Alle inzendingen over dragende

rimpels glad het licht gedoofd je aardse kleedje afgelegd zorgen die bergen op wierpen bleken moeiteloos overwonnen terwijl ze wakkerden en traanden op het levenspad het antwoord was immer "liefde" het was vallen en opstaan jouw scheepje deinde op de golven naast jou je stuurman die nu met lege handen ook weer naast je gaat jouw dragend…

Mijn stoel, mijn bed en het verleden Zijn dragende muren van mijn thuis. In het begin waren wij samen, Zij was mij voor, en ging haar gang. Nu lijkt een dag zo leeg en lang Zij was voor mij de heldere ramen Met vergezicht op mijn gedachten.…

ik reikte mijn hand en zij, zij legde haar broosheid in de dragende palm en toonde aderen van bejaarde schoonheid de hoge zetel waarin zij zat met gewelven aan beide zijden op hoofdhoogte en kussens die haar droegen, doch nauwelijks steunden ( ze was statig van aard, zodat ze niet leunde) toonde wat nog aanraakbaar was haar lijf…

kudde kamelen stof opwerpend het rit aanneemt een plaatje is de uitloop in het hitte zinderend puin dat zich al bijna begraven weet donkere ogen in een gebronsd gezicht beschouwen deze vitaliteit in evenwicht met de saaie toeristen rit woorden dragen nooit venijn als gebaren al voldoende zijn in een eeuwenlange zand dragende…

Wie is het naar wie je tracht in deze dagen, voor wie je stralend witte lentes breit van zuiver zilver, dragend als het ijs op de gelagen, te dunne stiltes vol ongeduld verbijt?…

De al grijzer wordende Berk nazomert in het frêle licht waar de kruin tot ver over de kim de wereld overziet en in de dagen dat ze stierf werd tijdloosheid enkel bevrucht door de dragende kracht van haar bast ik omarm het kurkachtige trots en spreek mijn leven in haar jaarringen en ach, haar stem die ik slechts denk te horen geeft mij de…

Onschuldig, tussen de plooien van tijd, in het vragen, dragend de scherven van momenten die voorbij zijn gegaan, jeugdigheid in het grijzer worden, laten vervagen doch in de tijd traag tikkend, altijd simultaan ontpopt in het verliefd zijn opnieuw de gulzigheid naar het bestaan.…

Voorzichtig schrijdt de kerkenraad, voorop gaat de diaken, dragend het licht van Pasen. Wanneer de nieuwe paaskaars op de stander is geplaatst klinkt door de stille ruimte: De Heer is waarlijk opgestaan! Ons halleluja juicht!…

Dragende krachten Mij voortstuwend Met jouw heerlijkheid in mijn nabijheid Eeuwige dank Zuchten van geluk Wanneer jij mij kust Acceptatie van alles Zelfs de stormen Mijn leven gedeeld met jou Nooit meer anders willen Als een devotie waarheid geworden Wanneer de rivier tot leven wordt gewekt Het geloof in het lot Ook al zouden…

en lijken stram om nog tegen vele winden in te wuiven ze hebben vaak twinkelende ogen en worden harten goudgerand door zorg voor hun nageslacht; de kinderen van de kinderen, die nog niet in het moeten van morgen worden meegezogen waar ondanks ongrijpbaar verlies en andere aardse tegenslagen de wijsheid bloeit en mildheid groeit in dragend…

Het lot al wetende Toch vliegende naar beter Levend als een tijdbom Neem je elke meter Je vleugels zijn zo teer En de zon die je graag zag Met je lot dragende Ga je ten onder op een dag De reis na het hiernamaals Ooit zal je hem maken Met je vleugels gesmolten Zal je ons allen diep raken Te weinig herinneringen Je bent nog zo jong…

De Dnieper òù 4 De eeuwen minzaam dragende Haar schoonheid trots ten toon Volgt onvermurwbaar haar loop Trotserend de lozing en onbegrip Geen oorlogen sabelden haar neder Zij heeft allen lijdzaam gedragen Vervaarde geschonden het verdriet Men heeft haar nimmer horen klagen Herboren maagdelijk stromende Laakt…

Hoop is weten van dragende handen. Hoop is weten van een onzichtbare kracht. Hoop is weten van vuur dat blijft branden. Hoop is weten van licht in de nacht. Maar....... Hoop is ook pijn; het niet-zeker-meer-weten. Hoop is een veertje, dat dwaalt in de wind. Hoop is ook angst te zullen worden vergeten.…

Träumerei vult mijn ruimte in; een verleden rijk in vierhoekig steen waar spel tussen toets en snaar soms tegendraads doch vaker gemeen op Schumann’s geschreven noten vaart zo nu en dan licht kabbelend op een oceaan van kwetsbare stilte waaraan klanken gewend lijken en harten zich langzaam ontdoen van kilte de melancholie in het dragend…

Toen Maria vol van vreugde Elisabet bezocht haar stralende begroette dragend de vrucht van God kon zij vermoeden dat de Heilige Geest Elisabet vervulde het kind in haar opspringen deed?…

hij stuurde foto’s van zijn carrière switch snapshots in zwart-wit witgepleisterde barakken leken op Tiroler huisjes namen dragend als Gottes Heimat en Schwalbennest aangeharkte tuintjes op de achtergrond dwangarbeiders figuranten in burgerkleding aan de horizon torenden in de verte twee grauwe grijpers een witte schoorsteen…

we praatten over de zee met haar witte golven we praatten over de meeuwen die krijsend vluchtten we praatten over de wolken waarachter de zon we praatten over de wind die we hoorden zuchten we praatten over schelpen die dodelijk knarsten we praatten over het zand dragend onze sporen we praatten over de lente groen aan de bomen we…

robe van ijzige blokken die dooien aan opvrijende benen haar gezicht huist in een vragende schaduw zij wil haar blik niet aan mij vertonen enkel hem zonder schroom met een onaantastbare verleiding belonen zij bespeelt een minnaar die ook door adem is omhuld en in hetzelfde verlangen gekleed in deze pas de deux is pure passie door dragende…

bossages grassige vlaktes Stroom naar de zee van je wezen verborgen nog deels Toont een zwakke rimpeling aan de adelaar tuurt met zijn scherpe ogen ondanks ontwaart in de diepte van je ziel Je gezicht een ontluikende druivenbloem in de vroege zomer Pluizige doorschijnende zachtheid De rijpe vrucht van de volwassenheid in zich dragend…

en mijmeren rust van gedachteloos zijn herinneringen laten zweven gewichtloos tussen wolken als spattende zeepbellen in ijle lucht van zonnig blauw en over groene vlakten dromen van witte nevels golvend in gouden gloed als zee van welzalige vrede eindeloze stroom tot de horizon door liefde en geluk gevoed meevliegend met vogels op dragende…

In deze morgen zie ik dat de nachten Dragend geweest zijn, van extase zwaar - En onze dagen, lichtend in elkaar, Ernstig van de bezinning der gedachten. Boven de warreling van zwarte nachten En witte dagen, staan wij, boven 't jaar. En zien de harde oneindigheden naar Het wentlen onzer wereld zich verzachten.…

niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat mijn onrust sust het zijn vraagt om open ogen maar het is echter niet zo dat een voortschrijdend inzicht eindigt bij een dragend…

Bedankje niet incluis en dat hoeft ook niet Rancunes en haat dragend wezen, niets in het verschiet. Bezige bij wordt te vaak gehoond, geschonden dus doe zo voort Mijn kroongetuige wordt nooit ofte nimmer beschimpt en vermoord.…

Zwevend geniet ik van alles wat je mij geeft Dragend neem ik je mee in mijn dromen Heerlijke momenten die jij met mij daar beleeft Zouden onze passievolle dromen ooit uitkomen...?…

sprietend gras voer mee met de waterige letters in noten gevangen en vind de melodie in een draaiende kolk daar vormen zij benedenwaarts gericht een spiraal van klanken waar de echo luistert haast onhoorbaar naar prille woorden zo vindt mijn dicht het lied van tongen worden nieuwe zinnen in het hart geboren opstomend uit de dragende…

genegenheid toont viert daarenboven de zachte schittering in jullie beider ogen zij weerspiegelt de onnavolgbare weg naar woordeloos gevoel waarin liefdevolle herkenning het wederzijds bestaan, een hoopvolle eenheid beloont schouder aan schouder met wat reeds uit liefdevolle verwachting is geboren maar ook met de dragende…

dichter in de beschouwende schaduw weef ik mijn gedachten van al dat ontgaat aan licht of zicht of verwachten geborgen en verborgen in de mensenziel u zoudt haast gaan denken is leven slechts zwarte inkt: het vergaren van zorgen ik vertel u van schoonheid van vragende tastende vingers de weelde van ingetogen blijheid kent u milde dragende…

rimpelende rietkragen schommelende schaduwen in de plas het dragende drijvende water koel zoete waterschelpen zeeverbonden huiden duinende handen spiegelend meer zij zwemt in de adem van het koele water verdwijnt in het groene gebladerte als gras zij is daar even gebleven in haar natuurlijke hart hij was als aarde zo bleek ontstegen…

Dag straat, dag boom, aan jouw bloeiende takken hing ik dagelijkse dromen in het passeren Als verstomde kracht verhief jij je in het druk gefluister van het heen en weer langs dragende armen Zo deinden wij gezamelijk als een sluier op de ademtocht van het getij van grotere stromen nooit gescheiden Maar steeds verder dwaal ik vind…

voor de laatste dans trek ik mijn mooiste jurk aan zwierend in de ochtend-dauw in wulps scharlaken je weet immers nooit hoe lang het leven zal zijn want morgen is onzeker kom dans liefste kom samen verlangend in twinkeling van hartsocht innig ons geheim verbond delend in sporen de toekomst dragend blijft onze naam verscholen…