude wonden rijten dat 't waait en reutelt in de ziel waar zekerheden splijten alleen de raakbaren die wonen in het aller-diepste diep kunnen zo verloren drijven en in volkomen weerloosheid zich spiegelend - in leven blijven alleen wat lief is kan de ziel zo in verwarring…

Waar de schaduw kleurt en het water elke gedachte in een spiegelbeeld verdrinkt ben ik het verhaal van vertellen met de mond die geen woorden vraagt. Maar wel van momenten giftige echo's maakt. En mijn ogen laat tekenen wat ze willen vinden als ze spreken maar alleen nog kunnen fluisteren. Wanneer ik wacht op verlossing die van elke…

met een zucht komt morgenstilte binnen volmaakt ontwaken met het zachte strelen van de lucht door het open raam hoor ik opnieuw de verre vlucht maar ook de duif die roept terug naar het tevreden heden…

Wanneer gedachtenfloers sombert onder een verduisterde maan onrust gedachtenvol waakt als dreigend nachtelijk onweer in een almaar wakkere nacht duren alle kleine uren langer dan hun werkelijke tijd is de werkelijkheid van het moment meestal te ver weg van de realiteit om als waarheid verder te gaan…

Het einde van ons Was het begin van mijn leven Pas nu zag ik wat jij met mij deed Waarom werd ik jou slachtoffer Waarom liet ik dit toe En waarom sloopte je mijn leven Zo zijn er zoveel vragen En weinig antwoorden Maar een ding is zeker Ik heb geleerd Van wat jij mij hebt aangedaan De pijn vergeet ik En het maakt plaats Voor trots, Trots…

toen jij mij in de schemering zag ontdekte je dan wie ik was plooide je gezicht een lach terwijl je mijn diepe dromen las of nam je meer de schaduw waar, daar nodigt de maan vaak toe uit, stokte je tong als naakt gebaar en hoorde je enkel mijn ademgeluid verhaalde de nacht niet van overgave kwetsbaar over lakens uitgespreid terwijl mijn…

Soms zou ik willen dat ik weer een kleuter was. Dan ging ik pardoes op je tenen staan, mijn knuistjes wapperend voor je gezicht, je naam twintig keer herhalend... Misschien zou je me dán horen misschien zou je dán zien hoe ik nu ben niet wie ik was. Misschien zou je mij dán antwoorden niet vanuit wie jij was maar wie jij nu…

dauwdruppels op een bloemblad honingzoete nectar als de kus van een vlinder op kersenrode lippen…

Reading: schrei niet, hier is het wreed gebouw Waar een dichter in den tredmolen liep, Dorst leed, honger, op een plankenbed sliep, Teedre handen stuk trok aan 't geteerd touw. In een tredmolen: loop, dat niet de grond Uw voeten breekt, die onder uw voet wijkt; Kramp vast uw handen, als uw kracht bezwijkt Slaan wentlende treden uw voeten wond…

Op ademhalen na is er alleen stilte je wilt wel anders, maar hebt niet de kracht om het te doorbreken. Waar is de tijd, dat je blij kon zijn zorgeloos zoals een kind, die elke nieuwe dag met een lach begint? Denk daaraan terug als de stilte je weer bevangt en alles donker lijkt dan komt er ook voor jou een betere tijd.…

Is daar je wereld nu in het prille kogelronde zijn dat zo naar leven groeit........ nog baarmoederlijk diep en zo verwonderlijk teer en klein heb je al vlindervluchte dromen van hansopjes aan de lijn en een zuigend kindermondje aan het overvloedig stromen in het tere samenzijn…

een kind met grijze haren zweet oude angsten poriën vol van vroeger lopen over het verleden plakt weer als nieuw…

gemis kruipt langzaam weer omhoog hoe het lijf opnieuw zich liever niet ziet in de spiegel de trots heeft nog die deuk zou het hart ook groter zijn geworden?…

. 'is het daarom, dat de zon verlegen rondjes draait?' ze bloeide klein als witte bloempjes, waar een gouden hart in ligt eindeloos vertolkend hoe haar tere kracht toch zomers telde binnen zicht van eindigheid kleurt winter in wolken langs een blauwe schijn vol hoop morgen dansen blaadjes rond het spelend licht van zondoorregen dagen…

het levens elixer drinken de hartbeat dansen al heupwiegend met kersenrode lippen de nagels gelakt kussende ogen waar een stralende glimlach zelfvertrouwen weerspiegelt mijn hand in die van jou…

leeg ik voel me leeg mijn lichaam een huls van vlees mijn binnenste verslonden door een beest waarover ik niks weet geen gevoelens alleen leegte ik ben alleen leeg ik voel me verlaten verlaten door hetgeen dat mij vulde verlaten door hetgeen dat mij mij maakte niet wetende waarom alleen gelaten alleen en verlaten leeg ik voel…

Een fractie van seconde door herinneringen in verkeerde dimensie, verblind ben ik gevangen in een spiraal van onwezenlijkheid in een vreemde wervelwind van ontwortelde gedachten, en grijp naar logica die mijn denken met realiteit verbindt. Maar zo denk ik dan: Was dit er al, is wat er gebeurde, al gebeurd of is het hier en nu dat het begint…

De draken van de dag spoken door het hoofd spuwen vuur ieder nachtelijke uur en wanneer ik dan toch ontspan, knaagt het die rat toch aan mijn elan Giftige gedachten houden mij wakker verstikken de ruimte van mijn zijn ondermijnen het geluk, de levensvreugde Morgen tem ik de draak dan sta ik mijn man. Geef me een zwaard.…