Alle inzendingen over muil

niet even naast dat eindeloze meisje neer gezeten op wie ik mijn dronken poehäzie verpoogde los te laten zodat ik ledig `t evenredig blauw zat in en aan te blaten alsof ik net die ochtend hete pieperballen had ontbeten Als jij iets langer in je gouden koets was blijven steken was `t diamantje kwijt geraakt in die luxe limowagen zonder ooit in muil…

Door 't gordijn zie ik hun muilen 't Wrede grijnzen van hun kaken 't Grijpen van hun zwarte klauwen In de manen van hun rijdier Die zich kronkelen als zeewier Om het glinsteren van hun ringen. Nergens kan ik mij verschuilen Voor de doodsmars die zij zingen.…

Een leeuw is eigenlijk iemand, Die bang is voor niemand, Zijne ogen en zijn neus Zijn groter dan die van een reus; En zijn muil Is een ware moordkuil; Met zijn klauw Is een leeuw geweldig gauw; Met zijn staart Gooit hij een schutter van zijn paard; En met zijn tanden Durft hij de hele schutterij wel aanranden.…

‘t Is een muil die reikt voorbij de nek! De dood die gaat daar schuil. Het ene oog volgt scheel de prooi het andere staart naar voor Zonet nog was ‘t beest zo mooi! Die vlieg heeft steeds niets door. Fluks schiet de opgerolde tong en oogst het arm insect. Wat net nog vrolijk zong nu smartelijk verrekt.…

Er ligt iets blij in het lome oog van de koe Zij lijkt wel de heilsbode van het gras Alhoewel zij straks omgekeerd en moe Aan de vleeshaak hangt En getuigt van de melkfabriek die zij was Van hoe zij, grazend, groen door wit vervangt Zo rolt zij, tong uit de muil, naar haar beul De romp doorsneden Een lamme tocht langs de bloedgeul De lispelende…

zich door grijs Ik borrel en bruis en behaag Het verwende kind en vind het bewijs Van de kwaal in mijn maag Waar zij verzuurt en gist Tot ik me op blote voeten waag Over sintels, distels, grint Pijn is waan, een beetje boeten En wie bloed en koud zweet verdraagt, bezint Zal nooit meer naar de honden moeten Want ook de hel is waan Want hun muil…

Laat ze pruilen, laat ze druilen Laat ze schuilen aan het strand: Loop Jan Salie op zijn muilen Jan Courage kiest het want:- Holla bootsman! alles ree? Wij gaan mee naar de zee! Holla, bootsman! alles ree? Wij gaan mee naar de zee!…

kop kaler de vacht vervliegt in vlokken 2 hij spaart zijn adem in de oksel van een berg daalt af in de vroege schemer hij graast in een groen bekken maalt knoppen en sprieten en scheuten tot een prop voor zijn vier magen de roedel van mannen verkruimelt één hert snuift het spoor van de hinde met bronstig vertoon spert hij de muil…

In de grote muil sta ik steels, onwennig, naar werkenden te kijken, druk lijkend, mechanisch handelend, met vingers trommelend op tafel, telefoon voor oor. Ik observeer, wend me tot baliedame die mij opmerkt, als ik m’n mond open doe. Ik kom voor … een ogenblik a.u.b. telefoon geeft door: bezoek voor ……..…

ik bleef niet hangen in een sprookjes syndroom waar ik als kind telkens dwergen moest tellen nu weet ik langzamerhand wel dat het er zeven zijn ik koos liever voor die stakker Assepoester hoe zij haar muil verloor op de traptreden van het paleis waar zij was voorbestemd voor een prins op het witte paard ze wist allang dat ze vóór klokslag…

bij het sudderen van helften van één geheel, dat prompt met kloppen stopte men perse een paar citroenen per eenling in de mond, blusse vervolgens het zurige vuur met suiker, kopstoot versus muur en danse dan in het rond; niet klagen, gewoon doen en neme dan een fles sterke drank, schroeve de schroefdop los, plaatse z'onstuimig aan de muil…

muil of peer? pluim of veer? blijven of gaan? links- of rechtsom? of recht door zee?…

Zijn muil droop hoog boven de smog Van gestremd verkeer Geschubde vleugels klapten open. De stad en haar wijde, uitdijende ring was een speeltuin. Hij liet zijn keel smeulen. Sintels dwarrelden op beton. Brandweerslangen spogen rillend naar zijn logge poten. Te laat. Hij slorpte met zijn krultong een kind op.…

( voor Ernest Hemingway ) Het gevaar tartend sliep hij in de muil van een leeuw, liet hij de stieren zijn bloed ruiken, beet hij de haaien in hun neus en gromde hij naar iedere vijand. Hij lachte de dood recht in het gezicht tijdens oorlogen in Spanje en Italië, bij de veldslag in zijn hart, die hij temperde met zuippartijen.…

uit al haar armen brandt de rivier onder de rotsen en onder de kleine zon boven de bossen spuwt naar tellurische wortels naar de staart van de wolk en met gesperde muil dwars door deinende scherven zij zwermt met grillige warmte over de wereld de duisternis dicht bij haar buik buigen gulzige bloemen en daar is een hol en een poel en het kraken…

en meer nog op de dichters, en de vrouwen om wie wij nimmer rouwen, tast toe, op de dood u wrekend, en voor de eeuwigheid het laatste glas nog brekend, en neem de sikkel - niet de zeis - en sla het rijmend ongeluk zijn tanden uit zijn muil, verhang aldus de kleine dood en ga met brede lach, al Lucebert citerend, naar de kuil waar al uw vrienden…

Want de echte vullismannen stonden gevaarlijk achter op een smalle tree, vanwaar ze van links en rechts naar benee de stoep op vlogen om dan ‘n zak of twee, soms drie, op te halen, om ze dan gracieus de open muil van de wagen in te smijten, tegen een razend draaiend rolwerk aan, dat de vullis zou malen en dan opvrat.…

klasse en ik heb zelfs gehoord dat er BN-ners zijn die voor Joop hun heg hebben laten aanpassen zodat Joop er met zijn lens doorheen kan want hij is lastig, die man… gaat er over jou een roddel rond nah geheid dat Joop van Tellingen langskomt en hij weet je hoe dan ook altijd te vinden om je dan vervolgens met een glimlach op z'n muil…

Zijn muil graaft gretig in de lauwte van haar buik. Het ongeboren kalf lilt zwakjes. Tot wolken schuiven voor de maan en duisternis erbarmen biedt verstilt het koor van wolf en jakhals niet. Dan keert hij om, voldaan maar onverzadigd en versuft. Verzinkt in slaap. Vergeet.…

te druipen of groepsgewijs de vijand te besluipen om aan te vallen als ze moeten strijden het onheil stuwt de grauwen uit hun strot en spieren spannen in de ruige lijven geen wolf is zeker van vluchten of te blijven tot het vallen van ’t eerste knallend schot -III- speeksel vlokt al schuimend langs de kaken moordzuchtig grijnzen muilen…

De wind begon ruw gras te wiegen Op dreigende en lage toon Wierp hij een angstbeeld naar de aarde Een waanvoorstelling in de lucht Blad haakte zich van bomen los En ijlde richting verderop Het stof schepte zichzelf op Strooide zich uit over de wegen De karren snelden door de straten De donder rolde en zwol aan Bliksem toonde een gele muil…

z` aan `t spele mee mijn klauwe En ze riep `t es `t spele weert Want hij hee ne goeie steert Ja, mijne vlieger En zijne steert Hij goot omhoge `t Es `t ziene weert `k Geve maar klauwe Op mijn gemak `k Heb nog twee bollekens In mijne zak `t Seef liet zijne vlieger op Van `t soepe, `t soepe, `t soepe Maar hij stuikt op zijne kop En muile…

Dan glippen slanke voeten in de iets te krappe muilen, en spoedt zij zich naar 't boslandschap geschilderd op gordijnen En schuift die langzaam, niet te snel vaneen om daar de zon door 't openstaande venster in het klare reine blauw Met brede glimlach op 't gelaat en een voldaan gemoed in stille dankbaarheid te gaan begroeten…