Alle inzendingen over omringt

lente ze gaf pijn ze troost in tere kleuren in het kwetsbare van spikkeltjes op vogeleitjes lente ze laat tranen ze droogt met zachte wind ontvouwt, plooit haar helder licht over een winterhuid lente ze laat sterven ze laat leven een nieuw begin groene blaadjes uitlopers slingerend langs de steen lente ze bezingt ze omringt…

Een telefoontje in de morgen, een klein bezoek, een zonnestraal, heel veel gedachten ook aan vroeger en tijd voor vriendelijk verhaal; een plots besef hoe groot de waarde van ieder ogenblik dat zingt, van elke groet, van elke glimlach, van zoveel dat ons hier omringt; laat ons maar danken in de avond, vergeven wat geen liefde was, dan…

de grote stroom die nu onophoudelijk over de rand verdwijnt zand, droger dan de zon verdragen kan verliest haar grip op de werkelijkheid de grote vloed die straten dansend stof omringt, blote voeten smelten glas eerst delven, dan kloven en slijpen tot de pijn boven komt en schittering bekoort blijf kijken niet alleen naar de grote…

Rozengeur omringt mijn hart En ik ken je nog niet zo lang Vraag me af hoe dit eindigt Jouw aandacht maakt me bang De manier hoe jij me aankijkt Je lach, je woorden zo zacht Diep in mij herleeft de passie Welke weer naar liefde smacht Verlangens zijn weer geboren Mijn gedachten… steeds bij jou Onderdrukken, ontkennen gaat niet Ach jij…

ervaar de milde blik die jou aanschouwt en kleurt met kristallen bogen kom maar geef even je hand dan zal ik hem vluchtig raken mijn vingers zullen je huid bespelen voel dan het ritme van de melodie die we samen maken luister hoor een stem die het zwijgen bezingt geen klank teveel maar slechts, ons, met adem omringt…

Nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik, langs de rivieren die naar de zee stromen, langs het bloed dat kolkt en beeft, langs de stilte die alles omringt met geheimen en die voltooit nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik.…

Niets dan niets en geheel leemte omringt haar wezen. Stralenlicht, weerkaatste zonnewind, schitterend. Maar alleen, het enige bezoek een afgedwaald stuk steen, ijs en puin. Het bezoek klopt aan en laat een rode blos achter, een lieve kus, een keer in de duizend jaar.…

magische spiegel lonkt en blikt geheimzinnig verzacht hartepijnen met diamanten stralen haar wereld in ziel verzonken droombeelden verkennen vrij door betoverende landschappen zomerbruisende geuren verwekken opbloeiende hartstocht in sneller galopperend hart stroomt nieuwe energie door fonteinen omringt gelaat glanst van schitterend…

een glanzende schemering is wat je omringt ook al kijk je door de ogen het is alsof je van binnen zingt en kontakt slechts is om te gedogen vragen om te dagen zal verder gaan dan zien door glazen of openen van je mond het zal je niet verbazen als ik in stilte zeg jouw bloemen staan voor mij in onzichtbare vazen wellicht schouw…

waar mijn pad altijd begaanbaar was scherpen nu keien de rest is spiegelglad sporen van mijn lange leven zijn verdwenen angst bepaalt de stap dikke mist omringt mij met stilte het diffuse licht maakt iedere richting ongewis ik mis je hand de compromissen die wij altijd sloten als we weer waren gestrand zonder schaduw zal…

Durf je los te laten, te verstaan dat al het kwaad dat je omringt ook in het eigen hart geworteld is? Durf je het duister in te gaan, het niet meer weten? Durf je de storm rondom je te verstaan als beeld van wat er diep in eigen ziel aan 't waaien is? Durf je het duister in te gaan, de onmacht, het verdriet?…

dat het carillon weerklinkt als een zonnig minneliedje wanneer zijn stem mijn oorschelp binnendringt zijn hand mijn hand tintelend hartelijk omringt mijn voeten zweven dansen, pasjesblij mijn hart dicht letterklanken gelijk de lijster zijn zang laat horen in heggenranken rond een bloeiende mei wat is het toch dat ik hem zo heel graag…

Althans volgens de oude verhalen; zelf ervaar ik je meer als bruidsbed, om in het licht van de volle midzomermaan, omringt door duizend-en-èèn boselfjes, een kind op te verwekken.…

Tijd voor genieten Even genoeg van het leed dat ons omringt mijn hersenen worden stiekem gespoeld Wat wel en niet gezegd mag worden Dus ik neem het weer over van mijn brein er is nog meer te beleven, de mooie kant van het leven Ik roep ze allemaal bij elkaar de vriendelijkheid, het plezier, sociaal mag blijven zitten die is nooit weggeweest…

De donkerste duisternis omringt het ruige land het is een herfstige dag zoals het vroeger wel vaker was het zonlicht lijkt opgezogen door wilde wolken met berenklauwen een hagelbui maakt de wereld even wit het landschap trekt dan een andere jas aan mensen en dieren houden zich schuil voor wolken en buien binnen klinkt het gehuil van…

Leegte gevuld met stilte omringt door muren Geluiden ver weg, gedempt verstrijken in uren Elke band verbroken geen licht ziet de duisternis Eenzaam wachtend op eindig verdwalend in pijnlijk gemis Decennia verloren gegaan herinneringen worden vaag Ziekte sloopt meer dan zichtbaar en uit zich in geen vraag Te lastig, te moeilijk wat…

Einstein de beste man wist het al lang zolang ik het niet bewijzen kan dat God al of niet bestaat is het volgens mij het beste dat ik dat maar gewoon in het midden laat maar uit een blik naar wat ons zoal omringt in het heelal wist hij zowel duidelijk als klaar dit zit mathematisch allemaal veel te goed in elkaar dat is echt geen toeval…

het voelt triest van binnen nu jij er niet meer bent die lege plaats in ons huis waar je nooit aan went de klok is stil gevallen tijd houdt op te bestaan geen enkel uitzicht om nog op weg te gaan de morgen wenkt niet geen zon die mij omringt een sombere verlatenheid die zich overal opdringt ooit komen wij weer samen na die noodlottige…

Zoveel nacht En zoveel duister Vage beelden Om mij heen Ik lig hier stil Denk na en luister Minuten smelten Één voor één Onwaarschijnlijk Is de stilte Vreemde tekens Op de muur De slaap blijft weg Ik dwaal in het donker Zo verstrijkt Er weer een uur Nog steeds veel nacht Omringt door duister Nog steeds geen Dromen, slaap of rust…

Hij omringt alles met een mooi wit randje, het is net kant. Het glinstert bij het minste zonlicht. Wanneer het smelt, streelt het de bladeren, voor de laatste maal, met zijn koude hand. De spinnenwebben, zijn gesponnen juweeltjes. De waterdruppels op de draden, zijn als parels aan een ketting.…

Laat nu maar gaan, je bent niet meer die je ooit was, door wat je omringt bewogen beweeg je je onzeker tastend voort, jouw stem wordt steeds minder gehoord. Laat het maar los, want hoewel zelf onvergetelijk, ben je bijna alles vergeten, je bent er nog omdat je in ons woont, ook dat zul je niet bewust meer weten.…

Het woekerend mos waarop geen stap zich waagt omringt de kille plaat, het gesloten luik van het pril bestaan. De fuik in het juist ontloken leven. Wie draagt de glimlach terug en zingt het kinderlied zoals het elders klinkt ?…

Wat ik eens bezat Nu loop ik hier alleen In diep gepeins verzonken Ik denk nog wel eens terug Aan de ogen die mij verdronken Niets keert het tij Een verwelkte roos zal nooit meer bloeien Dat gebeurt bij mij Nooit helen de wonden Ik leef in de schaduw Van wie ik ooit was Langzaam sluip ik rond Maar niemand die mij ziet Somberheid omringt…

Groeiend omringt regen duizenden verschillende planten. Liefde groeit met prachtig gevormde bladeren, als diepe bloemen in alle kleuren, voelt spiritueel overleven.. nietszeggend en stil falend warm en vochtig wild als dieren, onwennig aangepast aan het langzaam stervende bladerdak.…

een mager zonnetje wat waterig nog verlicht de straat als een guirlande van vloeibaar koper ze stapt het huis uit wat schuchter haar vrienden zijn immers de boeken waar ze zich mee omringt maar sinds kort heeft ze een maatje Chanel een hoogblonde dame op vier voeten dus vroeg in de morgen zie je haar gaan met Chanel aan haar zijde net…

De zomeravond valt zwoel over de groengezegende zomertuin mystieke flora snakt naar regenwater groente wortelt dieper in oorsprong van eenzaam plantaardig bestaan onder de begieting van de mens honingbijen bestuiven zoete bloemen geur van weemoed omringt het licht van een volmaakte volle maan ik wandel langs de borders van het tuinpad…

neem mij mee jouw wereld in naar geweldige feesten en partijen omringt door liefdevolle mensen kom hier mijn lief, laten we vrijen geef de zorgen maar aan morgen en geniet van deze dag schaterend van heuvels afrollen wat we niet over hebben voor 'n lach laat mij je lieven iedere dag een stukje meer totdat we zweven van puur geluk…

stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang tot plots een hondje naar hem springt hij houdt getril niet in bedwang de kleine Kees die hem omringt…

kerst voelt dit jaar broos en ongewoon zo heimelijk zweeft er ongerief rond met afstand en een verkapte mond met reine handen bestuur ik een wagen manoeuvreer ik me langs vakken ‘Kom’ zeg ik tegen mezelf ‘Laat de moed niet zakken’ het feest van licht omringt mij overal de wenskaarten aan het lint met soms een geschreven…

Voor de geur van de dood, die mij overal omringt. Maar vluchten kan ik niet. Verzamel maar weer nieuwe moed, koste wat het kost, en doe wat je doen moet. Blijf op je post. Dus hebben wij jou weggebracht. Naar een heerlijk plekje in het bos. Met bomen in prachtige herfstkleuren, en met een tapijt van mos.…