Alle inzendingen over Gras en mollen

vogels vliegen door de zwarte lucht dode witte vogels zonder vleugels met ingehouden teugels paarden zonder ruiter Dode vissen zwemmen door het blauwe water dode zilveren vissen zonder vinnen met afgesneden kieuwen kinderen zonder lippen Dode kinderen lopen tussen holle kraters dode grijze kinderen zonder ogen met afgehakte handen mollen…

Tuin maken doe je zo groen graven mollen zomers pluisjes plegen hun aanslag luchtig bellen blazen en dan vooral de zon aanbidden.…

De zon haalt de vorst van de daken De mollen bezetten de dijken De wind tracht een geest te bereiken Die los is geraakt van zijn baken Die duivels ziet, monsters en draken Die alles opnieuw moet bekijken Er zullen veel maanden verstrijken Die opgaan aan smerigheid braken Totdat hij volkomen genezen Het leven weer weet te omarmen Verheugd…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

De pluimen groen en paars, een bewegen in de berm, kromgebogen door de wind, nederig bijna, en zo stil. Elke spriet, haast barbaars, beknabbeld door een hele zwerm, die opvliegt in de morgenwind; alleen nog leegte nu, zo kil...…

vanmorgen, heel vroeg, viel de lente duizelingwekkend in mijn tuin de zon was al warm en plantte lichtzaadjes in het gras die speels tot aan mijn navel kropen ook op de bomen, het raam, het verste geluid en op jouw schouders, je hals, je buik ik glimlachte toen je vroeg of ik zo wilde blijven liggen gewichtsloos uit jouw adem…

ik sprong door herfst; de wind blies zeepbellen naar eender waar in mijn onschuld hield ik van het tuimelen boven onsterflijkheid hoe kon ik weten dat daaronder dicht aan de grond jouw zomer lag; begraven in een laatste zwaluwzwaai van zwarte randen…

Mooi groen is het gras bladeren vallen alweer nog is het zomer…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

- Het scheen mij enkel dartel spel, Als gij uw neusje in 't gras gingt steken: - Maar nu, nu weet ik wat het was, En hoe de kwalen en gebreken Genezen door dat groene gras.…

Grote liefde is de liefde die er altijd was lang onder de oppervlakte wortels van het gras dat opeens weer bovenkomt en er altijd is en altijd was. Regen, zonlicht, zomer, winter komen binnen en doorstaan de stille kracht van grote liefde, teruggekeerd om oud te worden in deze liefde die blijft bestaan.…

Boterbloemen in het gras, Een micro-samenleving zoals het vroeger was. Als het harde aardse gemeen Mij dreigt te vermorzelen als een poreuze steen, Denk ik vaak hoe simpel het leven eens was, In alle rust gelegen tussen de boterbloemen in het gras.…

wegen kon gaan zoeken en ik reizen kon naar werelden die nog onontgonnen waren, zonder dat volwassenen bezig gingen met hoogglans verf om alles in hun kleur te schilderen en er attributen neer te zetten die het bewaren in mijn ogen niet waard waren maar zogenaamd alles gezellig maakten ik was van plan te gaan liggen in het ongemaaide gras…

het oud papier dat naakte rondborstige vrouwen met gulzige gretigheid weerloos wegnamen Na gerecycled te zijn, droomt de lezer nieuwe borsten, met tepels die priemen in geheel wolkeloos azuur Haar heuvel, als de Toscaanse oogverblindend net als het licht van de rest van haar schoonheid die buitensporig puur is Zeegroen als gras…

Heerlijk nageuren – de regen uit de aarde, het gras om mij heen.…

Groen is het gras. Groen zijn de bomen. Groen is het leven dat nog moet komen. Maar als het zo doorgaat dan gaat het mis. Dan weet ik niet of er over 50 jaar nog wel zo een aarde is. De mensen zijn bezig de aarde te vervuilen met uitlaatgassen en rommel op straat. Het is echt om te huilen. Moet de aarde zo mooi blijven.…

Bermen zijn gemaaid: beter uitzicht voor verkeer, klein leven vernield.…

Mollen leven ondergronds. Mensen zijn er nog holbewoners. Honden waren ooit wolven. Een vos ontdekt de stad. Dat is raar maar is gewoonweg waar. Steden zijn erg wilde stadsnatuur. Hele volksstammen willen er wonen. Steden lijken heel erg op jungles. Gelukkig maar.…

De polder is groen, niets dan gras, gras verbergt gras, sloten en wegen.…

gedragen vogels dalen helvuurbollen in fosforsneeuw scherp geslepen wapens van de hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels gegraven als de mollen…

Al zijn wij mollen aardig blind, we zijn eenieder goedgezind mits vrouwtjes, daar wringt echt de schoen, hun juiste mondje opendoen!’…

Simpel rood laat me niet lachen Rood-harigen zijn de complexiteit zelve maar ook hun creativiteit en hun zorgzaamheid en betrouwbaarheid Er valt heel goed met ‘rooien’ te leven “Never een dull moment" simpel rood, ik dacht van niet…

jij hebt noten laten lopen marcheren en dansen in voorkomende maten hebt ze de melodie voluit laten dragen in de synthese muziek jij kende het spel dat geschreven staat in balken met mollen en kruisen proeft hoe daarin nog verborgen emoties huizen tot op de dag van vandaag het oeuvre is gewikt en gewogen nu breng je eindelijk…

Nog verholen in de uitgewaaierde schemering van het stroomgebied waar de woorden vloeien komen luchtbelletjes aan de oppervlakte, zoals schuim op een droge mond kan groeien. Al knetterend en flitsend laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend de magie van dat ene woord dat stilte verbrak met aardedonkere stem en licht accent. Waardoor…

Wat houden wij van gras wat houden wij van hooi van tussen gras en hooi ik en jij wat houden wij van tussen ons wat houden wij van gras en hooi wat is het toch nog altijd mooi…

Er was gras gegroeid Over dat heilloze Dat maanden, wie Weet al jaren niet Lag weg te rotten In wat we de bermkant Van het leven noemen - Kunststof die eeuwen Liggen kan zonder Ooit in zichzelf op Te lossen - door gras Overgroeid en aan het oog Onttrokken alsof het niet Meer bestaat - wij weten Wel beter, ' t is juist De…

Tot aan de dag dat het wel was, kon alles zinken in het gras, dat groen en dauwde gras voor gras.…

Wonderlijke melodieën bespelen mijn gedachten ze zijn als vreemde klanken die vals noch zuiver zijn harde noten worden gekraakt in de nachten en als het dag is klinken ze door in refrein Een samenspel van witte en zwarte toetsen kruisen de zwarte mollen in mijn hoofd proberen de zuiverheid weg te poetsen waardoor de melodieën worden geroofd…

Uit nijd raak ik behoorlijk door het dolle en zou het baasje van die hond graag mollen, want in principe zijn het wel zíjn drollen. Daar sta ik dan, mijn schoenen vol met stront alleen maar door een hufter (met een hond) die net doet of hij helemaal niets ziet en wat dat beest schijt doodleuk liggen laat en ik denk ~Grote kloonzak!…