Alle inzendingen over kunst

Van de hand van Botticelli DE GEBOORTE VAN VENUS Op een gedicht van Poliziano geïnspireerd Geen geslachtelijke liefde Echt enkel zeeschuim en -wind Uit 't schuim geboren Logischerwijs voor altijd geëerd Zeewind uit 'n schelp blies haar aan land Haar rechterhand bedekt voor Een deel haar borsten Bloemmotief mantel wordt aangereikt…

ik ben een standbeeld. ik hoop door zo te staan de tijd te kunnen verslaan die ik normaal niet kan regelen, de tijd gaat maar rond, komt nooit op de- zelfde plek uit. Misschien moet ik me van steen of ijzer slaan, gebeeldhouwd blijf ik in de ruimte wach- ten op wat komen gaat. niks natuurlijk. maar ik kan het proberen. stel…

een dag na gister de roos bloeide ik keek en zag schoonheid zoals eeuwigheid bedoeld is zelfs in de schaduw van helder licht…

waar bevroren water de zon omvat en schaduwen dansen rond verglijdend licht draait zij een laatste pirouette strijkt haar veren glad en vlijt zich sierlijk neer om te sterven zoals alleen een zwarte zwaan in schoonheid naar het wit kan gaan…

"Het feit dat ik, zelfs op het moment dat ik een gedicht schrijf de betekenis van mijn gedichten niet begrijp, wil niet zeggen dat ze geen betekenis hebben."…

Ze draaide door keek niet maar staarde naar één punt ze draaide door ik hoopte dat ze mij een blik gaf een kleine gunst maar daar danst ze niet voor ze draaide door ik zag haar zelfs zweven haar rituele kunst bracht haar maar ook mij even in trance ze draaide door met intens gevoel zeven kleurige doeken zwaaien als een cirkel…

bondig wil ik leven want lengte overzie ik niet als ik maar uit-rek wat de toekomst mij zou geven kom ik mijzelf niet eens meer tegen dus bundel ik mijzelf in het verschiet…

Aan de rand van Den Ham in de borg op zolder komt de omgeving tot leven. Zwaluwen spatverven grijs op de trap. Kunstenaars zoeken een plek voor hun werken, gemalen en sluizen in ‘t Groninger land. Koeien vormen silhouetten door een bundeling licht uit het dak. Vlakken geel water spiegelen lucht. Glas tussen hout scheidt kracht van…

In ruil bezit ik niets. Spelers spreken. Schrijvers lezen. Ik ben een gedicht.…

als mijn mond een appel was zou ik pitten praten je verleiden met ogen als wolken de straatlantaarn zou mijn fakkel zijn bladeren zouden rillen in hun nerven als de honkbalspeler een schildpad neerhaalt een landschap zou zich verschuilen achter een rood fluwelen gordijn - enkel als mijn mond een appel was -…

de vrouw…….. ze schildert met gevoel de vrouw als een gedicht op het witte doek zoveel bewondering in mijn fluister van vandaag…

schoonheid leeft van schaduwkanten waarlangs licht het zwart begroet en kleurengloed de kilte van de dood ontdoet rood van bloed gloeit daar de pijn van tijdelijk en kwetsbaar zijn de keerzij draagt de warmte waar charme kleurt in levensmoed…

Ik zag nooit haar werkelijke gelaat, waarin de appels rijpten, haar contour sneed door mijn blik, gloeit na in een ondergaande snik, waarin de ogen blijvend glanzen, gehouwen uit het frêle marmer, bespot, beschadigd, rond smalle mond, het verlangen geaderd, onverzadigd, als een witte ster die losbreekt van z’n voetstuk, geen misvorm in…

hun geluid zetten zij een elektrische maaltijd voor en voeren het beginsels met de kleine lepel van hun stem in hun rauw maar licht gestegen hoofd breken warme eieren hun ogen sluiten in genot en openen zich geel en lauw dan bijten zij in zoete inborst zure levens, zoutpilaren tot de gave meeuwen die de kust bevolken niet langer…

ik zat vandaag met Magritte in bad we rookten een kromme pijp en hij zei: ceci n’ est pas un bain hij had gelijk we rookten enkel een pijp en de hemel was blauw vannacht de rotsen zweefden als kometen bomen herschikten hun nerven en ik zei: ceci n’ est pas Jandeb…

Naast een overvolle afvalbak liggen nog wat uitgedrukte peuken, lege bierblikjes en een sinaasappelschil. Een voorbijganger, die toevallig tekenaar is, schetst dit alles vluchtig met zijn verbazing en noemt het: "Vervuilend stilleven."…

Hoog boven het wolkendek Zit onze grootse lieve heer Vanaf zijn gouden troon Kijkt hij op ons mensen neer Zijn verzinsel, zijn verhaal Ooit in zes dagen gecreëerd Maar de grote God vraagt zich nu af Waarom heeft het volk nog niks geleerd? De aarde die hij ooit schiep Is veranderd in een chaos Van Amerika, tot China En van Chili tot aan…

ik wil antiek zijn en oud zijn dus als een oud schilderij maar origineel en precies zo leven.-…

mijn mooiste woorden stop ik in je zak waar ze elkaar kunnen minnen goed gevormd worden het zinnen die openheid schetsen op dichterlijk vlak klankbeelden fluister ik in je oor hoop dat ze de woorden bereiken elkaar voetstoots zullen verrijken tot een sprekende metafoor het schilderen laat ik over aan jou jij mag ze laten samenvloeien door…

lichtvoetiger haast zwevend danst ze aan mij voorbij en waar ze ook verschijnt met verve haar kunsten toont verandert de wereld van kleur en klank van beeld en woord kom, moedigt zij me vurig aan pak je fluit of tamboerijn ik geef haar spontaan de vijf volg haar bruisend pad en dans en speel en geniet…

Kunst is van het volk, al een tijdje lijdend aan chronische hyperie – vliegend als de tering. Hek is van de dam nu steeds meer mensen zijn besmet door het virus van verering. Niet het kunstwerk zelf maar scheppers status bepaalt - helaas - de mate van waardering.…

vitaliteit in levenloze schepping stroomt vibreert aspireert inspireert daalt neder wind waait verdorde bladeren van bomen ongrijpbaar niet te vatten creativiteit reis langs paden van de zegewagen stilte verandert kleur…

O, schone bruid Wat zijt gij bijzonder Ja, ik verkondig luid Gij zijt een gotisch wonder Met uw kleedje Van lichtvoetig kant Verleidt g'ons toch een beetje We dingen gretig naar uw mooie hand Rubens, een van Antwerps' zonen, Tooide u met pracht en praal Mocht zich met roem laten belonen Uw minnaars snelden toe, allemaal O, schone…

Complex en ambivalent moet een gedicht dus zijn, vinden recensenten en literatuurcritici Geen rijm derhalve, god nee, geen oude wijn Wel mysterie. ’t Is niet simpel hoor - poëzie Geen grote woorden Alsjeblieft, hou het klein Makkelijk? Welnee, ’t valt niet mee - dichter zijn…

vrouwelijk duister met verstilde dromen van bitterzoete liefde waaruit zij haar leven leefde zij sloot de ogen van haar minnend hart niet op in parelachtig zwijgen terwijl de tijd verder schreed openbaarde zij wat achter haar ogen leefde vrouwvriendelijk op poëtische wijze deels op papyrus onderwees zij die ruimtelijkheid over…

naar het schijnt ben ik niet anders te bewegen de schakende hand zet de stukken toch daar waar een ingeving landt schaven aan taal verschaft wel een nieuwe maat maar wijn moet lyrisch rijpen langs de weg die de ziel slechts kent en ik me op overgave verlaat die vaak zo moeilijk went weer blijkt maar eens dat een dichters dood…

luister hoe het licht ivoren toetsen laat zingen in een gedicht vlinderblauw zich afsteekt tegen wolkengrauw -jij- oh zon van paarlemoer…

achter de ploeg loopt een man golvend worden akkers geruld een sterke os doet zijn werk trekt door oerkracht de voren mensen en dieren wachten op de rijpe maïs van het veld generaties lang zwoegen in de keerkring van tijd Naar het schilderij van Juan Miró…

Geen mes is er aan te pas gekomen Geen beitel guts,fijn of grof schuurpapier Zelfs natuur heeft zo zijn dromen Verwezenlijkt door regen, wind uit zee en zand De meester herkent erin zijn hand: kunstwerk.…

ik heb een netwerk opgebouwd waar menigeen jaloers op is lijnen lopen niet altijd evenwijdig ik ontwerp een splitsing hier en daar perfectionist als ik ben ziet mijn geoefend oog meteen dat sommige knooppunten de zelfkritiek niet zullen doorstaan dat houdt mij scherp en artistiek Voorwaar, ik ben een groot kunstenaar bedenk almaar nieuwe…