Netgedichten

netgedicht (nr. 70.184):

Stof opwerpend

nog is de tijd
niet opgeschud
als een kudde
kamelen stof
opwerpend het
rit aanneemt

een plaatje
is de uitloop
in het hitte
zinderend puin
dat zich al bijna
begraven weet

donkere ogen
in een gebronsd
gezicht beschouwen
deze vitaliteit in
evenwicht met de
saaie toeristen rit

woorden dragen
nooit venijn
als gebaren al
voldoende zijn in
een eeuwenlange
zand dragende wind

toen je als kind
de tijd had gemist
en jij je voor de
eerste en laatste
keer in de duinen
totaal verloren wist