Alle inzendingen over poetisch

hoe poëtisch mag ik zijn -zwartwit zware poorten open waardoor ik -kleuren zie godsnaam omturn in de natuur waarin grootsheid ligt verscholen zie dat Dickinson glimachend wenkt dat zij er ook zo overdacht en waarom ik haar citeerde in een vorm waar ik evenzo mijn eigen vrede vond…

de tuin, nog roerloos stil houdt halverwege op een poëtische adem vult het onzichtbare, nevelt gedachten die langzaam de zomer vergeten niets is eeuwig in dit leven, fluistert iemand al zijn we aldoor onderweg mijn handen volgen de krullen van een wilg ook hij vermijdt het sterven de herkenning die ik vanbinnen bewaar…

Naar de voorttikkende klok kijk ik alsof ik cyrillisch schrift zie merkt mijn vrouw poëtisch op met meer talenten in haar dan ze vaak zelf erkent bij de middagmaaltijd zegt dat ze als ik al lang en breed, dood en begraven ben journalisten vertellen kan hoe mijn gedichten ontstonden in afwezigheid, glycemisch ontstemd met brie op mijn wangen…

lichaam, dan mag jij mijn poëtische lichaam, gaan we samen lekker literair doen, samen NIEUWE POËZIE CREËREN !…

Je zit als een stilleven in mijn droom te spelen met gedachten die mijn stilte ontnemen in een vlucht van tedere fluisteringen je lach breekt mijn nacht in delen van geluk en ik verdrink in een vloed van poëtisch genot we zijn een afdruk in de tijd sporen in een onzichtbaar heden krul je vingers om de mijne en laat ons in de nacht…

op stapels van rozerood vallen droombeelden aan tussen de borsten van gelijkheid in een naakt vers vrij verbonden naar het poëtische accent van klankwegen die samenkomen in één lijn van klank en woord dag in dag uit maar meestal verdroom ik mijn dromen in wolkjes condens op zijn zachtst gezegd, divers boven de winden uit…

de stem van haar verlangen drukt zich uit in woorden door een bloei- tijd maar wel met voorzichtigheid ontwaakt er in haar een poëtisch intermezzo dit leidt tot mystieke dromerijen met blozende wangen wat werkelijk in haar leeft dit kristalliseert haar gevoelens in al de dingen die zij nog niet is tot geheimste weemoed door de taal…

ik droomde door toen de dag allang geopend was in windbolle gordijnen zong de morgen zachte vogelschrijfsels warm verweven met het zonlicht, in mijn poëtische momenten van ontwakend plichtsbesef wolkenveren scholen nog langs de randen van de nacht, hun zwachtels klaarden goud ik had er niet op gewacht om wakkere beleving enigszins…

jij dicht de vergezichten ik kleur ze in met mes en fijn penseel in dialoog sla jij het laatste oordeel aan het kruis ik somber wolken voor het derde uur emoties worden aangescherpt in felle woordenstrijd het donkerrode tekent haat en nijd jouw poëtisch venster op de werkelijkheid heb ik met eigen kleuren ingelijst…

begraaf me als dichter maar niet als mens de weg blijft open met het blauw in de ogen en het haar in de hens in een koud en vochtig kamertje kwam de leugen stand kom je jezelf tegen lang na de brand geen bundel of roem grootte tassen vol verhalen noch een huis en poen maar bevrijd van de poëtische zucht der doem…

Blazen schrijversteksten hun laatste adem uit, verraad de kleur van inkt, waarin het neon de twijfel spuit, breekt alleen het ego in het zicht van elke morgen, vloeit het licht door polsgewricht, verstijfd in een literair gericht van achter ieder poëtisch aangezicht, in het zicht van dichterlijke associaties of het snel gekozen plagiaat…

Wat schreef ik graag een schrijnend vers vol smartelijke wanhoop en hopeloze hunkering; wat liet ik graag gevoelens overstromen, dichtend over 't onbereikbare; wat legd' ik graag mijn ziel in woorden bloot voor hem die ik niet krijgen kan; maar 'k heb geen toegang tot de goudmijn van 't gebroken hart; in mijn poëtisch keukentje…

(Berlijn, Beijing en Westoever-Barrière*) Evenwijdig toen aan die Muur reed ik in een taxi allang was die reeds gevallen in mijn gedachten niet Grote blokken bekleed beton zowel gekliederd als oprecht poëtisch beschreven met de mooiste woorden Nieuwe opgetrokken muren scheiden de verhalen kotsen op pure poëzie die zich niet opnieuw…

Tussen het warme daglicht en het donkere avondrood Ligt een stille aanwezigheid van minutieus onzichtbaar zijn Een sober transparant silhouet Met een lumineus bijna poëtisch effect Golvend ontvouwt zich een koortsachtig moment Gewoon buitensporig en bijzonder welbekend Tot een rusteloze punt mijn gedachte vermoordt Niets ontziend…

Hij wandelt, draaft of loopt zijn gangetje en de barmhartige blijft staan, geeft gul en bedankt de middag voor het late licht de wolken achter de zon de poëtische blijheid op zijn gezicht voor de woorden in het natte gras zo stillend voor de hongerige die aandacht nam voor hand en volmaken van weer een nieuwe dag het paard dat hem…

Zittend in mijn zetel die ik poëtisch "trein" noem of "vliegtuig" of "bron van dromen" kijk ik op de kruinen van bomen, net globes met bergen en zeeën ... werelden, bol van kleur. Buiten ritselen blaren: de herfst tikt bladen vol met herinneringen voor in het archief van mijn geheugen.…

op een lichte kalme dag lig ik in een woud van blauwe bloemen los van de aarde golft de stilte als een blaadje met alle winden mee deze dag is een mer à boire waarop woorden dromend over water glijden een gewichtloze kabbelende dag is het zout der aarde ik neem alles met een poëtisch korreltje zout vandaag…

In mijn verlorenheid ruk ik alle vensters open vleugels heb ik – goddank – gisteren al geschreven om vervolgens zonder vrees en met poëtisch gevoel te vluchten als een dichter in de nacht.…

Of het besmettelijk is werd nooit beschreven, alhoewel het net lijkt dat het poëtisch overdraagbaar is…

als een springvlo zap ik opgewonden langs digitale - poetisch sensuele woorden maar in de de opmaat naar 't orgasme verlang ik hevig naar wat eerder mij behoorde dus tag ik mij vol overgave - opnieuw in boekenwurm lees boeken die ik strelen kan -en zacht betasten liever een levende - ruikende - voelende boekenwurm dan 'n dooie cybervlo in…

Alles behalve de muren Van de hoop; éénmalig en exclusief Kikkerdril de komende vierentwintig uur Echo's noordelijke stijl Het kind draagbaar poëtisch Geknipt om de wereld te ontdekken Vleugels nemen de maat We doen het onszelf aan Van de verbeelding is kind koning Als motor in scène kostbaar verjongd Hou het rauw De winterzon vonkt weer…

Wanneer mijn muzen tot mij fluisteren Gebeurt dat weleens wanneer juist er een Gesprek rondom mij gaande is Waarnaar ik echter niet kan luisteren Omdat ik dan mijn muzen mis En hun geprevel is gewis Het meer dan waard mijn oor te kluisteren Aan hun poëtisch opgedis Dus als ik mij van kout onthoud En in de verte zit te staren Kom dan niet…

een groot dichterlijk gevoelen bevloog hem bij de ping pong match tegen holendrech' citaten strofen vlogen over tafel zijn fantasie sloeg toe z’n poëtische bal raakte kant noch wal de coach adviseerde au revoir voor imagination à son pouvoir gestopt z'n rijmelarij en ja hij won de partij…

De zee heeft haar woordenvloed ingeslikt, want er is geen woord dat meer aanspoelt, liever dat in ruil voor haar poëtische lichaam.…

Poëtisch taalgebruik, gedweep, stond in mijn marge, Lodeizen-achtig. Somber vond je me, zwartgallig: angst, avond, sterven onderstreept. Las, vijftien jaren van je vandaan, wat we elkaar hebben aangedaan. ------------------------------------- uit: 'Geen beter leven', 1985.…

Wanneer alledaagse filosofie poëtisch wordt opgeschreven ontstaat filozie. Wanneer alledaagse filozie leert luisteren naar muziek ontstaat filoMUzieK. Wanneer een klank klinken gaat als woord. Wanneer een woord resoneert als toon. Wanneer uit klanken en woorden een klinkend gedicht ontstaat. Wanneer filoMUzieK tot ons spreekt.…

vent van binnenpretjes: wij dol op onze taal jij markante dichter warrig harenstichter poëtisch rookkanaal ik zal je niet vergeten redenaar van onverbeten wij zijn getreurd weer een literator uit Nederland gescheurd!…

Voor jou heeft de dag niet bestaan, Voor mij is hij in het geheugen gebrand, Neen, ik ben echt niet verliefd, Sta stevig met beide voeten op de grond, Voor mij had de vriendschap een waarde, Ach hoe poëtisch, hoor ik je al denken, Maar vervreemding is wat nu zal komen, Elkaar niet meer aankijken oprecht, Na de grens die wij zo vaak hebben…

onschuld ligt in de verleiding het hart te grabbel en het weelderig lijf ongeboeid zo boeiend hier moest hij komen terwijl de maan klimt tot haar hoogste punt een man zijn vrouw geslacht nog onderscheidt van anders en met goud bedelft rozevolle lippen moeten onberoerd betast, gekust de hemel helemaal tot op de aarde neergedaald en de poëtische…

vrouwelijk duister met verstilde dromen van bitterzoete liefde waaruit zij haar leven leefde zij sloot de ogen van haar minnend hart niet op in parelachtig zwijgen terwijl de tijd verder schreed openbaarde zij wat achter haar ogen leefde vrouwvriendelijk op poëtische wijze deels op papyrus onderwees zij die ruimtelijkheid over…