Alle inzendingen over roep jouw naam

parel lachjes schenk ik jou mijn diepte om te wonen en mijn lichaam zuiver lief je stille tranen vaag ik weg je pijn als ik de golf mag zijn die jou over komt…

het maakt echt niet veel uit wat je doet of wie je bent sta op, durf nu te leven wees maar niet bang kijk en denk in kleuren doe alles met een glimlach beleef en snuif de geuren geniet zoveel mogelijk van het bruisend leven elk uur, iedere dag zo je hele leven... lang!…

(klinkt de roep van de zeemeermin) De nacht dekt haar toe met het wonderlijke waarin de prins van smaragd haar hand vraagt en met fluwelen mond de ompaalde werelden van haar schuwe geest opent Haar ziel schuurt rauwe wonden op een rand van oud gesteente maar herkent in hem nog waarheid en trouw in het oog dat alles kleurt…

ik tel de zandkorrels in eendere samenstelling allemaal gelijk, ook aan de rand stemverheffing verzandt, zwijgen doet er toe maar het stuift wel…

wind en met het varen de rivier brengt zo de ziel tot leven je gaat het lezen, omdat het er staat jouw naam, jouw naam, alleen jouw naam op het bankje leest de nacht jouw naam.…

naam die ik elke dag opnieuw zal roepen tot jij zegt ik ben mij in het bestaan…

Vrees niet, die boodschap blijft weerklinken en zelf ben j'in die roep gaan staan, al voel je ooit je moed verzinken, al zie je soms het duister aan, al kan je voet alleen nog hinken - dàt woord van Hem draagt jouw bestaan.…

Zie je gezichten geef je die een naam in het schijnsel van de maan? Besta je alleen uit verhalen en gedichten, net als ik? Heb je beelden die roepen, schreef je uit mijn naam? Kunnen je handen voelen, wind, waarom? Misschien stel ik vragen aan de stilte van de wind.…

Jouw naam in mijn adem op het kille vensterglas jouw naam leeft voort niet meer uit te wissen…

uit de bron droog je tranen dan heel zacht de wereld die, je dan toe lacht dus als liefde pijn doet, en je weet niet waarom roep dan heel zachtjes mijn naam, en ik kom…

Jouw naam verbindt zich met de mijne en samen worden ze oud, maar als jouw naam weggevallen is worden de letters dofgekleurd goud. Dan is de glans verdwenen het dansen voorgoed voorbij twee namen niet meer samen alleen rest dan nog de naam van mij.…

nu vijvers gevuld zijn met namen roepen hun geliefden dat de wereld weent torens blijven schaduw dragen maar het licht zal schoner zijn, aan elke kant in ieder raam en waar gezichten leven uit één naam kussen doden hun zelfbeeld, immer daar waar terreur de adem nam van velen eeuwig zingt herinneren uit kelen krachtig, door het samen…

hij heeft een naam een klinkende naam, dus roep hem niet te luid een ding weet je; ook omgekeerd gok je de grootte van zijn neus naargelang de omvang van zijn fluit…

Langzaam lost jouw gestalte op in mist De roep naar vergane tijden valt zo op Weet je nog, jij het meisje, ik jouw pop Jij was mijn alles of heb ik mij vergist Terugkijkend had ik niets te zeggen Blijkbaar tijd mijn gedachten te verleggen…

Maar weet dat ik jou mijn glimlach wil geven, weet dat ik nieuwe woorden voor je wil zoeken, weet dat ik dag na dag jouw naam zal roepen Weet … dat ik van je hou.…

‘k heb van je gehouden ‘k mocht je niet behouden wie splitste onze wankele wegen of kregen wij geen goede zegen wie brak er onze broze band of was die niet genoeg bestand tegen de harde druk van buitenaf schaafde die schamele glans er spoedig af ‘k wil jouw naam weer roepen de hemel om jou verzoeken ‘k wil jouw raadsels achterhalen jouw…

er slaapt een leugen in jouw hoofd hij laat zich niet tot waarheid wekken ik schud en roep word wakker nu kom spreek eens klare taal maar jij droomt verder en verwacht dat jouw verzinsel de eindstreep haalt…

Met één voet op aarde de andere vooruit gaande voort in een tijdloos tempo om dan opeens met twéé voeten pas op de plaats als vastgenageld staan het is té veel té mooi, té groots overweldigend, hemels hoog dat alles te omvatten te kunnen bevatten dringt diep naar binnen maakt van jou, peregrino een ander mens nog mooier, voor Altijd…

doe het gewoon je gaat toch niet dood anders spring ik voor je in de sloot doe wat je wil de wereld staat er niet bij stil Jo jeske naomi djenda en rens.…

huis- is leeg ik roep je naam naam naam en zeg dat het me spijt maar elke kamer in het huis ontkent je eerdere aanwezigheid de trap piept de planken kraken door kapotte ramen tocht de wind de maan schijnt over scheve daken en in de verte huilt een kind de stemmen hebben over me besloten er zal voor mij geen tweede zijn als…

alles is vergankelijkheid geliefden onder steen geborgen of met de wind weer weggewaaid bij elke visite nog verder verloren een foto een naam versleten verdriet zo kil klinkt stilte immer dwingend de roep vergeefs want hier vind ik je niet…

Ik bereid me nu voor op Artis die dierentuin met mijn kleindochter daar rondlopen klein als ze is lopen we tussen de vogels ze zal gaan meeschreeuwen zoals mijn dochter deed toen ze zo klein was als haar dochter die Mia heet in de roep van vogels verlies je je naam en ben je…

draag elke traan op handen kus het licht voorbij de pijngrens roep mij niet mijn lief denk mijn naam denk aan hoe onzeker hoe dwars ik was dat ik van je hield met alles wat ik had draag elke traan voorbij de pijngrens kus het licht…

Schaduwletters van jouw naam Teken ik op het raam Vaag trekken ze weg Waarom zouden ze ook blijven Zonder jou? Tekens in het zand Ergens op een duintop Staat jouw naam De wind veegt hem weg Kerf jouw naam in het hout Ets jouw naam in zilver Zodat je maar blijven zou Streel elke letter intens zacht Wil je van me houden?…

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…

zachtjes in teder beminnen waar de wind zoute letters rondstrooit en tonen ruisend weerklinken aan de rand van het avondrood hoopvolle woorden versterven naast begraven gedachten nog voor het geschonden duister roepen zij allen haar naam…

" te roepen en door luid te bellen; Zijn naam was Santa Claus, zo zei men mij. Wij leven blijkbaar in zo'n sneltreinvaart Dat Claus dus nu al heilig is verklaard.…

Ik ken je niet en toch was je naam op mijn lippen. Brandend. En ik wilde om je roepen, schreeuwen dat 1000 gedichten dit gevoel nog niet vangen kunnen. Kende ik je enigzins dan had ik dat begrepen. Maar ik ken je niet. Wat zou ik je graag kennen.…

in gedachten ben ik aan het strand en schrijf met mijn vingers jou naam in het zand dan komt een golf en spoelt het stuk jouw naam is weg maar niet uit mijn gedachten geen golf doet breken jouw naam die in mijn hart is neergestreken…

Een politie-auto patrouilleert voorbij de ochtend is nog in duisternis gehuld jouw zachte armen roepen mij die met het schoorvoetend licht de dag tot volle wasdom brengt…