Alle inzendingen over natuur

Koel en donker is de avond. Vanuit het niets komen ze tevoorschijn de naakten en behuisden. Een voor een glijden zij hun trage dans schijnbaar zonder maat, zonder doel. Voor het eerste zonlicht weer opgegaan in de natuur, slechts glinstersporen achterlatend als teken van bestaan.…

Schuimend in haar woeste razernij zand overspoelt door golvend stromen braakt zij eeuwigheid door eindeloos dansen raakt zij een grens in haar vormeloosheid en kust zij de stranden als deinend behagen vluchtig ondiep door rafeling heen…

geurende warmte van gewas en aarde boterbloemen stralen onder de zon gras in alle tinten groen deint teder en glanzend in de wind een veldboeket in groen en geel rood en wit de bodem van een blauwe koepel eindig door blauwgroene bosranden meer is er niet en het is genoeg…

ze wogen wichtig verloren lichter golfden water naar de zee braken branding schuimden witter schreeuwden met de meeuwen mee verjoegen strand en stormden straf het jagend zand uit eerste hand ze wolkten hemel in een blauwe bries zongen luid het rauwe zeemanslied…

daar liggen de bomen rustig te ontwortelen, elfen namen happen uit hun bankjes pluchen mos streelt de ogen neusgaten zuigen aan de loofgeur penissen schieten uit de grond en de eikels hebben tepeltjes hemelse bruggen over waterpartijen voeren naar verrukking - ik graaf me in een stapel bladeren, stuit op stevige wortels, laat me nemen…

gaan en komen hier en daar vloeien over in elkaar…

voorname bruine pracht je vleugels bevrijden je moeiteloos van de aarde je hoort wentelend wiegend en wendend in de blauwzilveren voorjaarsluchten vol beloftes stijgend en rijzend boven de sluimerende zachtgroene lentebossen tot je bent opgelost in de hemelkoepel…

Vanuit zijn holte echoën zijn bestaanswoorden door feeërieke flarden mist. Droomvogels delen hun fluisteringen in zijn kale kruin en zingen de eenzaamheid voorbij. In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

Wat uiteindelijk overblijft is de stilte. De wind brengt fluisterend eerst het zilte zinderen van de golfjes aan de dijk, doet geluiden smelten, laat sporen in het slijk. Dwarrelende vogels kwetteren schel het uit, boven de rimpelende vlakte verstomt hun geluid. Onder de hemelboog, in wattenkleuren gevangen, wil 't zeegeruis niet in het oor…

zwarte lome vogels in hete nevel boven felgroene weilanden met daarop zwart-witte koeien als standbeelden de einder verdwijnt in trillende wazigheid lauwe wind voert trage warmte aan de wereld is gevangen in een vochtig warm web er zullen kolkende luchten met grijze wervelingen komen bomen zullen buigen onder het geweld van de…

dansende lichte stammen zwart wortelend in wit zand bedekt met groen en paars van grassen en heide luchtig gepenseelde bomen zomaar gestrooid gegroeid door teer aangestipte bladerkronen zie ik verre wolken hoor ik de wind spreken in een wonderlijk schilderij…

na lemen huizen is beton rot anekdotisch vallen gele wederiken met hun punten op het tapijt - een sterrenbeeld ik pak een spa en schop een struik de tuin uit ik lees een dichter die ik nauwelijks nader erg erudiet, Piet daarmee houd je me wakker, met wat ik niet begrijp zo kom ik terug bij de aarde aan mijn zolen…

de dag verzinkt in avondlicht wolken sieren de lucht vol pluizige dieren en vage beelden in kinderjaren ooit genoten luierend op mijn rug in lome zomerzon mijn ziel zo groen als gras het blad nog onbeschreven .…

wandel west waar wolken -rode wonden- wachten op de avond, moe en bloedend lijk papaver wandel west waar drukte -woeste honden- webebt in vergeten hoe gedaver wurgend werkt nest is best nu 't noorden ijzig nadert moordend in z'n ijz'ren greep geklauwd : het einde van de dag nest is best en woorden van mijn vader trekken -goud-…

het maïsveld waarin de planten hoorbaar groeien verbergt steeds meer zijn geheimen als ik nader voegen zonnebadende hazen zich daarbij een enkele kievit alarmeert twee keer voor hij door soortgenoten tot zwijgen wordt gemaand kraaien vergeten zelfs gebruikelijk te krassen het vroege ochtendland verwacht een warme zomerdag de reigers vluchten…

Geen goesting om iets te doen, veel te warm, veel te zwoel. De kleren kleven aan mijn warm gekookt vel. Druppels zweet likken zich een weg in de rimpels van mijn voorhoofd, om dan langs mijn gezicht, naar beneden aan mijn kin te kietelen. ‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het donker, zonder licht, met…

Ik hou van wanneer gouden velden mijn taille minnen en tarwekorrels aan mijn vingers hun zegeningen bieden, krekels in de hitte van middagzon onder de maïsbladen verborgen voor een dag van het leven, leven en zingen. Ik hou van wanneer de horizont, door tengere acaciabomen gebroken in verblindende licht blijft dansen en ringslang, lui, meet…

ik was een visser in een ander leven en wierp mijn aas uit in het koele meer of nee, een veerman en voer heen en weer van oost naar west, was eindeloos omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten…

Lijnen druppels vallen als wolken breken en hemels huilen nat, de wereld wat buiten is verkoeling brengend, vuren dovend en blussend warmte na golven hitte hhhmm heerlijk vocht op brandende bruine armen schouderpartijen mijn hoofd in de nek adrenaline stroomt nieuwe energie als regen daalt op mijn gezicht…

Zondoorschenen bewolking sluiert, vlindervriendelijk opgelost in ijle slierten. Aanrollend, donderwolkend grijsgifgroen, smijtend met vuurlansen, aarde geselend. Beneveld bos, kletterend, klaterend zingt de zilveren beek zich een weg door mos. Aardkorst splijtend, lavavuur, kolkt en wolkt alles mee, natuur, heel puur, ziedt stomend…

De zee is als God zij is groot, oneindig en is er altijd zij rolt zich voor me uit hoort me aan trekt zich dan weer terug zonder enig grootmoedigheid Mensen rouwen ze praten storten zich uit voor de oceaan in al haar schoonheid ruisend de kalmte zelve hoort zij hen aan Al die tranen versmolten harten alles neemt zij in haar op…

Op het blauwgroen geribbelde meer dobberen de watervogels over mijn weerspiegelde gestalte; geel riet wuift naar de schittering van knisperende zilveren belletjes: dag golven, dag watermuziek, dag natte -tenen -dag, dag!…

Het was klam en kil in de smalle kloof bizar gevormde rotsen keken ons aan dreigend overhangend met alle gewicht boven ons hoofd zat een grote rotskei onzeker klem tussen twee rotswanden Moeizaam klommen en daalden we tussen gigantische her en der naast en op elkaar neergekwakte rotsblokken op de meest onmogelijke plaatsen groeiden grillige…

waar zon en wind in pure stilte ontwaken vroege vogels hun lofzang fluiten over water en land ontluikt de aarde nog in eigen schoonheid…

Warme zomerweide wandeling. Kniehoog rijp gras kruipt waar het niet mag gaan. Cirkelzaag zoemende insecten in de pollenlucht. Ik loop met vreemde hoge stappen en wil alleen nog kransen vlechten of loom gaan liggen in het gras. Een dekentje? Nee, dank je, hoeft niet, laat ik me vallen en daar kriebelen al mieren als jouw vingers en voel…

De zee legt zijn hoofd op het strand middels ontelbaar veel koppen van schuim het tij neemt het recht in eigen hand de wind verdwaalt in het hemelruim Het goudgele zand knispert een lied tussen schelpen, zeewier en kwallen de melodie van een rustgevend gebied waar ’s nachts sterren zich laten vallen De frisheid van de golven nodigt uit…

gedempt door water overstemmen hun klanken de stilte van de avond terwijl de nevel verstrooit nog zonlicht zoekt zoeken wij onder de sterren naar diezelfde passie…

De zee is oud, de zee is koud de zee lijkt op een wervelwoud van witgetopte waterbomen die dansen, springen, spelen, dromen: de zee is zacht en zoet en zout. De wind die krols het water streelt dan met mijn donzig haar wat speelt brengt koelte in een licht gesuis van golvenzang en zilt geruis. De morgen strekt zich luizaam uit over een…

de boom die hevig naar de hemel vorkt vraagt niet om het inslaan van takken die de wolk met vuur naar de aarde werpt wat gebeurt er toch tussen hemel en aarde dat in een flits en een klap de boom en de wolk hun kracht verliezen de wolk het vuur de boom het sap?…

’s Morgens bij het krieken van de dag, word ik op slag wakker, wanneer mijn voeten de koude grasmat raken. De dauwdruppels onder mijn voetzolen geven een prettig niet te evenaren gevoel. Met langzame tred, schuif ik mijn ene voet voor de andere tot aan het einde van de tuin. Zalig, ontspannend, vrij. Wanneer ik mij omdraai, is er al iemand…