Alle inzendingen over Afscheid van oude Om

voorbij de deur toen de ochtend kwam de geur van dood in het gras ik zat naast jou en mijn eigen leven in zachte kleuren en witte vlokken je zou niet terugkeren toch niet naar mij, slechts diepe stilte in het afscheid ik heb je gestreeld in het druppelend daglicht en in al die jaren, langzaam oud ga nu, mijn vriend naar het onbekende…

Oude tijden herleven In beginsel beschreven Onontkoombaar heden Geraakt en geleden Gegaan en gezondigd Wist niet wat we konden Wat wij doorgaans deden Wilde het niet weten Het afscheid genomen Gezien en ook geroemd Grinnikend genoten Gewend door pijn groter Gelaten en bedroefd Maakt heden gesloten…

Daar zit een oude dakloos in 't station verpakt. Hij reist niet meer en woont nergens. Hij zit enkel neer. Te kort duurde het afscheid. Een lange trein bracht hem hier, op het spoor van een lege doos om in te verdwijnen. Wat haalt hem weer weg? Geld of een vrouw, wie weet? Wie zorgt voor hem of sterft hij af, verzakt en ontspoord?…

Terwijl de vent van die vrouw oude jenever zit te kwijlen. Dat oude vrouwtje, tachtig jaar heeft op een keer de geest gegeven, terwijl die vent als laatste gebaar afscheid nam van zijn ellendig leven. Nu moet hij dagelijks zelf zijn potje koken.…

Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk. Zoiets klinkt dom, bij hen reeds die het menen. Gij hebt u goed verkocht. Maak u niet druk over de rest: want àlle mensen wenen. Uw huis was klein. Uw heer heeft het vergroot. De bron van zijn fortuin heet niet te stelpen. Uw roem wordt groot en duurt wel tot zijn dood. Uw ziel is klein. Ik kon het niet…

Ik neem geen afscheid er is ook geen reden toe misschien maakt het dragen van de dag mij zo moe veel meer dat afscheid vooruit duwen niet over de schouder kijken nee, nooit afscheid.…

Vertrokken zie ik de lege schaduw vergaan tot een afdruk van een verloren moment en een afscheid van een oude droom die ik wilde delen met de vreemdeling die me wilde volgen als ik zijn schaduw met vriendschap zou vullen.…

afgeleefd beslapen zijn mijn dekens nu nog louter het uitgerafeld sprei van mijn dood waar de dag zich weet en bewogen uren telt het haperen van dagen op randen van de nacht sluit zich nu aaneen in lange rijen de tijd loopt langzaam leeg in jongstleden uit elk ongesproken woord wordt nu botweg het oude verdriet geperst dit afscheid…

laatste afscheid vastlegt in de stilte aan de muur…

zeventien jaar grote kleine vriend die ons begrijpen kon zoals wij jou begrepen deelden wij lief en leed op jouw korte pootjes deftig driftig stappend met je natte neus in de wind was puur jouw vriendschap zacht schattig en bekoorlijk jou medeleven en geduld blaffend of zwijgend in jouw mandje naast ons of knuffelend op schoot…

De klok vertelt me, dat het tijd is om afscheid te nemen van jou. Maar hoe wis je een leven, liefde en gemis?…

Nu een twijg de stilte breekt is de eerste stap gezet naar een oorverdovend einde Alle woorden die je spreekt liegen machteloos verzet tegen alles wat ons schrijnde Nu gemeen genot zich wreekt woekert oud zeer in het bed dat hart en ziel verkleinde tot in het eeuwig ongerijmde.…

de aardappelen gepoot en sjalotten geplant rechtte de moede man zijn rug wees omhoog naar een vlucht vogels boven zijn heilig land kijk, alles vliegt en vreet de tijd aan flarden leven noch dood of iets van waarde zal beklijven en toch sprak de man met vuile vingers zou ik hier graag nog wat blijven…

Voor hoe lang Zal het afscheid duren Voor hoe lang Zal het afscheid zijn Afscheid nemen Maakt verdrietig Afscheid nemen Doet zo'n pijn...…

De stilte die ik denk is het afscheid dat blijft. Waar onze liefde is voorbijgegaan in een oude droom van een leeglopend verhaal. Van beloftes die beloftes bleven maar niets vulden en de kleuren achterlaten van herinneringen die niets meer verwarmen of wakker maken.…

hoeveel vuur is een vulkaan met hoeveel woorden zwijgen we hoeveel dorst gaat in een glas anders dan droogte of afstand waar begon een naam, een oud bos, een rots, de groenheid van gras kennen we de kanalen en straten van het hart, nemen we ooit afscheid noemen we kustenloos land in de diepte een eiland?…

we hielden jouw hand vast in de onze kusten jouw koorts we streelden jouw wangen en we lieten onze tranen los in vrije loop je mocht gaan – we wilden het niet – het verdriet was groot toen je ons verliet maar toch zijn we blij voor jou, jouw pijn is weg de koorts gesust, jouw rustige slapen zacht gekust in dankbaarheid, in…

Ik was dichter van waarheid en trouw voor alles waarvan ik hou dichter was ik in warmte en kou van jou en van alles en iedereen dichter. Ik was dichter van master en bul van de eerste dag tot de laatste snik was ik dichter omdat ik graag plichten vervul. Ik was dichter van buiten naar binnen van taal en beminnen vannacht werd ik wakker…

Wat betekent afscheid nemen? Kon ik het maar, afscheid nemen. Zei je maar: blijf, blijf bij mij. Ik blijf altijd bij jou Maar je ging heen de jungle in van de dood alleen.…

een nacht vol rust wakend door een kleine ziel die stilletjes haar liefde aan jouw oude handen gaf een nacht in pijn wakend door mijn eigen hand en boven alles, op jouw hoofd de ander hield je vast de nacht ontlast met jouw blik gericht naar haar jouw liefste uren lang haar naam en ogen in de jouwe dansend op haar hartenklop die stervend…

Er was één man, die alleen thuis zat, al jaren. Hij keek, naar de vele anderen die zó gelukkig waren... en zei: "Ik heb het niet getroffen!" Ik dacht, als jij geen risico tot waarlijk leven mét liefde aandurft... ben jij geen man meer maar één groot klaagzang!…

Het is een jaar van afscheid nemen en water dragen naar het land Het is een jaar van tegemoetkomen en handen reiken naar het heelal Het is een jaar van last verlichten en ruggen rechten voor wat komt Het is een jaar van richting kiezen en voeten plaatsen op gevoel Het is een jaar van gas terugnemen en stil staan bij wat telt Vrienden, moeders…

wanneer in het duister mijn tranen treuren dringen de herinneringen van de momenten samen als zonnestraaltjes daar doorheen…

liefde heerst waar geen compassie meer te geven dan pas heb je afscheid…

Sint Petrus wacht al aan de hemelpoort en noodt hem binnen met een breed gebaar: “Er staat een gouden zetel voor u klaar, wij hebben heel veel goeds van u gehoord. Hier kunt u wonen, in het eeuwig licht. Een stropdas is hier echter wél verplicht....”.…

kijk, fluistert ze, kijk, mijn bloemetje, kijk eens hoeveel mensen er naar jou gekomen zijn…

Het afscheid was voor even Althans, zo moest het zijn Door haat en hoop omgeven Door liefde en door pijn Het afscheid was voor even Althans, dat was het doel Tot liefde ging herleven Terugkeer van gevoel Het afscheid was voor even Althans, dat was mijn hoop Die hoop bleef jij me geven Tot ik erin verzoop Het afscheid is gekomen…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk, neem ik voor altijd afscheid van de dode.…

Heb ik een nieuw woord gevonden en een oud gebaar vergeten ? Of heb ik jou toch achtergelaten en verdeeld in een puzzel van verdriet ? Wanneer je zwijgt zie ik ogen die geen geschiedenis willen bewaren, en alleen maar een afscheid willen herhalen.…

Neem weer mijn hand op weg naar school droog bij afscheid mijn tranen. Nog wil ik je voor alles danken.…