Alle inzendingen over emoties

het laken is strak noch glad wel wit, smetteloos wit ik dek jouw laatste dag toe en denk aan gekleurde slopen ja slopen, het schrijnt als in mijn hoofd dreunt slopen, slopen, slopen slopen met een vrolijk randje een bloemetje of wat streepjes met een rommelig nog warm verfrommeld kusjeskuiltje het laken is strak noch glad wel…

In de morgenstond was er heel even de schaduw van de twijfel een moment van onzekerheid toen begon de wind te fluisteren dromerig keek ze op in een wereld van witte wolken ontdekte juist die ene met dat zilveren randje toen begon de zon te schijnen een warme glimlach kleurde wangen in een verrukte blos met ogen als sterren…

Sereen stil zwijgen loeiende wind scheiding water stuivende golven schuim koppende duin eindloze vlakten ruisende velden. Hoor ik je stem in zwoele warmte boven loeiende wind bulderende golven lach door koppende duin eindloos ruisende velden van liefde. Ga mee door ruisende velden saam weerstaan loeiende wind bulderende golven schuim…

De zon kleurde de bladeren van de bomen Sprookjesachtig mooi. Zijn ogen plaagden haar terwijl zijn lippen haar zachte mond zochten. Een onvergetelijke zomer lang waren ze nu samen. Hij was niet langer onzeker dat ze zich bij hem zou vervelen, na deze nacht vol hartstocht, hadden ze samen deze morgen begroet. Deze heerlijke oktober morgen…

Wie treurt er nu om regen als de dag zo traag begint en de buren vrolijk groeten, als het kind met heldere ogen 't klein geluk weer even vindt.…

Wanneer de hemel huilt, de zon zich achter wolken verschuild, somberheid zich manifesteert, is er een ding wat hij heeft geleerd dat er na regen áltijd zonneschijn komt!…

Niet verlaten door oude schaduwen die fluisteren in de slapende stilte heb ik liefde in woorden verloren,gedachten gevonden en kleuren verzameld om elk spoor van rouw weg te tekenen in een droom waar schimmen hun cocon verliezen en geboren schaduwen blijven glimlachen wannneer de avond mij omarmt als een minnares die haar mijn liefde schenkt…

Alles wordt stopgezet De deur vergrendeld Ongeloof werd op de Voorgrond geschoven Onbegrip als een juk ervaren Waarom….. Het hart werd nooit gesloten De liefde draaide op volle toeren Maar broos door zware lasten Onmogelijk om alleen te dragen Steun was er Alleen voor een tijdje Het verzwakte Werd niet meer naar voor geschoven…

ze lijkt wel een spraakwaterval nu ze de angst kwijt is eerst klopte haar hart in haar keel maar nu ze dapper overwonnen heeft kan ze loslaten ze zegt…..jouw liefde maakt me mooier jouw warmte doet me glimlachen in de morgen jouw vertrouwen in mij draagt me door de moeilijkere uren de echo van je stem heeft me verlost van eeuwig durende…

Nog eenmaal kijkt zij achterom plant gedachten in koude grond en geeft hoop aan lange dagen als het schijnsel van de maan licht spiegelend rimpels raakt speelt regen ritmisch met het zicht haar ware aard zal weer bloeien wanneer katjes in de schaduw rusten…

haar hart klopt in haar keel als ze hem haar diepste geheimen toefluistert over de naam met gouden pen geschreven in haar hart zijn naam ze bloost haar lippen scharlaken rood haar ogen groot als sterren als ze ziet hoe hij naar haar luistert haar woorden indrinkt zijn armen in een warm omhelzen de wind fluistert liefdeslinten…

Ik pluk je uit de boom stop je in mijn rugzak sleep met slingerbenen overmoedig geworden verloren weldaad achter mij aan waar het muntje pas valt aan het eind van het gelopen pad…

haar verlegen oogopslag toverde een warme glimlach op zijn gezicht een blos kleurde haar wangen toen zijn ogen haar kusten zachtjes ontsprong in haar hart een melodie zo teer, zo pril er bloeide liefde toen zijn hand de hare raakte legde zij die vol vertrouwen in de zijne de wind fluisterde over twee harten de zee nam zijn echo…

gespannen in m'n hoofd waslijnen van prikkeldraad verzwaard met knijpers veel te strak geveerd woorden dragend in een taal die ik nooit heb geleerd…

niet in staat om in de diepte te duiken wordt de prooi van de roofvogel overweldigd zijn blik, met kille ogen liet het leven dat ooit gedanst had in haar ziel in stukken uiteen vallen en het bevroor bij zijn woorden kom vrouw…

Waar het vandaan komt Geen idee Het is er en het gaat niet weg Ik leef er mee Zie het als een vorm van pech Boos Op heel de wereld Die mij heeft laten staan Boos Op alles en iedereen Die mij wat heeft misdaan Vooral boos op mezelf De woede in mij Het vuur dat innig brandt Mij innerlijk verteert Soms loopt het uit de hand Nooit angermanagement…

het licht wringt zich door donkere nevels aan kracht verliezend eindigend in eindeloosheid ik ben de weg kwijt…

stokslagen slaan de trommel in mijn oor en de drummer drumt maar door…

Laat mij slapen Ik heb geen zin om te praten Zei hij met zijn laken Dromer ziet wat hij wil Kijkend naar de dromen van mooie gedachten Maar dan is die heel even stil Raakt hij in trance Door zijn hevig gedachten Kan hij niet meer vluchten Laat mij slapen Ik heb geen zin om te praten Zei hij met zijn laken Ineens hoor ik hem zingen…

Soms kom ik zintuigen tekort om me te uiten, komt niet alles, wat in me leeft, naar buiten Is het slikken, lijkt op stikken Dan volgt machteloosheid en pijnlijke onzekerheid Raak ik niet mijn emoties, maar wel mijzelf een beetje kwijt Gevolgd door uren, dagen waarin ik lijm de duigen, mijn zinnen weer kan tuigen, mezelf weer kan…

in de stad zag ik het liggen een mooie blauw adresboek tere veldbloemen sierden de kaft in een opwelling schafte ik het aan eenmaal thuis bleef het op tafel liggen als ik tijd heb klonk mijn belofte zo lag het blauwe boekje daar ter vervanging van dat andere dus op een avond de pen ter hand genomen maar ik kon er niet toe komen schreef…

Het kind laat het hoofd hangen boven het teiltje en voelt hoe haar ontbijt zich als een vliegtuig klaarmaakt om op te stijgen en weer omlaagzakt, voelt zich een ballon geladen met onheil en hagelslag. De vader stelt vast dat haar gewaarwordingen de zijne worden, dat ze veranderen in wanhoop die zo af en toe overgaat in opwinding wanneer hij…

dit beeld laat mij niet los nu met een dichtgeknepen keel mijn dochtertje van 11 met staarten en een mini-rok waaronder zeker weten de zelf gebreide warmers voor het been die levensvreugd opnieuw beleefd van meiden op toneel zó tastbaar en aanstekelijk…

je kunt het zien ooit was ze daar een voetafdruk een enkele haar waar is ze toch een diep pijnlijk gemis haar lach haar stem haar traan men zoekt naar haar wanhoop kleurt ogen wurgt hals en keel angst klauwt handen elke seconde duurt een eeuwigheid…

beter heb je een man van de wereld niet lief maak er alleen pret mee fluistert de wind want weet je dan voelt zijn ontrouw niet zo hard ze droogt haar tranen haalt mistroostig haar schouders op ze had zoveel meer verwacht van de liefde maar wat moet je met liefde als die alleen maar van een kant komt pret maken echoot de wind…

de gulle gulden roede maakt het stille knoopkruid wekenlang het hof laat dus de dichter maar begaan wanneer de vlinder zich uitbundig waant negeert de merel trots een trieste levensles hij voedt zijn tweede leg tot plotseling opnieuw zich meldt de vogel met zijn jubelend lied helaas in haar gedicht bestaat de tuinfluiter niet…

Het boter bloemt opnieuw vol tederheden op heden waar de zon geduldig licht penseelt en in koffers vol vakantievreugd het vuur ontsteekt van zaligheden. Heerlijk zomert nu een glimlach in de avondstilte. Het boter bloemt opnieuw vol tederheden.…

de laatste trein heb ik genomen met bestemming "onbekend" zonder machinist en met lege wagons alleen ik ik alleen spoorloos…

Donkere wolken pakken zich samen boven haar en in haar hoofd ze wil niet huilen manmoedig slikt ze de tranen in maar het mag niet baten de regen valt in stromen haar hart huilt mee dikke waterlanders over haar wangen zelfs de wind fluistert geen troost zegt alleen wees eens eerlijk had je anders verwacht ja dat had ze wel tegen beter…

Hoor hoe de luchten luid klinken, gevuld met vogels die droomverloren ergens niet meer thuis zijn, maar toch hun weemoed niet de boventoon laten voeren. Hoe ze al is het nog niet zo heet op dit ogenblik, vertellen over het zonnige zuiden en hoe ze over enkele maanden daar weer naartoe trekken. Hun hart is nu al onderweg. Luister maar. Kunnen…