Alle inzendingen over besta

Voor vandaag is het genoeg geweest: het piekeren en denken dat toch echt niet veel betekent, dat enkel maar de pijn doet voelen en de druk verhoogt die onontkoombaar stijgt en ziende blind maakt. Voor vandaag is het genoeg geweest: het lezen en om antwoord zoeken dat er toch in woorden niet te vinden is, dat dijken van verlangen enkel hoger…

ik ben alleen in mijn gedachte zie ik jullie maar jullie doen alsof ik niet besta. ik wil samen zijn met jullie en verlaten worden door mijn gedachten.…

Voorlopig schaats ik naakt en alleen op het ijs Mijn bloed sijpelde weg uit mijn gekromde aders; Mijn geest boog zich neer voor mijn dorre kaders Eén ding weet ik: ik sta op de tocht, maar ik besta. ----------------------------------------------------- Geschreven door mijn overleden vriend 1983.…

niet alles kan gedragen worden door woorden daglicht bijvoorbeeld of het ontkomen aan de nacht sterren traag als liefde binnensmonds die ene lente al te vaak herdacht van jou, van mij een andere wereld niets toont aan dat ik besta als woord of zin, in bloed verdund waarom sterf ik dan ongewild…

Dit is zo’n dag dat ik wel ben maar niet besta, de toekomst al geweest en gister zal nooit komen. Dit is zo’n dag die slechts met leegte wordt gevuld.…

Meestal denk ik dat ik onzichtbaar ben voor de ander of dat ik niet besta... Vaak voel ik me buitengesloten, alleen en hatelijk... Nooit voel ik me gewild, maar ook niet verdrietig... Soms weet ik gewoon niet wie ik ben....…

Boom ben ik, bloem tussen gebouwen besta hier buiten het toerisme, buitengewoon aan de rand bescherm, beschaduw, beziel de bovenstad. Benedictus, toevallige, betrap mij, bezie mijn begenadigde bladerbos! Beter éenmaal doorgrond dan biljoen keer een doorsnee-plant.…

Want ik besta al bijna 40 jaar.…

Geraakt door de cello zweeg de contrabas: zo gevoelig als jij kan ik het nooit maken Weet je, sprak de cello ik besta bij de gratie van andere instrumenten want een lange solo gaat toch snel vervelen Dus laat me maar horen welke tonen ik nog mis dan maken we muziek…

ik voel mijn ledematen verdwijnen tot ik uit louter gaten besta aan het einde van de gang breekt geen licht, noch water in woestijnen wolkenstranden zijn leeg, nergens zie ik je gaan, het zout van een traan eindeloos water om te blussen, dan droom ik verder in mijn zachte kussen…

Het licht dat mijn schaduw verdraagt als jij slaapt en vragend fluistert of ik nog steeds besta.…

ik ween vaak binnenin misschien omdat mijn geboorte zwarte vlekken baarde zonder geluid rondom het geraamte van slapende tijd de dag verdroeg geen meisjesblikken of dronken gefluister in schreeuwerige gaten van lichtverlies de dood was elders in schroeiende ogen ik besta slechts uit karton…

een vader Die je niet leert fietsen Die er niet bij is Als je je eerste woordjes spreekt Wat is een oma Die je niet in de armen sluit Die je liever ziet gaan Dan dat je komt Wat is een moeder Die alleen maar over Haar problemen en zorgen Kan praten Hoe moet ik ooit iets Van deze ouderen leren Als ze allemaal doen of Ik niet besta…

Door te doen alsof je me niet kent en ik niet besta maak je het voor jezélf moeilijk om me te accepteren zoals ik ben.…

Ja, mijn lief, droom je dromen maar word wakker, leef en beleef, leef het leven ben jezelf, besta voor mij.…

soms sluit ik mijn ogen om te zien met onvergankelijke blik de pieken en dalen lossen op, het beeldkader wordt platter en de verten komen nabij ik stem af op mijn geluid om te verdwalen in tonaliteit te dolen tussen verbergen en onthullen langs de randen van het zicht waar besta je eigenlijk?…

ik mijmer wat laat de wereld draaien volg het gewoonte pad ineens zien mensen me niet meer is geen ontwijken ze lopen dwars door me heen zonder op te kijken raken me voel het diep van binnen maar kan niets beginnen ben lucht voor hen maar zonder kan ik ook niet leven dus ik besta en ga gerustgesteld weer verder op mijn pad…

Het feit dat ik besta kan ik met één oog zien. Het feit dat ik aanwezig ben kan ik elk moment ervaren. Het feit dat ik er was kan ik me goed herinneren. De toekomst staat nu al levendig voor de geest. Het gaat zoals het gaat. Het feit dat ik eens niet ben geloof ik niet vandaag. Een menselijk dier ben ik.…

De verslavende blauwe diepte rukt in rap tempo op Om dit mooie, liefdevolle, zuiver gelukkige leven Wederom even nog beter te voelen Het één bestaat niet zonder het andere Ik besta niet echt zonder m’n andere Ik Door m’n gepassioneerd hysterisch verlangen En volledige ontspanning, mezelf, hier en nu Uiteindelijk weer in balans…

Ik besta alleen nog uit woorden op dit witte blad papier verwonderd over mezelf langzaam lerend sprokkel ik alle beetjes bijeen woord voor woord stap voor stap zoekend naar een ander leven bouw ik aan een nieuwe ... ik ik probeer mezelf te herschrijven droom ervan dat ik op regenbogen genezen kan…

ben ik verdwaald in golven van de zee als duinen naar me wuiven mijn schaduw langer wordt en wegspoelt in het schuimen zand onder mijn voeten voel verdwijnen als strand de vloed weerstaat niemand ziet hoe ik te gronde ga iedereen ontkent dat ik besta ben gegaan heb geen banden door te snijden daaraan lijden was mijn enige bestaan…

Door te zien blijf ik mij herinneren; en hoop ik dat ik besta. Vooral als ik naar haar kijk wanneer zij zo haar hand door haar haar haalt, haar elleboog steunend op haar knie, en zij iets tegen mij zegt. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit de gedichten van Hans Faverey (1933-1990)…

Ek wil ek wil by jou zyn my nie laat verscheur nie van pyn om die pyn van wie ik liefhê ek wil jou gelukkig maak streel jou hart tot die verdriet uit jou oë is geraak ek wil ek wil vergeet dat ik besta in 'n ander wëreld…

Die stiekeme trots maakt dat ik elke dag weer faal, wanneer ik opsta en nog steeds besta.…

alsof ik besta uit cellofaan zo kijk je naar mij staar je mij aan dwars door me heen noemt me mevrouw je weet niet eens mijn naam ik kom naar je toe maar wat kom ik hier zoeken je kamer is bezaaid met stukjes jou maar in je stoel zit een vreemde vrouw elke keer een stukje meer dood sterven lijkt erger bij beetjes…

Besta je alleen uit verhalen en gedichten, net als ik? Heb je beelden die roepen, schreef je uit mijn naam? Kunnen je handen voelen, wind, waarom? Misschien stel ik vragen aan de stilte van de wind.…

ik besta in een mengeling van gedachten vlucht uit het evenwicht, balanceer aan de rand daar ik niet wil weten of de overzij mijn biechten had begrepen nietsdoende en afkerig streel ik de glad gestreken wind vraag me af of de dood ook de regen kent, een snuifje sneeuw of de naam van het gemorste kind het is slechts gissen wat…

Nummer zoveel die er niet toe doet Minderwaardig in een hoek geduwd In hun hiërarchie besta ik niet! Novii (c) 2014…

de nacht is donker van mijn dromen maak me wakker voor vandaag geef me licht dan kan ik bij je komen want ik verdwaal ook als ik waak ik besta alleen uit kleuren angst krijgt geen gezicht ben alleen met al dat licht ik wil het leven vaak niet weten droom liever in mijn eigen kleur als ik het licht niet meer kan weven sluit…

Even nog, heel even, misschien dat ik dan ga, ik wentel me in je leven, zodat je weet, dat ik besta. Verlangen is zo pijnlijk, niet weten waar en hoe, tekort, de tijd, waarschijnlijk, zelfs denken is taboe. Even, echt heel even maar, het leven één geheel, seconden lijken uren daar, het verlies, is mij teveel.…