Alle inzendingen over jaargetijden

Wolken wit in blauwe lucht laatste dag in nieuwe tijd vreemde sfeer in dit gehucht weekje zonder haat en nijd krekels klinken in het riet vrouwen hangen aan de was heerlijk is dit zomerlied kinderen spelen in het gras gedachten zaaien nieuwe dromen de zon is weer zo groots gekomen.…

De zon trekt zich terug, de avondwind wakkert aan, gele en paarse krokussen worden met rust gelaten, het wel of niet aanwezig zijn van hommels en bijen hebben zij voor mijn gevoel nog niet in de gaten. Ik geniet na, mijmer over het gloren en het carillon. Ik mijmer hoe de dag zo heel vredig begon. Krokussen vormden vandaag onder het stralende…

aan het chronisch verlangen naar lente gehoor gegeven de zon wint aan kracht en jouw voorheen zó koude hart vult zich weerom met warmte dit geluksgevoel vasthouden als het lukt is 't mooi…

heel voorzichtig zie ik ze komen uit het struikgewas en bomen uit rietkragen en bossen ze vervullen als ieder jaar hun onbewust bijkomende taak: mij van mijn somberheid verlossen ik hoor al weer hun eerste kwettergevecht ‘t is ook een heel belangrijke zaak zoals dat ook zo vaak gaat bij ons mensen die pas verbonden zijn in de echt het plekje…

Jij kwam van uit het noorden En je blik ontdooide De ijskristallen In mijn ogen. En hoe we liepen Over besneeuwde velden En later wij twee En samen Ingekuild in een decemberhuis Ons slechts verwarmend aan woorden Waarmee we een verhaal verzonnen Van een veel te vroege lente. Jij kwam vanuit het noorden, Brak de ijskristallen in…

Het sneeuwkleed werd ook dit jaar vlok voor vlok gebracht op huis en tuin gespreid in stilte zo volkomen, geen mens of dier heeft ons gewekt, omdat wij dromend sliepen maar na 't ontwaken o, hoe wonder schoon een bruidskleed om ons heem te sieren. De tuin had eens een groen gazon met schroeiplaats van te hete zon de kale schaamte nu met wit…

net als jij, kijk ik uit over de onbevlekte ontvangenis en zie in het donzig wit de proeve van een nieuwe aardse verrijzenis; een maagdelijke gedachte die niet dwingt, niet verhit maar traag de tijd bezit al wat beweegt kent geen haast enkel hoor ik wat zuigende stappen of wielen die draaien in het tempo van een lijkwagen op zijn retour…

We zoeken ze allemaal op de volgende is voor mij om op te springen krakend zak ik door het ijs van de kleine plasjes op het wandelpad het is fijn weer even een winterkind te zijn zelfs met één voet die al wat nattig begint te voelen…

is tot nu toe echt geen winter het waait als de herfst er wordt nauwelijks van de mezenbolletjes gegeten de natuur loopt weken voor sneeuwklokjes laten al tijden hun kopjes hangen in de regen katjes vallen massaal van de bomen eenden paren er op los zag al meerkoetjes bouwen aan hun nest met zoveel miezerig grijs ben…

helder blauw overspant mijn wereld zeker, met wat vluchtig wit verweven zwarte vleugels knippen in de lucht zo toont zich de ochtend, mijn leven dat wat niet zichtbaar is, stemt mijn kleur het voelt als noordelijk wuiven ook al toont de zon zich aan mij; het is niet aan 't voorjaar snuiven de tijd is zoals dat wel wordt genoemd, het seizoen…

Het water in de sloot, klotst heen, soms weer de wind legt zich er niet bij neer! Het stormt wind giert door kieren, alsook gaten ik denk dat ‘k ‘t ermaar bij moet laten, Immers het weer: laat zich niet sturen!…

ze staan er nog de wind, gevangen in hun kruinen struint de kale takken door je hoort ze zachtjes kraken en hun blaadjes raken stil de grond de vooravond van winter wint met lange passen tijd je schuifelt mee en kwijt melancholie aan koude voeten met een neus vol rottigheid het laat de regen wenen in een langgerekt verwijt als weemoed…

De natuur maakt zelf haar patronen De sneeuw 'n beeldend kunstenaar het zal lonen: Als kijker naar de aarde onder mij.…

Ik wense u een jaar, dat zacht als zijde is ; Ik wense u een jaar, dat blank en blijde is; Ik wense u een jaar, dat ver van krank is, Een deugdelijk jaar zo breed als ’t lang is; Ik wense u een jaar, dat als ’t voorbij is, Een zalig jaar voor u en mij is.…

Herfst. Wind langs alle kanten. Bladeren van streek. Winter. Bevraagde bomen stoten de hemel zonder antwoorden. Oud zeer ... Weer nieuwjaar in zicht! Met wat in het kielzog? Alvast elke dag meer licht. 2019: het jaar van vaart met gulden sporen?!…

En deze ochtend besef ik weer eens dat alle eerdere dagen dan wel verleden zijn maar veel er van dichterbij lijken dan vandaag decemberdagen ze donkeren lang ik steek nog een kaarsje aan om wat licht te vangen…

Een lange stille laan, een sneeuw verlichte weg de bomen, de oud geworden dromen, het water, bevroren rimpels verstillen tijd, ingeblazen door de wind, nergens enig geluid, het is een wondere wereld die me omsluit, het bruisend bloed dat het hart van de aarde omsluit en wat uit mijn verdoving wekt, de zintuigen gescherpt op de…

Op de rand van mijn innerlijke beschaving waarin ik zwelg, ik leg mijn huid af maar ongeacht de huidskleur blijf ik een vreemde telg, een dwarrelend blad de wind wrikt vergeefs aan de verandering van kleuren, hoe spreekt men de taal uit waarin de dichters zijn gestorven? we willen openbaringen zien wel in een zuivere speeltijd…

vandaag ontbrak de warmte die altijd verbinding bracht in optrekkende kou was blauw het licht dat alles overheersend was kilheid spiegelde nog net geen vorst op zwaar beslagen ramen muts en das ontnamen mensen wat toch zo herkenbaar was rode wangen en een fris gezicht dat guurte kent uit noordooster tegenwind diep weggedoken…

Wat ik van het donker weet (veel is het niet) is dat het donker donker is. Net als dat ik van de wind weet dat ze waait. Zo weet ik van treinen, van regen en van een muggenbeet en van de herfst in de bomen. Het is wat het is. Zo weet ik van je ogen dat het je ogen zijn en dat ze me nacht na nacht aanstaren. In het donker tot…

Zomervuur gedoofd door de herfstregens geblust dragen mijn handen rijkelijk het gouden ooft waarop nog uw zegen rust.…

voortijdig gaat het langste uur aan de evenaar voorbij dit ogenblik rijmt niet op zelden daarvoor komen we dagen tekort binnen ligt het daglicht tegen het venster verkleurt een zon achter glas, blijft de straat gesloten op het heetst van de dag we moeten nog een ware toedracht ontrafelen laat iemand de einder ontwaren die jeugdige jaren…

Langzaam ontspruiten knoppen aan bomen bladeren en bloesems zo beloftevol komen lente tooien in kronen met een roze krans bezems in winterwind vegen lucht tot glans gevuld met zielzuchten volzinnige beloftes waar wolken verklaren in loze geloftes een lied klinkt klatert het klimt hoger dan hoog tot een meeslepend meanderend melodisch betoog…

Als mollen tuinen lekker om gaan wroeten en wij voor hun hopen en het struikelen erover uitkijken moeten Als wollige wolken onbezorgd langs de hemel scheren en geschoren schapen met hun korte kapsel hemels hooghartig gaan lopen flaneren dan zal menig warrige lentedromer wakker worden want dan is hij in aantocht de langverwachte…

dan wiegt de mei haar blije woorden als kleine klokjes nog even klinkt haar lied langs het water over het zandpad door het groen als een fluister ik ben stil, luister ze nodigt juni om in haar vroege zomer te verschijnen de mei zo mooi klingelt wat woorden slotakkoorden zoetjesaan zal ze verdwijnen ……

Had ik uw adem, Nachtegalen! Uw zilvertoon, Langs alle heuvlen, alle dalen, Zou ik uw smeltend lied herhalen, Zo vol, zo schoon! Ik prees die God in mijn gezangen, Die veld en woud Weer 't groene kleed heeft omgehangen Na zoveel maanden van verlangen Zo blijde aanschouwd. Ik zou die grote Schepper loven, Die, ongezien, Zijn troon gevestigd…

Daar komt de blijde lente weer, Met jong en jeugdig kruid! Geen ruwe vorst, geen koude meer De nachtegaal reeds fluit. De zonne schijnt, het beekje vliet, De bloemen komen uit, Het windje wiegelt in het riet Met aangenaam geluid. Een aangenaam en zoet geluid Door gans de velde zwiert; De leeuwrik spreidt zijn vlerkjes uit En stijgt en…

Hij is in 't midden van de mei Geboren en een dichter zei: Dit is een kind dat zingen zal, Dat de mensen 't horen óveral; 0, wat een zeldzaam mei-geval: Hij is in 't midden van de mei Geboren. Hij mag een lelijk mosje zijn Wie horen wil naar liedjes fijn, Die zoekt de mooiste vogel niet: Van de lelijkste vogel is 't mooiste lied…

Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin in zwevend langs het glas in lood Hij nestelde zich vleiend op mijn schoot Of ik zijn zoete zwaarte wou bezingen Voor boeren, buitenlui en stedelingen Liefelijk hij, mij-hofdichter, ontbood Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin in zwevend langs het glas in lood Al ‘t andere wist hij even…

Celsius en Fahrenheit, geketend in een tombola, voerden onderling een strijd om subnormale minima. Vorst hield aan in kille nachten waar het lange wachten smachten naar de glimlach van een zachte lente werd, de bron van krachten... ...luchten waar geen wolken rijzen, stralend in de ochtenddauw de gouden glans op zonnewijzers: Helios…