Alle inzendingen over natuur

Duisternis gluurt naar de maan en laat zich gewillig verblinden ook de zon laat verstek gaan de nacht zal zichzelf vinden Duizenden sterren zwermen uit in het heelal van eeuwigheid zij werpen hun schaduw vooruit de nacht vertoont eenzaamheid Doodse stilte voert de boventoon de natuur lijkt compleet verdwenen de maan bestijgt zijn donkere…

wanneer ik in de avond naar de hemel kijk verbazen ogen zich door schone schijn een paradijs zo breed van omvangrijk geeft een warm gevoel van samenzijn de maan symboliseert het levenslicht opgebouwd met stenen van geluk elke klinker op elkaar afgericht dat resulteert in een uniek meesterstuk het tafereel laten omspannen door sterren die…

Wat kan ik nu nog verzwijgen over de diepte die me stilde die onder zins-en-delen rilde om rusten aan elkaar te rijgen `t Heerst om jou zo ongekend als een collier uit één geheel puur mineraal minstreel gespeel waarin jij bindend schakel bent Krekel, kikker, brulkonijn mistlichten die kring vervoeren zelfs in wortels onder de grond…

Ik ben dol op zoute dingen zachtzilt vlees rouge van gloed ik word driest van pittige zinnen het maakt kruidig proeven zoet Ik ben zot op pikante vruchten snedige smaakvol door het vuur hartig schuimend zonder tuchten gepeperd door moesje natuur Ik ben wild met haar te heulen zeezout golvend peilloos roze en haar kuiten langs…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

Als een naar de zon gedraaid gezicht, door zijn warmte uitverkoren, zonnebloemen verlangend naar het licht een nieuwe dag, het ochtendgloren. Hunkerend na de donkere nacht, wachtend op de dageraad, verdriet en pijn weet ik verzacht door zonnestralen die ik binnenlaat.…

ik zie licht met schaduw vrijen in de ondergaande zon schemering laat hen betijen de dag is bijna om vogels fluiten voor het laatst hun schitterend lied op hun rustplaats aangekomen kunnen ze nu rustig dromen een vijand is er niet zo valt de avond voor een nacht met sterren rond de maan niet onverwacht ogen wennen er al aan…

Hun podium is de zwarte nevel waarin ze eindeloos dansen mogen de schittering op een natte gevel maar ik zie niemand opgetogen Hun glorie straalt al eeuwenlang geen notie van begin of eind wie geniet van het nachtelijk behang vreest dat ze morgen niet meer verschijnt ? De wonderlijke hemeldans van al die sterrenpracht zo alledaags, ontdaan…

Glinstering breekt kaalslag in holle bomen ruist het leven door ringen der eeuwen. Kei op mos versteent de broze rimpellach over nacht en ontij voorbijgaan is hun bitter lot. Trots en moedig wacht het oude volk in het schelle nimbuslicht op een nieuw verhaal; aandacht van hun stille fluistering.…

Ik zit buiten onder het balkon aan de rand van de regen. Het geluid van de neervallende druppels op de straatstenen valt samen met de hardere klanken van de druppels op het metaal van de zonwering. De straal water uit de verstopte dakgoot soleert, de bliksem levert de lichtshow. De donder dissoneert luid, gevolgd door de klap van een dichtslaand…

De ochtenddauw legt zijn kristallen op het nu nog onzichtbare gras de zon zal het laten verdwijnen de kleur weer geven wat het was. Mistend nevel in de ochtendgloren maakt het zicht wat minder scherp turend staar ik in dat grijs gordijn waar ik eventjes mijn blik op werp. Zie daar dan de eerste zonnestralen voel de warmte op mijn huid…

Laatst, als ik, op mijn eenzaam pad, Door Wijnmaands bleke lovers trad, Zo kwam van ver een vreemd gerucht; Zo kwam een lange kranenvlucht, En hield naar 't wijkend avondlicht Het spitse van heur schaar gericht. Ontging ze 't volgend oog weldra, Ze liet me een diep gepeinzen na. Ik dacht: wat hier omlaag geschiedt, Des kreunt zich ginds…

Zwijgend langs het schimmige pad in een schier eindeloze rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin…

De dag staat als een maal bereid, Ik proef in 't zuivre morgenlicht Als een nog woordeloos gedicht Uw naë afwezigheid. De verten zijn al luw van u, Waar zon de laatste neevlen reeft, Gij zijt al in het windbegin Dat door de tere toppen beeft... Breng mij mijn deel van 't koel gespeel Dat tintelwater achter wilgen doet, Van 't luchtazuur…

waar de wilde kastanje stekelig wordt geelgroene blaadjes vergaan in bruin lonkt de herfst in haar groet naar de winter duistere dagen waar grijs overheerst vergaat elke kleur in de strijd met zichzelf het lied van de zon fluistert de wind…

Zefir lag ontsluimerd neer Bij de gloed der middagstralen; 't Avondlied der nachtegalen Wekt de slaper weer. Zachtkens wiegt de berk haar kruin; Fluistrend staan de popeldreven. Als hij vrolijk aan komt zweven, Langs het scheemrig duin. O, hoe geurt het van rondom; Nu zijn vlucht in 't bos blijft hangen! Chloris lokt, vol zoet verlangen…

Gods creatie als een schouder waarop ik uitgeput mag rusten de blauwe zee als geheelonthouder het bos als mijn tuin der lusten Lentebloesem in een koele bries verfrist mijn innerlijk vermogen de kant van natuur die ik kies streelt mijn betraande ogen Gefascineerd door de kleuren in een roes van zuiver verlangen in extase door…

de stortregen heeft huisgehouden in voor- en achtertuin her en der wordt mijn weg bemoeilijkt door scheefgevallen guldenroede voeten en broekspijpen zijn kletsnat binnen enkele seconden een bamboetak zwiept in mijn gezicht naaktslakken schuiven met allure over de tegels een nieuwe bui nadert…

Langs de uitgetreden duistre weg Bouwt, om de tuinen te versperren, De oude ruige beukenheg Haar zwarte wal tegen de sterren,- Het dorre hout ruist in de nacht Als een eindeloze klacht. Van onder kaal en afgetrapt, Vol puisten aan haar arme stammen, Is zij aan alle kant gekapt En wuift geen tak meer uit haar kammen,- Van buiten is…

hou me nog staande in een kleurenstorm met penselenpracht geschapen een dans –droomrijk mag ik me gelukkig prijzen- maakt zweverig genot ik schets de nacht die sterren meer verdicht maar ruimte laat me open tot morgen in een ander licht ontwaakt…

Kriebelzon en ritselwind Wiebeltand en peuterkind Rinkelroer en koffiegeur Zomerstoel en wolkenkleur Zwaluwdans en harteklop Hersenspin en ruitjesdrop Al die dingen en nog meer Autoloze zondag sfeer…

Onze landmassa verloor saamhorigheid continenten dreven langzaam uit elkaar onder invloed van de meest verduurde tijd de beweging scheidde onberekenbaar Maar vanuit de ruimte, hoog aan perspectief zagen we een ander, heerlijk hoopvol beeld alle levensvormen groeiden explosief en het nieuwe uitzicht werd ons voorgespeeld Elke ademtocht hergreep…

Haar kleuren spatten als het ware in mijn gezicht koester een diepe schoonheid net als hommels zweef ik betoverd - gedragen door een regenboog - haar zomer ontroert zoekt verkoeling in een bui ik drijf even mee neem afscheid van dit wonder voor even morgen vraag ik haar hand.…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

Een traan van water en een traan van licht Als je kijkt naar deze lucht en zee Het leven van ritme en dans stopt nu Dit uitzicht voert je mee De wereld staat even stil Geen geweld, geen ruzie, geen oorlog Maar licht, leven, hoop en perfectie Zoals het op aarde moet zijn, toch? Is dit het antwoord op mijn vraag Is er IETS na de dood?…

je streelt met licht als koude mist het strand vangt met een klamme hand ik vlucht en zoek je warmte op het land je brandde in het glooiend geel van franse heuvels zonnebloemde kleur verliet me in de onweersgeur van pasgevallen regen je straalde opwaarts in het gletserwit helderde de kale wand sloeg onverwachts toe met lawines…

De zomer (zon schijnt onophoudelijk door dagen warmte heeft een hoge prioriteit ’s nachts is slaap nog slechts te vatten in volkomen naakte overgave doch vakantiegangers dompelen zich in vreugde evenals de vele gewassen) is in volle gang.…

jouw aanblik geeft mij een warm gevoel prachtig rood heerlijk zwoel je willen aanraken maar jij beschermt jouw lichaam een steek in mijn huid laat blijken dat je prikkelbaar bent handen van je afgooien is wat jou voedt zo doortastend dat mijn vinger gelijk bloedt maar toch blijf ik van je houden ondanks deze keerzijde jij bent het…

Het leven sloopt de geschiedenis van een polder en bouwt zichzelf een slaapplaats een sprinter passeert onderbroken grijs De Wadden een half affe verzameling woonblokken waarvan zelfs de voegen rood zijn gekleurd op de grens van vertier liggen sloten aan de erfgrens straks achter elke woning een boot heet wonen aan het water als…

De aarde is voor eeuwig gehuld in het kleed van de seizoenen en haar blik doorboort wolken, ze is bezaaid met de bloesems der lente en ze bestaat uit regenbogen en nachtegalen. Deze bewondereing wordt gekruid door haar schoonheid zoals die van een bergkristal en op haar lichaam staat een proza van liefde geschreven die te vergelijken…