Alle inzendingen over emoties

Zachtjes streelt de stilte Haar gure kou over mijn gezicht De bries van onrust stormt Door de nachten naar het licht Een treurwilg wuift me bescheiden toe De duistere rust van een lege ruimte Waarvan ik langzaam de deur dicht doe.…

‘k slenter door de nacht gek wordend van m’ n voetstappen kijkend naar (hij kijkt ook) de sterrenwacht vraag ik me af wanneer mijn "vallende ster" uiteen zal klappen…

En elke dag maar blijven lachen ik ging gewoon mijn eigen gang gaf met liefde alle aandacht maar was intussen zelf zo bang Toch bleef ik elke dag weer lachen leek er met mij niets aan de hand opeens werd alles me te machtig en wist ik, dit houdt niet lang stand Maar niemand hoefde het te weten die angst en spanning was van mij ik, die…

mijn werkelijkheid het topje van een ijsberg onder de zeespiegel het leeuwendeel barstensvol verrassingen zich kenbaar makend als immer opborrelende luchtbellen…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

De herfst is de tijd van de wind die me jaagt en onrustig maakt,maar er zit veel dieper nog een jacht, een niet te stillen drang naar altijd maar iets anders, niet luisterend en kijkend maar alsof een boze geest me kwelt en voortdrijft, niet te stoppen. Wat kan dat zijn, die dwaasheid die mijn ziel zo kwelt dat nergens nog een plaats gevonden…

pak me op neem me mee draag me boven deze wereld uit wil er even niet meer zijn…

hoe vaak in dit zo grillig leven liep ik mezelf voorbij of naast mijn schoenen werd keihard in het gat gesmakt van mijn onwijze wens te snel in bloei getrokken waren soms mijn dromen te zoet de geur van hemelsblauw de regendruppels snel verdampt voor 't groeiend hout te laat te gast geweest ik haalde mijzelf in op mijn verzonnen feest…

Ik was en ik liep Ik dacht en ik sliep Over bomen en het gras Dacht ik dat het was Ik dacht en ik droomde Over Geluk dat stroomde Ik wilde je zoenen En jij zoende mij In het hoofd waaien wolken In het hart woelt de onrust Gezocht naar dat ene Ik was er bijna maar nog lang niet.…

Stemmen en ogen die elkaar niet vinden en vluchten in grauwe schaduwen die niets betekenen of meer vragen dan een einde of een dankbare droom waar de regen alleen fluistert en geen sporen uitwist. En herinneringen alleen uitdoven omdat ze wensen zijn geworden.…

Ken je dat, dat waardeloze gevoel van onbegrip dat nare gevoel van eenzaam zijn, in een groep mensen dat gevoel van iemand iets niet duidelijk kunnen maken dat lege gevoel van leegte. Ken je dat, als je iemand iets probeert duidelijk te maken en er wordt fout op gereageerd, ken je dat gevoel weet je wat ik bedoel, als ik zeg dat eenzaamheid…

Vind mij, als ik verloren ben zoek mij, als ik mezelf niet meer ken zeg mij, wanneer ik in mijzelf verkeer doe dit, doe dit elke keer. Want als ik verloren ben, mezelf niet ken, ben ik zo alleen zo eenzaam, in mijzelf gekeerd. Dus haal me terug, want ik wil niet verloren, eenzaam en in mezelf verkeren, dus zoek…

Gelezen woorden bestrijken mijn hart zoals een herfstblad zich nestelt in een voeg van een gestorven leven, de vrijheid was het cement dat zich kon buigen naar ieder moment moe is het hart, het lijkt alsof er geen dromen meer zijn terwijl het zicht naar buiten het leven leert om te houden van de stilte die tijdloos de herfst voorbij…

alles wat er niet is wat niet bestaat is heerlijk ik bedoel niet de godgruwelijke leegte van het niks maar meer de hoop op iets wat alles beter maakt dezelfde hoop die je krijgt wanneer je op een bloedhete dag de koelkast opent of een lichtstraal in een duister bos iets wat alles beter maakt, iets dat een zucht slaakt…

hij neemt haar bij de hand en leert haar hoe 't missen is omdat het zich tevoren voelen liet als haastig en veranderlijk waaien dat op haar huid wel kilte gaf maar nu pas doordringt tot de broze plekken van haar onvoorzien vatbaar bestaan hij kent dit hartverterend voelen alsof er even niet meer overblijft van ingebouwde zekeringen of…

wat stilletjes een ietwat verlegen kijkt ze voor zich uit zal ze zeggen wat haar hart beroerd dan als besluit te zwijgen want ogen spreken immers de eigen taal met een aarzelende glimlach legt ze haar hand in de zijne hij vangt haar fluister luisterend naar de wind kussend met zijn ogen…

Wat bezielt haar om juist nu het laatste licht te sparen, te bewaren, totdat scherpe nagels de laatste streken al bloedend laten vallen het lijkt of ze het ooit verlorene niet kan verdragen dan houdt ze de herfst bladstil en scheurt verval van de kalender…

tussen regendruppels door vangt ze dromen met een glimlach in haar ogen en danst kuiltjes in haar natte wangen…

met hoeveel hinkelen we niet tussen de lijnen van het leven tot we afgepeigerd in overheersende verwardheid het evenwicht niet langer weten te bewaren tussen krijtwit en zwart basalt de hel afdalen…

je woorden als harde klappen geen blauw, geen rood de pijn versteend je raakt niet meer ik zwijg je dood…

blootsvoets dwalend door het bos de gevallen herfstbladeren knisperen onder haar voeten haar haren wat verward gaat ze op bezoek bij haar stil geheim haar liefde in een notendop…

De wereld lijkt stil te staan De energie is verdwenen Dwarrelende bladeren in de lucht Bewijzen het tegendeel Zittend onder de douche Het water dat over je huid stroomt Kleine watervalletjes Een druppel valt van het puntje Van je kin Gevolgd door een rivier Die uiteengaat als hij de stenen vloer raakt Beweging Overal Maar in mijn hoofd…

Met een plakkerige droefenis is mijn weke ziel beladen. Oktober strijkt zijn mistgordijnen op het kale stoppelveld waar zomerglorie is vergaan en spint zijn eerste winterdraden. Aan de verweerde kloostermuur bloeit de laatste herfstroos. Het bronsverkleurde najaarsbos ruikt naar vergankelijkheid en het korten der dagen stemt mij triest…

het kind in mij draagt me door avonturen heen terug naar veilig thuis waar jij nieuwsgierig naar tweede jeugd mij in verloren tijd binnenhaalt…

Kon ik maar even weer baby zijn oorspronkelijk, ongemaskerd puur. En dat ik dan kon worden gewiegd en getroost door mijn moeder die mij liefdevol en zachtjes in slaap sust. Me knuffelt. Zodat ik vredig vertrouwd in haar warmte kan slapen. Kon ik maar even leven zonder de zorgen van vandaag. Kon dat maar! Even.…

te weinig woorden spreekt de mond terwijl het hoofd toch overvol zit met vragen zonder antwoord dwaalwegen zonder richting oplossingen zonder pad te weinig zinnigs denkt het hoofd nog altijd te vol vooral van zichzelf…

Gekleurde tijden Vandaag razen de wolken Mijn tranen uit over het land Waar mijn emoties zich Een weg proberen in te slaan Morgen voert de wind Mijn kwaadheid over Zee met een grote herrie Van teleurstelling In de toekomst straalt De zon mijn lach Over iedereen die Zich ongelukkig voelt…

zo in de donkere uren van de vroege morgen als je het gevoel hebt dat iedereen nog slaapt dan komen overdenkingen juist op die stille momenten haar tegemoet fluisteren wat ben ik rijk zucht ze nog half slaapdronken wat ligt dat lekker in mijn warme bed nog even het kussen lekker opschudden en mezelf er in schurken de poes die het…

Leiden ontzet drie oktober haring en wittebrood toen nooit gezien te duur voor de zusters van liefde wel hutspot met klapstuk ik gruwel er nog van mogen de kinderen van het weeshuis een gratis rondje in de zweefmolen strak en saai het uniform wat wilde je graag zo’n gekleurde tennisbal in een netje met een elastiekje er aan pas later…

van nooit meer en nooit weer van geweest en verloren herinnering van pijn en verdriet ’ t overkomt ons allen ook al wil je het niet…