Alle inzendingen over verveelding

haar wriemelende vingers zo onverstoord onhoorbaar woord voor woord verwoord zijn stem laat haar niet los en wat ze delen draagt zij als geheim groter dan zij zijn en nu heeft hij haar de keuze gegeven terug te keren naar een ver geleden leven en de kralen worden weer schakels onderbroken door een hart als amulet zij weer gewoon het verveelde…

Ze vragen hoe het met je gaat de belangstelling is gewoon gespeeld je loopt weer verder, en ze kijken je na, heel verveeld. Hun medeleven is maar schijn ze vragen het uit goed fatsoen alleen je echte vrienden die zouden het nooit zo doen.…

emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft zij, teken na teken, een geheim waarvan alleen zij zelf de code breken kan automutilatie is een noodsignaal een schreeuw om hulp, bestemd voor ons allemaal…

over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet…

een vrouw inhaleert diep en blaast met haar hoofd achterover verveeld de rook uit die grillig schimmig zichtbaar omhoog kringelt in het schaars verlicht vertrek we wachten zwijgend tot het voorbij is ovens branden een grijswitte dikke pluim rook kringelt met de wind mee omhoog zichtbaar als een kattenstaart tegen de verder strakblauwe…

Na jaren van eeuwigheid daalt regen neer als verzameld stof uit de verveelde atmosfeer. Als de bergen stof hoger dan wolken blijken, zullen bomen boven toppen van hemelen reiken. Wat kan toch de reden zijn dat het stof zich blijft herhalen als hoogten zijn geëvenaard om uit af te dalen.…

Verveeld en balorig had de mens geen oren naar het verstrijken van de tijd Door rap te timen kon hij zich bewegen tegen de richting van de wijzers in Met plus en plus dacht hij de strijd te winnen maar raakte verder in de min Als om de aardas tolden en holden zijn gedachten met hem mee op een been hinkend Tot overmaat van ramp…

Want zo is de wereld Om ons heen waarin het Beeld bepaald wordt door Klinkende namen die Uiteind'lijk niet veel Meer blijken te zijn dan Opgeblazen poppen, of in 't beste geval Een niet echt geslaagd wassenbeeld - Hun gezichtsuitdrukking voornamelijk verveeld - En als het dan een keertje niet Helemaal meezit, zoals ze waren gewend…

slaap maar doe je ogen dicht de maan is vol en bolt verveeld zijn menselijke trekken ogen hebben je geraakt op plaatsen waar geen handen komen ze woelden in je bloed vingers voelden dromen was je laten gaan het enige dat telde je ogen dicht remmen los zinnen laten gelden de wrange smaak van feest druist nog in je geest het…

Meeuwen vliegen buiten zinnen zijn onbevangen, weinig zwierig hun voortdurend geschreeuw boven het geraas van golven het uitzicht dat niet verveeld zich met maritieme lucht omgeeft helpt de dag compleet te maken grijze ogen volgen de wolken verliezen hun duurzaamheid uit het oog, echter tevergeefs..…

Toen schoof mijn lief de blinden dicht, verveeld, een beetje boos, maar binnen drong één scherpe straal en op haar mooie mond, brutaal, danste het licht een poos.…

ik voelde nog vaag jouw tweede huid in tedere omhelzing zacht rode lippen kusten ingetogen schermend blauw met het eindeloos repeterende nabeeld ik houd van jou woordloos koos verliefd het manuele spreken waarbij het scherm voorkwam dat wij ons al snel verveelden zelfs in de meest subtiele lichaamstaal waren wij nooit klaar…

Die ik heb gekend Je mond vertelde me weinig Je spreken ben ik ontwend De stilte kan jij omarmen Met wie jij je leed hebt gedeeld Je gezel is je gedachte Met wie jij je nooit hebt verveeld In je stoel laat ik je achter Niet wetend wat je nu wenst Soms denk ik dat je vermogens Door leeftijd reeds zijn begrensd Wie was jij?…

Op verlaten stationnetjes kijk ik verveeld in het rond. Ik hou mijn adem in mijn hand vastgeklemd op de mond. Mijn verwachtingen; ik heb niets op het oog. Ik ken ze niet; zijn ze dan bij voorbaat te hoog? In een opgedroogd aquarium ben ik de opgezette vis. Hunkerend naar de volle zee altijd het gevoel van gemis.…

Op verlaten stationnetjes kijk ik verveeld in het rond. Ik hou mijn adem in, mijn hand vastgeklemd op de mond. Mijn verwachtingen, ik heb niets op het oog. Ik ken ze niet, zijn ze dan bij voorbaat te hoog? In een opgedroogd aquarium, ben ik de opgezette vis. Hunkerend naar de volle zee, altijd het gevoel van gemis.…

Of zou het eigenste, het duplicaat, nu juist geen ring, geen nest of huis, geen woning zijn, alleen verveelde spiegeling. Wat heel niet past maar toch gelijkt, aantrekt, vervoert is waard om goed bezegeld, bestreden en bemind, in eindeloze aandacht beslist omarmd te houden.…

groet als ik weer ga maar samen praten doen we niet meer hij kan geen richting houden in het sturen niet voortborduren in dezelfde kleur toch hebben wij een lijvig testament de fotodoos ons eigen monument in kijken lachen wij samen maakt ons blij hij luistert ademloos als ik vertel over het spelen toen en hoe wij ons nooit verveelden…

Strak gespannen knapt en krakt het firmament in twee Beneden staan stram en stom de mensen in drommen gedwee het verval af te wachten tot het klapt en knakt Maar ze zijn verveeld en ontpoppen zich als klapvee als de wereld verdeeld de weeën opwekt en geboorte geeft aan de nieuwe mens die ontstaat uit een streng van genen Als…

Het gras dat o..zo koud nu is, en mij opeens verveelde. Hoe kon dit nu gebeuren, het leven heeft geen zin. Geen zin meer zonder jou. Niemand die het wat kan schelen. Niemand om te delen Ik heb zo'n verdriet om jou, het is zo zwaar als lood. Ik kan het niet verwerken, want mijn lief klein engeltje is dood...…

slaperige brein geurig als een veld bloemen in de lente opgekomen na de eerste zonneschijn Momenten die de tijd even stil doen staan omgeven door het gevoel intens geluk pure oprechte liefde onder volle maan ontspannen en bevrijd van aardse druk Maar al die illusies, mooie zoete dromen zijn toch zeker niet bestemd voor mij dus verveeld…

De vreugde was niet altijd onverdeeld: Ik deed het half uit liefde, half verveeld, Maar ik kwam in het park soms halverwege Een moeder met een kinderwagen tegen En zag dan het verdraaide spiegelbeeld Hoe ik ooit in haar wagen had gelegen.…

me toen ik geboren werd, leken beiden helften even echt, in gevecht met een al verloren duel , leven met de dood begint nu pas, zocht naar de bron van kwalen in het hof van Eden, verzonnen waarheid reikt verder dan het adamsblad, ogenschijnlijk lagen parels verder in het verleden, gekozen kiezelpad langs roze zwijnen, verpakt in een verveelde…

Alles wat ik op mijn pad mag ontmoeten Vertolkt het avontuur waar ik aan begon Het spoor naar voor mij bekende wegen Draag ik steeds al op mijn weg terug Het is mij nu als waar voedsel tot zegen Vormt voor mij als het ware een goede brug Dat gene wat in mij in gedachten speelt Waar ik van harte gelukkig van word wat mij daardoor nooit verveeld…

jij genoot muziek wist van symfonie en componeren ik kende enkel maat heb mij bekwaamd in het vak van dirigeren toch waren wij niet voorbestemd om samen te gaan spelen jouw ultiem gevoel had passie en een diepte die mij snel verveelde jij verweet mij oppervlakkigheid als ik de telling in de gaten hield en ik jou corrigeerde…

vormeloos tot zinnenbeeldend als bescheiden naakt blauwe regen, fontanellen, ondenken weggaan, zonder voorbijgaan door vrieskou in lopend vuur van, opnieuw, regenachtige aard nachtwilgen hangen, bedekken het hart van het ijskonijn tot weer een ochtend zal rekken overspoeld met verse vrijheid ik zal een bevroren leeghoofd zijn enigszins verveeld…

rond trots als een pauw in het zicht van haar ogen was je schaduw verbogen verdween als zij naar je vroeg was boven met jou we speelden ons spel maar ze voelde het wel met jou was spelen me nooit meer vervelen we bespraken mijn leven kon jou alles geven mijn tranen verdriet om de klap op mijn smoel dat gevoel als ik weer mijn vader verveelde…

Ik kijk je vol in je ogen die als wolken bij me weg lijken te drijven alsof ze niet op hun plaats kunnen blijven en voor het contact alweer zijn gevlogen Ik vraag je zachtjes wat er is verveelde zuchten langs me heen verkilde blikken snel van steen ik heb het fout, ik heb het mis Bedrukt vallen er gaten in de atmosfeer storm dreigt in koude…

Hebben we elkander toevallig ontmoet Hebben we al dan niet emoties gedeeld Aftastend, terughoudend en alert Onbewust in voor en tegenspoed Soms angstig soms trots en soms verveeld Gods wegen evengoed onze weg Onbekend het eeuwige vloeien Over zijn akkers ze zijn gelijk Onze levensloop naar achteraf blijkt Het is niet afhankelijk van wat ik…

Gevangen in een glazen woestijn door vluchtige bergen omzoomd vraag ik mij verveeld eens af, of het zand niet voor niets stroomt. Iedere nacht lijk ik dichter te zijn bij het gat, zovaak gedroomd, dat mij aan de rand te denken gaf, of het zand niet voor niets stroomt.…

wij hadden stiekem stukjes van het universum open gemaakt om de hemel te vinden we waren kinderen als wij ons verveelden gingen we geestje spelen omdat dan alles mocht en kon maar wij werden bedrogen door volwassen ogen die ons manipuleerden om stilte te gaan leren toch braken wij in onder hun blikken spraken wij zonder…