Alle inzendingen over rakend

Mijn handen om haar ranke hals haar heupen licht rakend lach ik, flirt ik, dans mijn wals volle lippen, zaligmakend een spoor, waar ik haar kuste haar lieve buik, oh, warme dijen mag mijn hand er laten rusten waar lijven zich nader vlijen ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen genot is hoorbaar, zo is haar zucht adem aan adem, samen vertragen…

Irreëel, maar even elkander rakend zoals vlinders vleugelvrijen. Bovennatuurlijk natuurlijk. Maar dat doet zelfs hij mij niet na.…

En daarna: van je handen rimpelig verval en herfstigheid zacht aan mij rakend.…

De ellipsen staan, geärceerd om loodrechte as, De top gedoezeld, slank voor 't stolpenglas, Met vegen geel en violet bestreken; Een smalle rode wolk, rakende lijn, Ligt stil. 'T lijkt alles kraakfijn porselein, Zo teer - 'k durf nauw'lijks zien, bang dat 't zal breken.…

Ze cirkelt om me heen, en af en toe nader zacht rakend, maar bovenal observerend Een breekbaar raamwerk zonder kader Hele zinnen lukken (nog) niet, steeds lerend "Ze" is licht autistisch en blind; Staat zacht, warm, onbreekbaar en centraal alleen; Geen contact, het breekt en breekt mijn hart als broze steen.…

verdriet een uitzichtloze geketende toekomst levenslang afhankelijk van zijn naasten ze koesteren zijn grote boerenknuisten die beschonken over de etenstafel zwalken ondersteunen zijn lijf eens zo beresterk sluiten hem in hun hart hij heeft namelijk maar 1 handicap met z’n herwonnen gevoel voor humor is hij een groots en inspirerend mens rakend…

te diep De zon had tot dan toe Hen met hart en ziel beschenen Maar door het diepste duister Was het licht voorgoed verdwenen Tot uit de zondvloed van duisternis Een duif van vrede verscheen Met een klein groen takje in zijn bek Licht en leven bracht zij mee Het donker begon te wijken De kloof oogde minder zwart en minder diep Rakend…

ik vermag mijn hand te nemen om te letteren met wat woorden, ze te rijgen naar ontbinding of blijvend rakend op het scherm dat de wereld herkent in het vluchtig scheppen van een god en altaar spinsels uit het vergankelijk vlees dat met beelden is geschapen - want buiten mij staat alles stil en beweeg ik voort op het huilen van soldaten…

vooruitlopend geloof in de vogel feniks op het Sint Pieterplein dacht ik even je gezicht te zien in het voorbijgaan toen de TV de terugkeer van de Paus uitzond de wachtende massa zegenend jij tussen velen een dag later in Glasgow te midden van treintoeristen in de Zoo verstild blijmoedige blik in de glansogen in een flits mijn bewustzijn rakend…

oorzaak later (of eerder) het luchtruim kiest stuurloos niet weet waar te gaan besluiteloos avonturiert in de versomberende avondlucht niet de overdaad aan woorden van politici mediamedewerkers critici ongelukkig gekozen hol klinkend van neerbuigend tot meedogenloos vals getoonzet dat ene woord als klopje op de schouder gevoelige snaren rakend…

Klauwend in 't rond voor ruimte toen het verdict van "niet goed genoeg zijn" haar nietigheid aanduidde en rakende harde woorden het resterende beetje eigenheid totaal de grond inboorden. Leven hoefde niet meer. Donkere regenwolken braken open.…

In de globale nanowetenschap wordt flink gebikkeld Zo is een implanteerbare hersenchip net ontwikkeld Verblind door technologische vooruitgang en commercie Voor de creatie van een supermens in optimale perfectie Ogenschijnlijk rakend een onzichtbare achilleshiel Met bijna goddelijke controle over de menselijke ziel Ethisch verantwoord in gebruik…

als een mooie waarachtige Dolly Bellefleur Nu als Ruud Douma, een mooie rijpe man die naast zingen inbeeldend kan vertellen maar de liedteksten hakten er het meest in van Rob de Nijs, Jasperine, Adèle en Brecht mooi vol begeleid, mooi sprekend gezongen tekst en muziek blijven vervoeren naar vroeger maar met 'Het Homomonument' ons heden rakend…

goed aan banden of blijft het weer bij uitleggen of zeggen moeten we ons kopje weeral leggen ja, stop nu maar met praten er zijn mensen die dat haten wanneer zullen we verdwalen door al dat politieke falen daarom, mensen kom erbij laat ons zingen en wees blij allen rond het warme kampvuur in de mooi bloeiende natuur spelen we dit rakend…

voeden Slechts wapengekletter de nobele kreet Altijd wederom blind geloof te behoeden Dan aanschouw en ervaar ik wenend leed Kil pijnlijk klam wordt ik mee gedreven Mijn handen krommen bloedend vermeend Nutteloos verterend pijn ontnomen levens Mijn blik angstig dreigen torens hoog Laten poel van gekwelde liefde beleven Dwalen schimmen rakend…

Ademloze vervoering rond het ontwaken van de dag, kloppend vochtig het navelstrenglichaam, liefdevol, fluweelzacht, vingertoppen rakend, dichterbij, verlangend, nakend. Laat mij dragen, veder-licht, door de vleugels van het leven het geboorterecht dat ieder werd gegeven.…

krijsend scheurt mijn ijzeren plooi mijn stalen boeien barsten open laten oude pijn in stromen lopen mij bevrijdend uit mijn gouden kooi ik zweef, ik vlieg, en grijp me vast; jouw omhooggeheven hand vlijt me teder op jouw strand tot de vloed mijn wezen wast schoon, door ‘t zachte zand gedragen lig ik, zacht rakend licht aan jouw innerlijk…

verjongt onder eindeloos zacht strelen en de warmte van haar mond in gedachten wil hij geen seconde verliezen weldra moet hij gaan om onverdacht thuis te komen in zijn armzaligheid plagend beroert zij zijn lang vergeten plekken en zijn verhitte oren die zij, zachtjes ademend, verwent met kleine woorden als zij uiteindelijk nauwelijks rakend…

Tegelijk maakt zij van de gelegenheid gebruik om te filosoferen, overpeinzen, reflecteren op wat komen zal Een frisse houden-van-het-leven met liefdevolle en rakende dingen op weg waarin haar zinnen niet zijn afgewerkt en nooit eindigen met een of ander punt zoals bij regels.…

Tijd dacht te winnen, maar ik klokte het snelst Zij droomden verder en hun traagheid behelst Veroorzaakt door gedachtegang na een val Speelde men met benen, functioneel rakend de bal Er werd volop ge-één-tweet, gepasst, voorgezet En zeker gescoord Uit deze tijd zijn wij inmiddels teruggekeerd Naar hier Zeer gelukkig in de liefde, snijden…

Dat haar water allerlei emoties en gevoelens uit die ik een voor een toesta, erken en ontvang op hetzelfde moment tekent horizon een kromme lijn in het donker gesluierde canvas waar logge lichaam van de master danst en waggelt als een dronken iemand; een rakende hik nabij.…

Juist toen hij fijn zat op zijn blad vloog een dun wiel razendsnel naast hem, de wieler op zijn gat want ie had 't natte blad net niet gezien de arme man lag heel verdwaasd, wel een minuut of tien, keek om zich heen, waarom had hij ook weer zo'n haast, keek naar de bomen en hun takken zwiepend hun kruinen piepend, krakend, elkaar rakend,…