Alle inzendingen over landschap

Een waas van licht splitst op de koepels, het baadt filigrijn in het water van de lagune, de smalle spitsen van de gondels bewegen vederlicht. Aanleggen en verlaten, de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden, de trage opmars van meerpalen, stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden. Tijdig overschrijven ze natte regels ingehouden…

Ruige steile zwarte rotsen golven spattend huizenhoog op de rafelrand van Eire eiland ooit vier eeuwen terug onder Cromwells Brits bewind tussen wilde westenwind kleuren van de regenboog…

Tegen de helling op baan twee verblind door blauw en rood uit Worpswedes schildersschool sloeg ik die morgen af naar zee. De grenzen waren weggedaan. In Wismar bladderde het binnenskamers nog. De verf is aan Hanze-gevels opgegaan. Op de rug van het landschap ligt het golfterrein zich naar de einder uit te rekken. Het strandtafereel…

Kalme effen zee dringt zacht tussen strandstenen, bereidt met groen wier een ijl, zichzelf vermengend eeuwig trillend schilderij. Glooiende weiden verbergen aan hun voeten kleine ravijnen vol koele loverschaduw en begroeide rotswanden. Op blauwe meren, door zware keien omrand, blinkt de stille ziel van misschien lang vergeten én blijvende…

Dit vlakke land, weids, adembenemend leeg, altijd hangt er kille mist of nevel, vaak valt er trage regen, gaan de dagen in stemmig grijs gekleed. Langs verlaten zwarte akkers, doorsneden met smalle wegen, staan rijen sterk geknotte wilgen, gekromd door de westenwind, die guur en onophoudelijk waaiend, voor niets en niemand genade kent.…

Het zuchtend landschap openbaart zich bij nacht in oeverloze liefdesbrieven ze hijgt met haar talloze rivieren houd haar adem in als een slang tussen dwaalstenen in duister ze opent deuren met haar organisme haar organisatie om alles te duiden een mist hangt boven het zoetwatermeer vlinders dwarrelen en dansen in de lucht niets anders…

Hoe hij zich ingroef. Hoe hij dan lag te luisteren tot de zon de nevel doorboorde met licht. Hoe het dan spatte uit duizend geweren, hoe de vogels verbloedden in het klaprozenrood. Papavers. Een veld vol papavers. Zoveel schrijnende wonden. Zoveel gloeiende ogen. Zoveel aarde ontwricht. Nooit sprak mijn vader van dood. Jaren later…

een woestijnstop maakt winterhard de kou gebiedt in geleidelijke tijd sta op na het vallen geef het verlangen een jas vergaar koude-genen eist de tijd het is alles of niets wordt winterhard…

Het Vlaamse land toont blij en trots zijn kust, die met wijde blik naar alle kanten tuurt, bemoedigingen over de zee stuurt, het eigen strand maakt tot een oord vol lust. De bruisende branding murmelt bewust, blaast haar stem langs haven en vissersbuurt, landinwaarts, tot steeds verder aangevuurd. Tenslotte vindt zij in de Ardennen rust.…

In de verte stijgt een berg op, om nader tot elkaar te komen overbruggen we ‘t hoogteverschil het toppunt van verademing met reikende handen bekeken doet beloven hemels geluk verbeelden wij maar al te graag, het uitzicht oogt onbegrensd zonder angst of tegenslag.…

ik hoorde de vrieskou van de toendra de wind die door de grote grasvlakte ratelde het raakte me diep ik wist: dit is schoonheid die alleen bewonderd doorvoeld mag worden net als vlindervleugels die bij aanraking grijs worden…

Echo's uit kameelwoestijnen Zandgeslepen woestenij Onafzienbaar ver en droog Gehard in prehistorisch verre Hemelsbrede zondoorwade Dodelijke lege droogte Uit de tijd gegleden niets Dan wind die aldoor eeuwig Schroeit op bedoeïnenkelen Drijvers van woestijnkamelen...…

Of ik mee kom wandelen Zij op scootmobiel, ik ernaast, achter of voor In park waar veel honden Naar elke hond, hoe lelijk, mooi, verzorgd of onverzorgd, steekt zij onbevreesd de hand, aait, spreekt hen vriend'lijk aan, dan de bazen Zullen we bij dat bankje zitten gaan? Afval ligt er Ziet zelfs de plastic zak waar ooit alles uit vandaan…

toen zijn voeten in de modder bleven steken zat hij vast in een ondoorwaadbare werkelijkheid hij hoefde niet te wachten op het onverwachte: zijn vastgeklonken voeten mengden zich met de poëzie van het landschap hij wilde korte impressies inspreken toen zijn smartphone uit zijn handen viel…

Skyhigh rijst op vanaf de kust Dubai Oase vol geërigeerde staven Met toppen die loodrecht naar 't zenit wijzen Als obelisken van de oliemacht Ik kocht online een ticket voor de top Besteeg in volle lift de Burj Khalifa Het luchtkasteel van ruim achthonderd meter Als nieuwe eiffeltoren wereldwonder Ik kon vanaf lookout point als…

Oh verguisd Charleroi droef wild en warm Breng me naar de gouden legende in Rue de la Légende Dorée Leid me langs de oude uitgebluste mijnbergen Wijs naar fabriekstorens die zonder verpinken de hoogte zoeken Toon me Magrittes Pipe laat me de Geraamten twistend om een gehangene van Ensor zien Neem me mee naar de Latijnse Emotie…

tintelend geluk als het licht en morgen is in het open gras het vrije zweven het lage land strekt zich uit haar hart weerloos wijd beschreven vensters met wind licht wolken water in weifelend blauw de dreigende lucht het suizelen van regen het leigrijze uur de vale aarde zwaluwen scheren over de vrije vluchten over wat beweegt…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…

Ergens op de Veluwe, staat een oude mastodont, een brok beton uit één stuk, als een oude hond, liggend in het luwe. De Kathedraal bracht voor velen werk, vertier en misschien ook wel geluk. Na 90 jaar staat het gebouw nog, met z’n sterke contouren, onuitwisbaar in het zwerk. Jarenlang was radio het toverwoord, en stonden er antennes…

Een dijk onderbroken door een weg naar de einder een dijkdoorbraak van formaat een begin en een eind beider Waar alfa en omega volledig op zichzelf staan Een barriere bewust aangelegd dwars door de dijk die door de mens direct weer werd geslecht door de wens om door te gaan de mens weet van geen wijk Rijden naar de horizon zonder te…

Het landschap nam hem op het stond nu in hem geschreven in die ongemeten wijde dag het eenzaam zwerven van zijn gemoed. Verlangen sloeg neer in weke aarde toen hij ging langs het smalle pad een vlucht van wilde ganzen zocht verre overzijden. Ruimte zon en wind in korte vlagen schreven een nieuw begin in hem.…

Het geluid van padjes samen, apart, nog een wat verder iets lager, samen in scheef akkoord onvindbaar want telkens andere padjes even verder, samen hinkend, apart, samen terwijl die vlak bij mijn voet even hun adem inhouden. --------------------------- uit: 'Gedichten', 1966.…

hier moet het zijn -dit is de plek; hic locus est bomen, regen, zon verweerd maar onverdreven, het water is stil gebleven aan het einde van de dag als adem is neergedaald begint het roerloos herhalen heel even lijkt alles nog gisteren, onaangetast door werkelijkheid en autonoom naast elke gebeurtenis een rimpeling vlucht voor de…

losgekomen van de wal word ik zoveel zachter geen kind zo aanwezig als het kind dat er niet meer is betoverd door het licht het diepe blauw altijd het geluid van water en wind losgekomen van de wal alles glanst als ik loslaat geen landschap eerder een visioen als ik loskom van de wal…

Voor een rode avondzon de aarde Beschilderd als een grote lampion Met donkere valleien en vulkanen Smaragden sawa's, jadegroene meren Zacht wiegend in de blauwe hemelzaal Op verre eilanden hebben regenten De vreemde heersers eeuwenlang verduurd Maar binnen kratons bleef het oud geloof Zolang de dwang der rituelen duurde…

het is het lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept het is de verdwenen zandweg de oude afgepelde verflaag op een deur de dag van nevel en dauw het stuurse zwijgen het is de beklemmende namiddag het dorp dat nooit het mijne werd de korst…

In de sereniteit van het overzicht Waar beelden jouw gemoedsrust geven Natuurlijk speelt het tegenwicht Waar ogen schoonheid beleven Hier speelt geen tijd En mag liefde voor de natuur met ogen spelen Wordt het andere beeld verspreid De aarde haar liefde zal delen Hier veranderen gedachten Wordt inkeer geboren Het harde mag verzachten…

dwalend door het bos van mijn gedachten zie ik ogen open door de bomen licht hoor ik oren open in een luisterend wachten woorden komen fluisterend op zicht voel ik aan een tak vol bladeren van ontluikend groen zinnen groeien tot een nieuw gedicht zwijgen is zilver schrijven is goud…

Een herder in de uitgestrekte heide Hij overdenkt al z’n stille tijden De hond is hem eindeloos trouw Samen worstelend door de kou Oog hebbend voor het heidebeheer De dynamiek waarop hij zich oriënteert Grasmozaïeken onderscheiden In droge en de nattere tijden Zijn tochten langs de nederzettingen van weleer Een kreupel beest wordt geobserveerd…

Hij was een point of no return, toen hij in de ijstijd door gletsjers vervoerd, nu een heuvel in Emmen afrolde, the Broken Circle binnendenderde en tot stilstand kwam, zich toen onomkeerbaar positioneerde in de cirkel van zand, Wat moest die zwerfkei nou in deze kosmische dualiteit waar yin en yang het donkere en het lichte symboliseren?…