Alle inzendingen over emoties en omgeving

Zijn of haar eerste sigaret, werd de laatste sigaret. Daartussen bevindt zich veel grauwe eenzaamheid: tijd alleen zonder werkelijk leven. Met de sigaret: smerige zet om smerigheid te herbergen en verbergen. Krampachtig. Het leek interessant en machtig maar mijns inziens 'een waardeloze houding' om met rook en as een levensas te verbinden.…

Langzaam zal het moeten gaan, niet zo snel als ik zou willen, niet als gehoopt, Leer ik mijzelf opnieuw kennen, kom ik mijzelf tegen, elke dag weer, Zo onzeker zoals ik me erbij kan voelen, geeft mijn omgeving bevestiging, word ik in die emoties hernieuwd gedoopt, Toch is het zeker niet altijd fijn, het (hernieuwd) beleven van dat alles, doet soms…

Een muziekstuk kàn helemaal geen emoties bevatten, het is immers geen subject dat ervaringen ondergaat. Muzikale klanken zijn geen echte emoties Ze klinken alleen net zoals emoties voelen.…

Bliksem en donder Verdriet en woede Alles tegelijk Een uitbarsting is gekomen Een diepdreigende uitbarsting Van verdriet en woede Opgekropte emoties Het lijkt net onweer Maar geen onweer in de lucht Maar in een ziel Een ziel die is verwoest Verwoest door emoties Emoties van woede en verdriet…

Zie de wereld draait gewoon door Ook zonder jou leef ik mijn leven Bloemen verspreiden fijne geuren Door mooie kleurenpracht omgeven De zon schijnt mijn wangen rood Wind woelt door mijn krullenhaar Mijn adem ruist van intense rust Ik voel het dit wordt een mooi jaar Wat is geweest laat ik nu achter me Verdriet om jou heb ik afgezworen…

Haar omgeving vindt dat vreemd. Ze heeft toch alles...…

Op zo’n moment verdwijnen al mijn mooie ideeën, is mijn hart bedroefd en omgeven met een sluier van vervelende emoties. Alle mooie dingen in mijn leven betekenen dan niets meer voor mij een wervelwind gooit me weg. In de donkerte van de stress kan ik mijn hart enkel zien als een lelijke verdorde bloem.…

Op zo’n moment verdwijnen al mijn mooie ideeën, is mijn hart bedroeft en omgeven met een sluier van vervelende emoties. Alle mooie dingen in mijn leven betekenen dan niets meer voor mij een wervelwind gooit me weg. In de donkerte van de stress kan ik mijn hart enkel zien als een lelijke verdorde bloem.…

teleurstellingen in onze dagen blijven ons plagen, in het diepste dal komen de echte emoties zoals het komen zal.…

Door zand omgeven Kerkhof van woestijnrozen Een vredige rust…

de klokkenluider bimbamt de omgeving plat stilte in scherven…

Verzonken daken worden door zon en bomen glansrijk omgeven.…

Een verrassend pad omgeven door natuurrust verloren in moment…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…

De op het smartphone-scherm gerichte jeugd Kan kerngevoelens bij het mede-wezen Vaak nauwelijks van diens gezicht aflezen Zo blijkt dat van ons mensdom weinig deugt ‘t Is immers moeilijk om daartoe te pogen Als mensen niet als echte Smileys ogen…

Nooit zul jij zijn Wat je had kunnen worden Doordat je je hart het zwijgen oplegt Moeilijk te verwoorden Zo ontzettend onbaatzuchtig Zo begaan met haar geluk Je hele wereld draait om haar Het maakt nu langzaam stuk Wat wij samen hadden En wij wij hadden kunnen zijn Alles wat nu over blijft Is een gevoel van verlies en pijn…

Een avondwandeling door het bos vogelgeluiden verbreken de stilte voetstappen gedempt door het mos trillend van emoties en kilte…

zij dwaalde in herkennen koesterde de tijd die was geweest raakte aan herinnering voor een begin van samen dieper voelen in de lach en warme hand lagen harten nog te wachten op oorzakelijk verband die eenheid werd gesmeed in de smidse van emoties maar het vuur was uit nog is er de huid waar jaren van verbondenheid hun…

ik voelde de weerspannigheid van witte verf zij wilde niet in een keer stralend dekken kon de verhalen van de muur niet zomaar afsluiten door een nieuw onbezoedeld klankbord als blikvanger te openen ik zag hoe emoties donkerden na eerst drogend lichten hoorde spanning in de lucht door schaduwen van partijen heb alles…

de traan, gevat in hartstocht, lacht mij toe in rode lippen de traan, lijdend, weent mij in strak gelaat de traan van vreugde woont in glinsterogen de traan, ultiem de perfecte druppel ik stroom over…

De onbesuisde vertoning van deze politieke lichtmiss kunnen wij maar beter bezien met emoties van treurnis…

Ach soms vallen tegengestelde emoties heel ongelukkig samen ook al zijn ze nog zo puur in aanleg…

De pieken waren zeer heftig, De dalen ontzettend diep, Nooit meer zal ik met jou op een recht pad lopen!…

het kind in mij foetust warm weigert verbonden sereniteit op te geven bang in een verkeerde wereld een vroeger leven te moeten opnemen waar verwrongen emoties haar naakt bang naar eigen spiegelbeeld dwingen te kijken…

En bant een donkere schaduw de woorden van haar lippen knipt haar lange lokken terwijl zij slaapt en ontwaakt op het lelieveld uit geurige dromen zij huilt trilt van afschuw over zoveel onrecht zij veegt de tranen uit haar wimpers de ochtend begroet haar met gouden herfstbladeren terwijl zij met schildershand de verlatenheid…

ALS IK NAAR JE KIJK. Als ik naar je kijk dan voel ik me sterk met jou aan mijn zij voel ik me pas goed jij geeft me vertrouwen dat voel ik, van binnen mijn maatje, mijn vriend, ik blijf het zeggen: Wat een geluk dat ik jou heb ontmoet. BITTER EN ZUUR. Je proeft nu het bitter en je voelt nu het zuur maar geloof me dit gaat…

de wereld staat droog ondanks het stijgende water met een sahara vol onderhuidse emoties gespannen als boog wie schiet het eerst raakt en maakt contact met de ander ogen en handen die feilloos gevoelens ontvangen reageren op wat zij ontberen een arm om de schouder woorden als koele bron in een vruchtbare oase zonder zon…

De tijd verstrijkt in eindeloos veel zwijgen terwijl juist woorden nodig zijn waar zelfs één woord een wonder kan verrichten blijven letters binnensmonds in stilte verzuren de emoties tot steeds meer bitter tot de overvolle stilte ze tenslotte uitbraakt als verwijten zonder einde…

het was jouw hand die woorden schreef de letters krulden jij smulde van details in bizarre emoties rechtlijnig vulde jij met spanning witte regels op papier die wulps grote lussen lekten van fysiek plezier het boek heeft nog geen uitgever bereikt het laatste hoofdstuk eist ontknoping in realiteit…

het lijkt op vluchten alsof de wereld achter hen vergaat men wringt door alle bochten een val kan de allerlaatste zijn er is geschreeuw de tijd stormt jagend aan nog weinig kracht in ademnood oranje kleurt de overhand na de nekslag volgen mooie kanten barstensvol van ongeloof golvend in emoties Een Sotsji- shock laat nog jaren sporen…