Alle inzendingen over jaargetijden

(herfstsignaal) laatst las ik ergens dat herfst 't meest geliefde seizoen is voor de poëzie dit jaargetij leent zich bij uitstek voor melancholie als een bron voor weemoedig vruchtgebruik herfst tergt gevoelens zoals het vallend blad de tijd zal arceren en dichters aanzet tot verzen van verval…

In de herfst valt alles terug in zijn plooien en rimpels worden dieper uitgesneden uit opgedroogde levenskanalen kaalheid lijkt onvermijdelijk hoewel weggestoken achter een tooi van bont coloriet. neen op afgehakte boomstronken groeien enkel zwammen of voor wie nog hoop koestert: paddenstoelen. ga er maar even bij neerzitten ...…

op mijn balkon in d e zon krantje, koffietje, boekje in een zonnig hoekje een nazomers genieten vanavond nog even de plantjes begieten van beneden aan de weg komt verkeersgeluid naar boven gaat dat mij van mijn genieten beroven? nee hoor, ook dat hoort erbij in deze vluchtige maatschappij van verkeer en internet bederft…

Nu de wind is gaan liggen en de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug in ledigheid en koester ik de zomertijd. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar geef me coctails met ijs en een plekje aan de vaart. Die gulzig is voor de tijd van het jaar en sixpacks verslindt maar zeldzaam teder is voor wrede meisjes met lang krullend…

De wind valt stil de hitte neemt nog toe zelfs de vogels zwijgen alles lijkt in afwachting plots begint het hard te waaien daar flikkert de eerste bliksem gevolgd door donderend geknetter even later breekt de regen los als een zondvloed zonder einde maar even snel als gekomen verandert alles weer naar stil het eerste vogellied klinkt…

Pioenen in haar rieten mand Een vrouw fietst over polderwegen Ze voelt de druppels milde zegen Het riet wuift aan de waterkant Ze heeft een godsgeschenk gekregen Ze nam een ganzenveer ter hand Pioenen in haar rieten mand Een vrouw fietst over polderwegen Ze koestert haar gemoedstoestand Verliet voor altijd Donkerland Ze voelt zich licht, haar…

Het voorjaar heeft zich opgemaakt in een nieuwe jeugd opmaat naar een vruchtbaar gebaar waarin de ware schoonheid ligt opgeslagen, in ongerepte silhouetten, raakt ik in vervoering meer bevlogen, hierdoor draag ik in mijn rugzak het betoverende kind wat mij toelacht, mijn zonden toedekt, de handen naar de wereld strekt, en…

Als ik weer omringd door vijftig tinten groen wandel in de geur van wit en geel denk ik: dit moet ik echt vaker doen lekker vrijuit springen tussen meidoorn en seringen fluiten met het fluitenkruid eten bij de boterbloemen en ander zogenaamd onkruid het liefst natuurlijk languit het voorjaar duurt maar kort ’t is zo zomer binnenkort…

Hoe zij op een dag haar donkere jurk verruilde voor een met bloemen ik weer met blote benen mocht aan mijn vaders hand en hoe wij door velden liepen rondom ons geluiden van vogels en van iets dat zoemde waar we ook gingen de geur van seringen hoe ik nog niet wist van voorbijgaan en van wat zou komen van lange en lichte dagen maar er was…

Hoe zij op een dag haar donkere jurk verruilde voor een met bloemen ik weer met blote benen mocht aan mijn vaders hand en hoe wij liepen door velden wij alleen rondom ons geluiden van vogels en van iets dat zoemde en geur van seringen ik wist nog niet van voorbij gaan en wat zou komen van lange en lichte dagen maar er was toen veel…

Temidden van een regen van moeten, wil ik niet langer doen. Temidden van een storm van willen, wil ik alleen maar laten. Zoals vrede regent in de oase. Zoals rust stormt naar het oog, van een brullende orkaan.…

Stemmen verborgen in de boomtoppen, orgelpijpen van een verdwijnende storm, bewogen in het krakend ritme van het uitgewaaide griend, gerimpeld in het huilen van de wind en wat men alleen maar hopen kan maar niet voortijdig ziet, laat het getijde zich niet foppen door het, kreunen van de vals gestemde instrumenten de kraag opgestoken…

Gerrit ik schrijf je het wordt lente, er ligt bros ijs op de tafel - gaan we dit jaar weer van rotsblokken springen, vrolijke rookvanen wegblazen, verdwenen dichters bezingen? Nu, het wordt lente, het schrijnt waar zij weggescheurd werden, de onzen, we staan nog te trillen; veel vocht verloren, pijn onder de kleren. Het verborgene vlijtig…

Dit wordt door iedereen de nieuwe lent geheten, deze bezuiniging van elektriciteit. Nu moet men vroeger opstaan, want de tijd wordt kostbaar en bij zonlicht nagemeten. Die nieuwe zon! gezondheid en jolijt! het zoetste bed wordt kwelling voor ’t geweten, om half acht heeft iedereen ontbeten, om acht zijn zorgen in het vuur geleid. Eerst als…

Sluit je de ogen om te luisteren terwijl je ruikt aan hun kleurrijke idolen in je tuin op je balkon of in het wild dan hoor je de violen een driekleurige sonate spelen in G-kleine terts voor hun kleine maar geurrijke naamgenoten…

Spinnende poezen Op zonovergoten muren De eerste mieren onder mijn deur Ik weet ik ben wellicht te oud Maar in een zotte bui Koop ik een jeans met designerscheur Flanneer door stadsparken Met intense geuren Vind mezelf weer uit Op een laat terras Veracht de nacht Die straks Alles weer verdrijft In aanzwellende duisternis En ik, ik proef…

In vele toonaarden hoor ik je lied zacht strelend aangenaam voor ’t oor met hoge tonen als tenor uit het koor je zingt door zonder dat iemand jou ziet blijf zingen tot genot van ieder mens breng harten en zielen in vervoering zoals je ook mij voert in ontroering hartstocht klinkt in je lied zo intens al zolang hebben we je moeten missen…

geuren van het boerenland dringen door tot in mijn kamer waar de zon al in februari ontzettend haar best doet het huis te verwarmen en van stralen te voorzien deuren staan al wagenwijd open en laten geluiden door van verkeer en vogels vechtend om decibellen ik kan je vertellen 't is lente!…

Wolken wit in blauwe lucht laatste dag in nieuwe tijd vreemde sfeer in dit gehucht weekje zonder haat en nijd krekels klinken in het riet vrouwen hangen aan de was heerlijk is dit zomerlied kinderen spelen in het gras gedachten zaaien nieuwe dromen de zon is weer zo groots gekomen.…

De zon trekt zich terug, de avondwind wakkert aan, gele en paarse krokussen worden met rust gelaten, het wel of niet aanwezig zijn van hommels en bijen hebben zij voor mijn gevoel nog niet in de gaten. Ik geniet na, mijmer over het gloren en het carillon. Ik mijmer hoe de dag zo heel vredig begon. Krokussen vormden vandaag onder het stralende…

aan het chronisch verlangen naar lente gehoor gegeven de zon wint aan kracht en jouw voorheen zó koude hart vult zich weerom met warmte dit geluksgevoel vasthouden als het lukt is 't mooi…

heel voorzichtig zie ik ze komen uit het struikgewas en bomen uit rietkragen en bossen ze vervullen als ieder jaar hun onbewust bijkomende taak: mij van mijn somberheid verlossen ik hoor al weer hun eerste kwettergevecht ‘t is ook een heel belangrijke zaak zoals dat ook zo vaak gaat bij ons mensen die pas verbonden zijn in de echt het plekje…

Jij kwam van uit het noorden En je blik ontdooide De ijskristallen In mijn ogen. En hoe we liepen Over besneeuwde velden En later wij twee En samen Ingekuild in een decemberhuis Ons slechts verwarmend aan woorden Waarmee we een verhaal verzonnen Van een veel te vroege lente. Jij kwam vanuit het noorden, Brak de ijskristallen in…

Het sneeuwkleed werd ook dit jaar vlok voor vlok gebracht op huis en tuin gespreid in stilte zo volkomen, geen mens of dier heeft ons gewekt, omdat wij dromend sliepen maar na 't ontwaken o, hoe wonder schoon een bruidskleed om ons heem te sieren. De tuin had eens een groen gazon met schroeiplaats van te hete zon de kale schaamte nu met wit…

net als jij, kijk ik uit over de onbevlekte ontvangenis en zie in het donzig wit de proeve van een nieuwe aardse verrijzenis; een maagdelijke gedachte die niet dwingt, niet verhit maar traag de tijd bezit al wat beweegt kent geen haast enkel hoor ik wat zuigende stappen of wielen die draaien in het tempo van een lijkwagen op zijn retour…

We zoeken ze allemaal op de volgende is voor mij om op te springen krakend zak ik door het ijs van de kleine plasjes op het wandelpad het is fijn weer even een winterkind te zijn zelfs met één voet die al wat nattig begint te voelen…

is tot nu toe echt geen winter het waait als de herfst er wordt nauwelijks van de mezenbolletjes gegeten de natuur loopt weken voor sneeuwklokjes laten al tijden hun kopjes hangen in de regen katjes vallen massaal van de bomen eenden paren er op los zag al meerkoetjes bouwen aan hun nest met zoveel miezerig grijs ben…

helder blauw overspant mijn wereld zeker, met wat vluchtig wit verweven zwarte vleugels knippen in de lucht zo toont zich de ochtend, mijn leven dat wat niet zichtbaar is, stemt mijn kleur het voelt als noordelijk wuiven ook al toont de zon zich aan mij; het is niet aan 't voorjaar snuiven de tijd is zoals dat wel wordt genoemd, het seizoen…

Het water in de sloot, klotst heen, soms weer de wind legt zich er niet bij neer! Het stormt wind giert door kieren, alsook gaten ik denk dat ‘k ‘t ermaar bij moet laten, Immers het weer: laat zich niet sturen!…

ze staan er nog de wind, gevangen in hun kruinen struint de kale takken door je hoort ze zachtjes kraken en hun blaadjes raken stil de grond de vooravond van winter wint met lange passen tijd je schuifelt mee en kwijt melancholie aan koude voeten met een neus vol rottigheid het laat de regen wenen in een langgerekt verwijt als weemoed…