Alle inzendingen over filosofie

Wij dansen om de oude zerken, van gekarteld marmer, waaruit bloed en staal moest stromen en spitte vloeibaar goud uit de moederschoot der weelde. gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, resten gerijpte druiven in een eindeloze droom…

Hallo jij Ik ben blij Via jou Zag ik mij Nu ben je weer weg Ik zag nog maar Een glimp Van mij Nu kijk ik uit Naar een jij Voor beter zicht Op mij…

Gun me, gun me maar even na te denken over je vraag natuurlijk ga ik antwoorden maar nog niet meteen, nog niet ik wil er even over nadenken gun me, gun me maar even en antwoord niet op de door jezelf gestelde vraag voor mij ik ben jij niet, jij ben ik niet mag ik er even over nadenken gun me, gun me maar even bespaar me je spreektemperament…

Hij is de ijsvogel aan de rand van het moeras die over drassige landen loert en het wolkendek in het aardoppervlak ziet weerspiegelen Bomen kleuren groen omdat het levende blauw van God door de gele zon wordt verwarmd Transparante oceanen kleuren blauw omdat Hij in het water woont Water dat het begin van alle levensvormen in zich herbergt…

Bereisd van horizon tot horizon als ik daar achter komen kan, ben ik verdwaald in de kwetsbaarheid van een eierschaal, verlangend uitgekomen in de realiteit van alle zoetste dromen, de directe en de kortste weg tussen beider polen, bleek een dwalend spoor tussen beide oren, in elke stap of verloren print werd ik zwaarder uitgelicht…

Het leven is mij om het even Want maar even zal ik leven Wat ben ik meer dan wat ik deed? En wat als alles, iedereen vergeet? Gaan waar het niet kan zal ik gaan Daar is mijn doel – daar zal ik bestaan Vrijheid is er pas aan het eind Waar niks meer te verliezen is Daar aan het eind zal ik gelukkig zijn Want spijt is voor hen die nog…

mens als goddelijke gedachte denkt zelfstandig te zijn tot hij wakker schrikkend zicht bewust wordt van de onmogelijkheid van zijn bestaan zich bewust wordt van de mogelijkheid van zijn niet-bestaan zich bewust wordt van het wonderlijk onherroepelijk eindig-zijn zichtbaar in het licht van het oneindige dodelijk getroffen midden in het…

Het vroege morgenlicht dat schoon en warm het grote raam bescheen, mij koesterde in stilte, wij als één versmolten in dit gunstbewijs, voor deze dag alleen. En zag een stofje zwevend als een ruimteschip in het onmeetbaar grote licht en kende zorg noch vrees voor zwaartekracht te kunnen vallen in zijn macht. Maar wendde bij de grenzen van…

Over God denk ik maar zelden na. Straks, als we dood zijn, zullen we 't wel merken. Hoewel: hoogstwaarschijnlijk merken we niks. Fini is 't kortstondig feest. We zijn er gewoon geweest.…

Nu weet ik waar de schemering woont... Ik dacht dat haar huis in de stilte stond En daar ik heel geren haar huizeken vond Vertraagde ik bij wijlen m'n stap langs 'n huis Gebouwd in gebeden van sparrengesuis Maar achter gordijnekens bloemig en blank Vernam ik geschater en joelende klank Zodat ik, dom kind, bij mezelve verzon Dat schemering…

Levend stof gedrenkt in tranen vindt een weg in de bedding van ongewijde grond, de houdbaarheid datum in het denken tot de daden leken ongegrond, het laat zich voeden tot een nieuw gewas, een resistent ander ras wat zelfs gedijt in een stinkend moeras, waarin zelfs de antwoorden zich niet durven te wagen, valt terug bij herhaling…

er volgt een pauze tussen twee trefwoorden een voorgordijn in het stadium dat volgt dit stelt men zich voor als voortzetting als bestendiging van roerloos weten ter kennisgeving, zodat sprake is van bevaarbaarheid als bewijs van zichtbare verte want daar omzoomt verstrooid licht de bosrand priemen goudgerande wolken in het zwerk langs…

een ware reiziger heeft geen huis hij zoekt slechts onderdak hij heeft geen doel om te bereiken hij reist om te reizen hij komt hij gaat hij ziet hij geniet hij ziet mensen hopen hij ziet vreugde en verdriet hij ziet hoe levens aan de hand van toevalligheden verlopen hij overdenkt laat en weet dat al wat hij heeft gezien z’n…

Op het Kurhausplein in Pathé met jou mengde zich mijn oog op vier verdieping hoog buiten turend op de lange straat, waar mijn vaders laatste thuis en ik er vaak doorheen het avondlicht oranjig scheen van warme zomeravond, met de Britse kust en klif uit film waarin een man en een vrouw die dichtte tussen hen hun wijze zoon, met onze kust…

Vergeven is het “ver-leden”: het leed ontnemen in het leven. Hij die vergeeft, verkrijgt een grootse zegen. De verloste kan nog een toekomst betreden. Het is een schip dat de woeste baren inruilt voor het zacht wiegende water, in de avondzon van later en waarop het de haven kan binnenvaren. Wat is het wonderbaarlijk dat beiden opgelucht…

Wegen die naar werkelijkheden leiden, zijn wegen richting waarheden. Naar waar we aandachtig zijn. Waar we stil stil gaan staan. Waar ons oordelen staakt. Waar we zintuig worden. Met heel ons lichaam. Met hart en ziel. Vanuit ieders standpunt bezien, heeft ieder mens gelijk. Waarom dan knokken om menigen? Wisselen van elkaars gedachten…

een glas van ijs, staand water als dorst, voortdurend een brood verdeeld in stukken zo ochtend als dagelijks herhaalde gebeurtenis vruchtbaar, ontvankelijk een samengestelde bloem uitwonend in habitat ontaard in bodemleven afwezig ten tijde hunkerend naar…

Ik vind het fijn dat jij de kracht vind in en van de Here Jezus Christus ik respecteer dat geheel ik zelf vind de kracht in mezelf in wie ik was, ben en wordt ik respecteer mijn geheel ik koester het ook in werk en in de samenleving ik werk er elke dag mee…

Het vaal is tussen wit en zwart, Het taai is tussen week en hard, Het lauw een eigenschap tussen hitte en koude. Maar tussen vloek en zaligheid En is geen bijweg die ze scheidt. Het een hij vlieden moest die ’t ander hebben zoude.…

Nu is de lucht met blauwe denkbeelden overtrokken, de avond koel als een avond werkelijk is: licht, koel, hulpvaardig. Ik strijk je over je haar. Je haar is veilig: bloemen zijn overal aanwezig. Je handen zijn overal aanwezig. In de stoel lees je me als een krant. Je legt de krant weg: adem die je inhoudt, uitademt, inhoudt; vormt. Wèl…

nog iets onbekends vergeten voor het te laat is en het beton reeds gegoten vragen naar het uur waarop tijdens welke of de kamer dan nog verlicht is door kunstlicht of een schuwe zon het veld betreden en plat gras achterlaten soortenrijk maar schrale grond waarvoor weinig bewijs is daarmee instemmen lichtjes gebogen gadeslaan…

Mensen verschillend en toch gelijk. Maar dan gezien in het perspectief vanuit het Hemelrijk.…

de natuur is het grootste gedicht in de meest magnifieke beelden – in geur en kleur toont ze ons wat God om van te genieten voor ons heeft gesticht niks geen kerk niks geen regels niks geen Schriftgeleerden die nog steeds van ‘s mensens angsten en beven profiteren zij toont ons zijn meesterwerk in al haar pure glorie laat de deur…

Zoals risico’s gedeeltelijk te berekenen kunnen zijn, als men de realiteit en verantwoordelijk beschouwd, z’n vertrouwdheid tevens als aanstekelijkheid verleid, blijft de kalmste zee ondoorgrondelijk ingeval de roekelozen de stilte van de natuur blijvend onderschatten en deze buur als veilig wordt beschouwd het onzichtbare blijft…

Als schimmen uit het donker van gebrande Siena tegen oker gele achtergrond kwamen twee zielen samen om te versmelten met hun ceruleum blauwe schaduw toen de zon zijn gouden gloed liet vallen en hen teder aanraakte op hun donkere gezichten als schittering, die hen veranderde in reizigers in ruimte met kleurschakeringen als goddelijk geheel.…

ergens schort het aan besef door bomen het bos grondig, heuvelachtig, aards gruizig in mistnevelen fijnmazig verdeeld met een zilvergrijze dunheid melkweg ten spijt gehemelte noch schorre keel sommige dingen zijn niet zoals ze lijken zoals vandaag het verleden van morgen zoals scheidslijn woord voor woord gespeld zelfs toen…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel er morgen voorstaat, haar licht gespeend van sterren die er zijn als het avondrood zijn luiken openslaat. Wat gisteren in levend groen volmaakt was, onder de zoden vers en onvolmaakt, werd de weerstand gebroken, de ochtendkleur…

Letters zijn slechts symbolen. Symbolen zijn onwaarachtig. Daarom zoeken ware letters. Naar betekenis. Dansend kleven letters aan elkaar. Zo vormen ze toevallige woorden, die goedbedoelde zinnen zoeken, die ware betekenis willen vinden. Daarom zoeken lezers echte dichters die onbegrepen woorden kunnen duiden. Scherven vinden dichters in…

‘Zeg mol hoe zie jij de toekomst?’ ‘Eerlijk gezegd zag ik haar altijd donker in en ik zie haar nog immer zo – ik draag nog steeds dezelfde bril.’ ‘Maar jij dan wijze uil in welk licht zie jij de toekomst?’ ‘Heel licht, zelfs in het donker zie ik licht. Jij bent een zwartkijker met een tunnelvisie.’ ‘Maar ik leef ook altijd…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker worden om ook weer te worden herbegraven aanschouw de transparantie om ons heen waarin de natuur zijn gang gaat en niets aan het toeval overlaat, geaardheid getoetst aan de grootste gemene deler die in vervoering de grens moet bewaken…