Alle inzendingen over met het klimmen der

Mijn weten en mijn denken mijn gevoel en mijn geloven zodat ik strakjes uit dat dal weer klimmen kan naar boven…

aan de andere kant van de wereld regeert Aeolus god van de wind langs stenen paadjes klimmen ezels over de verweerde krater we plukken de dag in geleende tijd verbranden we de winter aan een blauw azuren zee zet de schoonheid onze hoofden even stil…

een hoopje zwart te groeien haren met wat wit ertussenin kan niet verbergen welke kleine duivel zij kan zijn met kleine klauwen die onbehouwen klimmen langs onbeklede benen om te komen spinnen dat ze van de pijn niet wist het spel wordt gespeeld zoals het haar is geleerd de eerste slag is raak de tweede om dat in te zien maar hoe…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen afdroegen we naderen het einde van het verhaal en komen hier nooit meer op terug…

ik wil met je scrabbelen krabbelen, krinkelen krielen liefde leggen je mag ook beginnen met lief, in veelvoud en minutenlang ik zal dalen of klimmen lust of lijf speels aanlijnen in letterwaarde en wanneer je het x-drieletterwoord vanuit je handen vormt zal ik je met blanco blokjes toefluisteren dat life veel meer is dan 3 X woordwaarde…

De nachten kouder worden in de omslag van het jaargetij De hitte waarover we morden kwam, ging, en is voorbij Met jou bestijg ik steile treden zonder jou had ik die gemeden wij dragen elkaar met ons mee in een cirkel zonder doorsnee Bij het klimmen van de jaren lijkt het lichter van bestaan het lichaam meer een last die ons beweegt…

Ben niet sterk genoeg om klimmen, Ik wil er niet eens meer aan beginnen. Want steeds als ik het probeer Val ik als een baksteen neer. Alleen lukt het gewoon niet, Ik kan er niet meer tegen En word gek van mijn verdriet. Waarom moest mij dit overkomen, Al mijn verdriet en pijn.…

Met het besef hoe kwetsbaar we kunnen zijn hebben we ook het hart onze ziel te laten zien wanneer het dagboek van weten en twijfels open gaat lezen we voor uit eigen werk om houvast te vinden klimmen we weer in de pen met het verlangen dat het morgen mooier zal voelen dan het vandaag op papier staat…

Met het klimmen der jaren slinken je hoofden. Als je een hoge leestijd hebt bereikt verlaten je hoofden je een voor een, de laatste het eerst. Je hoort van je hoofden dat één hoofd volstaat.…

Zullen we samen naar boven klimmen hand in hand zoals we vroeger bedachten? Zullen we dat doen? En als we dan daar boven zijn zullen wij dan drinken tot het laatste glas wijn? Zullen we dat doen? Kom klim mee. Het is mooi, de weiden zijn uitgestrekt en groen. Zullen we dat doen?…

zoals mussen van tak tot tak hiphop ik met mijn vingers rond hetzelfde plekje je glijdt naar beneden vangt mij op terwijl ik al weer vlieg met een strootje uit je borsthaar geplukt ik vraag nog meer terwijl je de lucht loslaat leen je lange benen om te klimmen verlangen, zeg je zacht en krult je zinnen tot een nest…

Hier loop je door straatjes paadjes uit een sprookjesboek Je wandelt met je ogen over de omslag door ongekende bladzijden waarin kleuren en geuren als lente met zomer hand in hand gaan Dat ze je versteld doen staan: de huisjes, daken schoorstenen en de klimrozen die niet ophouden met klimmen door 'de tijden van toen…

bergen klimmen in het tinnen licht en uw stille, virginale lippen kuisen aan de sidderende beken zoete smetten van het groene duister en uw oof wordt licht.…

ik ben niets meer dan twee schaduwen uit dag en nacht soms als bomen, vermoeid door wolken die uit kruinen klimmen om de eerste en laatste vogels te wekken waar het licht de veren snijdt met telkens een nieuw verleden van eenzaamheid in het land vol stilte dat woorden leest van de langzame reiziger die verlaten kouder wordt…

transparant hangt moordend aan klauwen cirkels klimmen omhoog beneden nerveuze ogen…

Zij moet iedere dag een berg beklimmen om niet te verzuipen in ‘t zilte water wandelt zij eerzaam dwalend over zee en ook de vogels weten van haar falen in zang reeds voor een droevig later haar rugzak torst zij moedig mee in zielenstormen van eenvoud overal rond haar hoofd zwemt er een zoute wereld en klimmen er mensen uit de put.…

de wereld verkleint of klimmen muren dichter geluid verstomt kaarten vergelen aan de muur liefdeloze boodschappen vliegen over en weer onbegrepen versprekingen kleuren vale wanden grijs vriendschappen almaar brozer aandacht staat gelijk aan onhoorbaar getik niet gelegde letters vangen stof op het scrabblebord…

Die er waren sloten zich aan bij de stoet: een schare donker en licht die zingend of zwijgend bleef klimmen en dalen. -------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid van steen', 2005.…

ik mag chaotisch denderen zoeken als water vallen te vlug zijn of doodmoe en dwaas tegen alles in klimmen ineens blijken de dagelijkse drama's druppeltjes zoute warmte een mooie ven vol lichte ironie altijd vind ik weer een plek een moment water spiegelglad heb ik weer oog voor het eeuwige in mezelf en spring opnieuw…

Voor Yehudi Menuhin Violen zingen de ruimte vol en kleuren klimmen omhoog langs pilaren. De tramontana-wind giert en dolt op een zomermiddag met zingende snaren. Een statige, kleine wat grijzige man speelt Bach met zijn vredige verende klanken. De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan de stenen vergroeien tot volrijpe ranken.…

zwaar en zwart galmt een stem over gras en plas mijn roep om stilte wordt niet gehoord luisteren jij luisteren jij gebiedt hij maar mooi dat het me is gelukt om de zon te laten schijnen mijn huid benadert straks de zijne * Ik dwing de dingen/ en maak geen trede hoger dan ik kan klimmen (Lucebert: stadsbeeld - verzamelde gedichten…

een dolende op aarde, die een straf heeft uitgezeten. ik teken uit het hoofd de hersenschimmen, mij was meer beloofd ik wil niet klimmen, tel niet op, maar af een slinger die het punt passeert waarop geen twijfel is, geen 'lager' hij mindert vaart en stijgt steeds trager tot hij tot stilstand komt en niet meer keert wie heeft dit dan verzonnen…

Ja liefste Tot mijn lippen bloeden Tot het plafond naar beneden komt Tot de nacht wit wegtrekt Tot de katten in de tuinen krijsen Tot het licht de ramen openschuift Tot er vogels door de kamer vliegen Tot de buren over het balkon klimmen Tot de fietsers op straat stilstaan Tot het wolkendek openbreekt Tot alles blauw is Tot alles rood wordt…

zijn liefde voor rozen die zijn woning zelfs binnen klimmen.…

slechts de zee open zoals het vlakke land weinig te verbergen behalve het heimwee dat als een schots en scheve lappendeken ons omzoomt met ruige heggetjes en rommelige muurtjes in het glooiende landschap tussen jou en mij slechts de zee weinig te verbergen behalve het verlangen naar trappetjes om over de ergste hindernissen heen te klimmen…

Als je jong bent lijkt alles zo gewoon zelfs het klimmen in de hoogste boom…

gewoontegetrouw noodzakelijk uit hun verband gerukt door onverschilligen en goedgelovigen die brakke letters braken in de nacht hoor het fluitconcert voor dove oren in het gemis van werkelijkheid waar sterren de nacht beschijnen met wonderlijk fonkelend licht als muze van ons vaderland tussen de eenzame woorden hangt het weefsel van muziek klimmen…

Het klimmen van de jaren laat geen sporen, hoogstens de harde echo van haar blik en de metalen weerklank van haar stap. haar roeping blijkt het meest als, op de grens van waanzin de goedgeschoolde hand het dwangbuis dichtsnoert.…

gelijk twee manometers achter brandgevoelige ruiten zetten zich onze wijzers synchronisch in beweging vooralsnog in slowmotion balanceren zij binnen het groene vlak om accelererend door hitte geladen golven voorbij de grens naar het roodste rood te klimmen waar het glas bollend van doordringende dynamiek explodeert in één…

Mensen weten het niet als zij ademen dat ik treed op de thermiek van hun woorden, klimmen kan op hun zin, dat ik mijn bindingen slaak aan de aarde en dans als zij zuchten. Soms voelt een aandachtige mij voorbijgaan, een luchtstroom verraadt mij. Soms is er iemand die bidt. Wij doorkruisen samen de ruimte.…