Alle inzendingen over woonoord

De maan scheen over de bogen. De treinen reden over de dijk en het gebouw van machinefabriek Jonker, stak hoog en donker boven mij uit. Voor mij op de cafétafel stond een kopstoot en ik proostte op mijn oma. De stem van mijn opa dacht ik te horen, Ik rook nog steeds de geur van teer en olie. Een auto reed de Bickerstraat in. Ik voelde…

Er is een stad onder de stad. Ik en mijn schaduw. Eens voer ik op een lek geslagen boot, dook onder, vond een poort. Daar zat een nimf met rode haren. Ze zei: Waar bleef je toch? Ik heb zo lang op je gewacht. We ijlden koortsige nachten weg, dronken de roes tot braaksel, dobberden in het neon van de stad. Dagen helder als vloeibaar ijs…

Ver van de bewoonde wereld. Wij hebben een klein zwembad Zij hebben een beek met kristal helder water, waarin je de vissen ziet zwemmen Wij hebben elektrisch licht in onze tuin Zij hebben de sterren en de maan Onze tuin loopt tot de heg van de buurman Hun tuin loopt tot de horizon Wij kopen het eten, zij koken het Wij gebruiken de…

een bankje op een lommerrijke laan als rustplaats bij het zomerse flaneren bevolkt door oude dames, dito heren die 's avonds stemmig naar de schouwburg gaan vergeten is hun jachtig bestaan de drang naar altijd meer en het presteren het spreekwoord klopt: de tijd zal het ons leren de rust staat bij de grijsaard bovenaan Den Haag hoeft…

Kijk eens met andere ogen naar een zwerver. Het kan jou ook overkomen. Mij is het overkomen. Hard gewerkt in een vreemd land. Maar de crisis zette me aan de kant. Teruggekeerd naar me vaderland Slepend met een zware koffer in m'n hand. Alles wat ik verdiend heb is weg. Maar nu begrijp ik het zwerversbestaan. Kijk er toch eens met andere…

Zie hoe die parel daar zo glansrijk spiegelt in de Nieuwe Maas Zo'n klassieke fraaie stadswijk met een boeiend oud relaas Over rederij en kantoren cargadoors en kapiteins havenkroegen, Hoge Heren de aken en de accijns Refrein: Waar het Werk nog altijd Nieuw is alleen dat doet al plezier Waar nog zeekastelen afmeren zoals ooit de Batavier…

ik versta de gulle lach van haar uitgestrektheid dat zonder hiaten de boezem vormt van het grille besef dat al wat is bezijden de waarheid niets meer is dan een angel zonder gif de kwelder haakt haar knopen in een ritme dat ze weerlegt in de nagels waarmee de dijk geklonken is aan het meervoudig land waarvan wij denken dat het ons toebehoort…

Vogel wipt. Tak kraakt. Lucht betrekt. Bijna niets om naar te kijken en juist dat bekijk ik. ------------------------------------- uit: 'Het museum van de zomer', 1974.…

Hoogeveen is een groot dorp. Veel mensen hebben er compassie. Het Bethesaziekenhuis is er zo groot. En wijd de hoofdstraat met daar tussendoor een bad met alen. Hoogeveen is de grote moederstad van de moederbeddenwinkel, van de moederstofzuigerwinkel. Van vergeten flats grauw in het verre oosten. De kinderen zijn daar gelukkig nog klein en zielig…

De nieuwe stad werd verbonden met de naakte brug. Van de kale oever tot de stadspoort. Oost en west,noord en zuid moest daarmee verbonden worden. Maar het lukte de naakte brug niet. De stad was er alleen maar gebouwd voor de huisvesting. Haar stadswallen bestonden uit kantoren van ingezeept glaswerk. Niemand hield van deze stad. Ook niet haar…

Verdwaalde moegereisde zuchtjes uit het verre heideland zweven loom boven de stad verliezen zich langzaam in de ruwe fabrieksdampen die elke geur willen overheersen of verdrijven maar sterke zilte luchtstromen van de Waddenzee winnen de jacht hun zuiverheid doordringt het mensengewoel.…

Eindloos lange dagen rekken zich uit als onze poes. Vandaag staat de buurman onder de douche. Hopenlijk is het morgen anders. Verlangen naar over 30 jaar. Niet meer te denken of zelf te doen. Zuster geef me eens een zoen. Nee, ik breng u naar de bingo toe. Koffiedrinken met de club. In bed gestopt. Het licht gaat uit. Wachtend tot…

We staan in Lauwersoog de motor uit en luisteren naar de stilte. Links ligt de boot die straks naar Schier zal gaan, rechts de verlichte havenpanden, achter het glas twee visetende mannen. Wind buldert vlaggen strak, het wijde water golft. Achter beslagen ramen ademt serene rust die langzaam wordt gewekt als links van ons de boot vertrekt…

Het zigeunergezin arbeidt vlijtig naast de woonwagen bereidt lustig de avondmaaltijd daarbij springt de hamer druk op en neer gaat een oude gebroken stoel te lijf geeft haar verjongde kracht en nieuw bestaan de hoge verlaten molen ziet gelaten op die mensen neer zijn gebroken wieken verlangen vergeefs naar ronddraaiend werk toch is hij blij…

Den Haag. Ik voel me er zo ver van huis, dat ik me wel een brief zou willen schrijven. Hoe gaat het met me, daar? Eerlijk gezegd niet goed. Het blijft voor mij een soort van België - snel wil je er weer uit op weg naar waar het echt gebeuren moet. Tussen de spoordijken volkstuintjes in de regen. Uit het asiel waait altijd akelig geblaf…

soms draait er in mijn hoofd een film, dan zie ik me weer als een zondagskind huppelend, zonder zorgen dansend door de tuin van mijn vaderhuis waar ik toen veilig was geborgen mijn lange blonde haren wuivend in de wind. 'k hoor mijn moeder weer piano spelen en vader verzen voordragen met een sonore stem met kerstmis klonk uit onze zilveren…

Elk mens heeft iemand nodig Alleen zijn gaat niet altijd goed. Maar van dat lange wachten Wordt je vaak zo moedeloos. En toch zijn er zoveel eenzamen Verspreid over heel deez aard. Maar hoe leg je na zoveel maanden Met een medemens contact? Je leeft teruggetrokken van iedereen Je komt niet uit je schulp, Uit angst voor wat ze denken,…

Plots zag ik de huizen in een ander, een nieuw licht, ik keek door de ramen en zag hoe ze leefden sommige al tientallen jaren, andere nieuw als de morgen nog zonder geschiedenis, zonder verleden. Huizen ademen begrip, koesteren geheimen en dragen vrede en rust of worden wild van verlangen: woon in me, wees geborgen, ik draag je,…

Het deftige huis naast het wijde moeras kent allang geen bewoner meer heeft één scheve wandkast van molm ribbelig hout vol grijs pluizig stof gemoedelijk nodend tot behaag'lijk luieren de ingezakte trappen en vloeren met gaten bergen lome mistroostigheid 's avonds kringelt kille poeldamp door kapotte ramen binnen voert heerschappij over…

Geluid dat uit de foto's stijgt Kale plekken binnen het hoofdgordijn Wie er allemaal verdwenen zijn Tegen de lijmstokken van de dood gevaren Roekeloos, as, verstrooid verleden Stomme film zonder gebaren Naar de dood richt ik elk grijs kanon In de haven van Toulon. ----------------------------------------- uit: 'De dorst der havensteden…

Het regent weer in dit gezegend land; d'r zit geen kip bij Riche op het terras, maar zomer-vreugde en de zonne-brand zijn god-zij-dank voorradig in mijn glas. Ik drink een glas met zomer en met zon, broeder, op jouw santé en zeg je dank voor je Pro Domo, Bifrons, Mirliton, waarin je spreekt zo rechtuit en zo frank. Des hemels vreugden -…

Wie kent de klamheid in de steen van huizen zonder vaders de meubelen uit het pleoceen de as der liefde in vergulde kaders al wat er ooit voortvarend was is nu tot haperen gedoemd zonen en dochters worden in de klas de wibra-kinderen genoemd soms zie je ze met ogen van gebarsten glas in onbestemde verten staren waar vaders zonder kinderen…

Gore plastic zakken, fladderend, vastgehaakt aan stokken in een tochtsloot ergens op Schouwen zo'n lichtloze middag tussen Sint en Kerst: Chileense flamingo's. Ooit fantaseerde ik een zwoel moeraswoud vol orchideeën, roepen, slingers baardmos en spiegelend onder smaragden waaierkruinen Chileense flamingo's. ---------------------…

Schip geknakt, nog niet gebroken, oh, wat ging het net weer goed Ook al klonk er eerst nog weerwoord onder Lenie’s hoge hoed Als straks alles is geborgen gaan weer vragen naar Den Haag Ziet nou niemand eens naar Zeeland, ’t hoeft niet eens perse vandaag! Maar om toekomst voor de Zeeuwen in een veilig, schoon gewest Als die rotzooi…

Ze woonden wel een halve kilometer hoog tegen de dorre rotswanden. gevlucht voor dominante islamieten en slavenhandelaars klommen de Tellem via boomwortels naar boven. De Dogon verdreven hen en deze akkerbouwers legden tuintjes aan op die verschroeiende hoogten. Ze geloofden in de geesten van de voorouders en natuurkrachten, tovenaars en heksen…

Hier liepen wij toen we nog kinderen waren, op onze schoudertjes het grote linnenrek, de armen vol verschoten veloursgordijnen in onze jaszakken verweerde knijpers en een broodje spek. In de zelfgebouwde tent tussen de bessenstruiken vertelden we elkaar hoe spannend de vakantie was met deuken in de knieën van scherpe schelpjes in…

't Is laat, en de wind sluipt door de straat, als een kind, dat niet meer wil schreien ... Een klok slaat zijn lichte beien dat vergaat ... De boulevard ligt lang regenglinstrend als een slang, die naar zijn prooi wil glijen en de huizen komen, de sombre fantomen zich roerloos rijen ... Als donkre ziel, waarin nog wanhoop gloeit,…

Er zwemmen bloeddorstige kaaimannen en zeemeerminnen met zware boezems in de Goudse grachten en ze verdragen elkaar. In de Museumhaven heb ik gevreeën met een aardige zeemeermin. Ze ritste zo haar vissestaart open. Het kan dus. In mijn woonboot aan de Kattensingel verzorg ik bijna honderd zwerfkatten. Iedere avond probeer ik met gedachten…

Nog bij eb kwamen ze samen hooggelegen rondom water zij aan zij met hun gedachten aan verdronken Eijerland hier eens verloren aan de Noordzee die hen meetrok in de ginder om opnieuw daarna geboren als een onderwatervlinder te verdwalen langs het lege dat de zee er had verkregen met de dominee - het scheepsjong goudverdieners en hun zegen…

Aan de overkant van 't pleintje, In het tuintje bij de buren, Staat in wind en weer, Een hoge conifeer. Niets bijzonders zult U zeggen, Zo zijn er vast wel meer. Deze staat er als een koning, Tegen een bejaardenwoning. Eens waren er waarschijnlijk meer, In voorbijgegane tijd. Zij konden het niet overleven, Maar deze is gebleven. Stiekem…