Alle inzendingen over woonoord

IJsbloemen smelten op kwetsbare ruiten tussen muren van het wankele houten huis bij het moeras, is het vochtig winter wonen de kinderen prikken met stokken in het ijs maar het eeuwige dooien is begonnen de wind brengt al lente rond het houten huis komen er weer konijnen tevoorschijn als uit een toverhoed, met allerlei kleuren wild, grijs…

de warmte heb ik ijzig afgezworen mijn hart is van het hardste noordpoolijs er is geen plaats voor ‘redelijkerwijs’ de geest is al decennia bevroren geen opstand zal mijn schrikbewind verstoren met hand en tand, bereid tot elke prijs verdedig ik mijn arctisch paradijs een dik pak sneeuw zal elke noodkreet smoren ik ben uit een wolvin…

heimelijk verkent een kind het nieuwe woonterrein op zoek naar een belofte vindt er laffe grauwe bouwsels van koud beton en ijzig staal eigen geluid klinkt hol en kaal vanuit een puiloos huizenblok beklommen langs dofgrijze trappen lijkt leegte om zich heen te happen bedroeft de bodem zonder kleur waarin geen plant wil groeien en geen…

Zee drinkt mij schuurt me aan haar huid eeuwige beweging heen en weer ergens doemt iets op en niemand ziet het gaan een enkele meeuw Voor dit ben ik gebouwd onthoudt dat meer is er niet oneindigheid Gewiegd word ik in droom en slaap In armen van Zee Zij murmelt ik kreun Op drift zijn wij niets openbaart zich dag en nacht gehuld…

Gladde keien zijn overgelopen, waar tussen onkruid is verschenen, mensen zie je niet, gestorven of verdwenen, je ziet het aan een doffe zon, het licht vetrok met de staart tussen de benen, het hangt in de lucht, een ruiker die is bedorven, huizen als verlaten weduwnaar, de wind veegt de laatste hoop van het trottoir, over veld, de wereld…

Zondagmorgen, Dimanche radio, rust, calme druppels hangen als parels perles de pluie, aan het balconhekje, grille een paardebloem daar pis-en-lit ici, hier de geraniums bevroren glacés, sans couleur kleurloos hangend uit de plantenbakken bacs de plantes, voilà le rouge-gorge du matin daar is het roodborstje van elke morgen, Sjefke…

Gedragen in het hart gedoemd door onwetendheid gewond, geslagen neergehaald zonder enig belang diepe groeven, aangebracht in emotie naar verlangen gestrand in achteloosheid van wetenschap en vooruitgang waar onverdraagzame waarheid beklemtoont, geen smeekbede aanhoort elke scherf zijn doel bereikt en angsten doet overstijgen mateloze…

Ik droomde dat het anders was Geen ijle stemmen van weleer Hun gezang klonk nimmer meer Alleen het ruisen van het gras Vertrokken naar het oosten Bleef ik hier eenzaam staan En floot wat in mijn eentje Besloot niet verder meer te gaan Eenzaam, kil en onbewogen Wist ik niet meer wat te doen Iedereen was weggevlogen Naar het nieuwe fris…

Het versgeploegde veld bezaaid was vlug al omgedraaid in vinnig groene stengels. Toen ving het huis in d’ andre straat langzaam te verdwijnen aan. Nog even dreef de zwarte klink en ook de boer zijn bovenhelft boven het mobiel gewelf. Een week nadien, ‘t was wasselijk weer, bewoog nog slechts zijn norse kop over de wiegende maïszee. En opgelet…

De toekomst staat in de lift steeds hoger bovenop elkaar beneden delen we het groen schtterend gelegen in het dal In de States wonen hele volken al eeuwen safe tegen de wolken met slechts bij stroomuitval in een zekere mate kippendrift De Sloterplas is ons vergezicht groeit door de blauwalg dicht zwanenmeer wordt wat aan gedaan bliezen…

Toen ik vanmorgen opgewekt mijn huis verliet, vond ik de straat niet meer. Nochtans was ik er zeker van: de dag voordien lag zij er nog. Wat doe je dan? Je draait je om en wilt het schokkend nieuws vertellen aan de uwen. Helaas, het huis, je thuis, was ook verzwonden. Er zat niets anders op, zo dacht ik toch, dan in de witte, zachte wolk…

huis mijn eigendom met gouden dak toch een rijk bezit? eigenaar(de)…

Zij zwierven als nomaden met een huifkar door het land en zochten hun geluk in rondedansen en gitaren Ze speelden hun muziek melancholiek op stuivend zand en wasten in de meren nog hun kleren en hun haren Ze waren met de vogels en de bomen nog verwant en zongen uit hun longen van de liefdevolle jaren Zo trokken zij de wereld uit met…

Horeca sluit, agenten zijn overijverig ik duik onder op de Wallen tussen stiekeme stappers. Loop via de Warmoestraat over de Zeedijk naar de Oudezijds; maagdelijk wit liggen de Wallen onder sneeuw die zonden bedekt van de tolerante stad Wandel in 'n schets van Pieck, plas m'n naam in de sneeuw op het Oudekerksplein een raamdame gaapt en veegt…

'Een huis vol zieke mensen Waar is de ziekte? In ons hoofd! In ons hoofd!' Aan het plafond Tussen de muren In de gordijnen Op de vloer Op elke plek Waar je net nog stond Altijd en overal Ligt er ziekte op de loer Bijna als de ‘Gouden Kooi’ Een beetje als de ‘Truman Show’ Net als dat ‘Big Brother’ toen Maar dan zonder dat geklooi…

Destijds voor de pennenlikkers gebouwd viert dit deelstadsdeel nu haar vijftig jaar bestaan toen schreeuwde hoofdwerk om meer rust doorgeleerd had vast geld - ook al een must Die generatie bleef en wordt hier oud is ook bepaald met de tijd mee gegaan wil je ze op de kast noem ze ouderwets velen braken door voor de doorzonflats Neem de…

Vier cijfers die in ’t kort je geboortedatum aangeven Vier cijfers voor de belangrijkste vakken Vier cijfers die je trouwdatum aangeven Vier cijfers, voor de geboortedatums van de kinderen Vier cijfers, om geld uit de muur te kunnen halen Vier cijfers om je boodschappen te betalen Vier cijfers om te kunnen tanken En nu vier…

met het plannen van de ruimte waarin wij leven met elkaar spreiden zich verbanden voelen wijken het gevaar al lang niet meer gewend aan delen van verleden versnippert zich geheugen dat de samenhangen smeedt verholen groeit er zielenleed tussen opgetrokken muren in verre van een veilig thuis levens kruisen maar we gluren immer buiten…

Wielen draaien, bellen rinkelen Een chaos tijdens het winkelen Ik knijp mijn oog toe en er stopt iemand die ziet gelijk je kent dit land. "Wil je oversteken naar het grooe plein of achterop de fiets bij mij" Mijn gedachten denken wat een ijzer schroothoop of om de hoek misschien de opiumdood Ik kies natuurlijk voor mijn vrijheid en we…

In onze tuin van Eden leefden wij onder bomen met rijpe vruchten. Er was vers water en dieren van het veld en vergezichten over het land. Maar achter de hoge hekken blaften steeds vaker de valse honden, met tanden die glinsterden in de zon trokken zij aan de kettingen van hun meesters. Lang konden we ze buiten sluiten en waren wij veilig…

steriele straten ogen niet alleen verlaten de bewoners verslapen in haastig opgetrokken wijken jaren die zonder betrokkenheid vreugdeloos verstrijken in weekenden rapen de gapende massa’s moed voor verplichte werkweekritten ontladen dan het onbehagen door zich stevig te beklagen vittend op verzuurde buren uren turend naar de buis…

Wij Calvinisten zuinig met geluk kloppen af op ongelakt eikenhout doseren gevoel, vallen we minder diep morgen gaat 't fout, is er verdriet. Steken kop niet boven maaiveld uit dan zijn we prooi van politiek correct van nuchter volk beneden de zeespiegel in een land zonder persoonsverering Watermens aan de voet van de zee Europa…

Te zwemmen in azuur à l'après-midi, puur voor het genoegen en warm welkom 'Loste Nord' een jonge ree graast bij het bosje naast de notenboom dan spitsen zich de oren ons gepraat verstoort haar rust een grote vogel zweeft met trage cirkels door het blauw boven dit groene dal, met lila bergen voor de horizon en verre purp'ren Pyreneeën…

Een loflied klinkt op Amsterdam, En op de tulpenvelden, Een loflied op het mooie “Wien”, Op kleine plaatsen zelden! Tòch ligt er in ons land zo’n oord, En wel in het land der Zeeuwen, Dààr voelt men nog, als men er loopt, De sfeer van vroeger eeuwen! Ach, mocht ik toch `n dichter zijn, Ik zou in bloem’rijke tale, De schoonheid van-, m`…

waar een verzonken woord op straat nog fluistert van vervlogen dagen rond de sierlijke gevels bij vlagen zich in oeroude klanken horen laat waar de nar en troubadour herleven de stem van een roomse toren klinkt die de stad in al haar pracht bezingt zo hecht met de Zoom verweven waar het verleden huist in elke steen de oude muzen hier…

Ma voiture et moi c'est Dimanche, la route vers Monflanquin ses bas-côtés rouges de coquelicots, direction Quercy bonheur, mon Sud-Ouest, Tout Réussir et tabac- mais pas la Dimanche sans les huîtres d'Arcachon ni sans l'homme qui courronne ma douzaine de treize no 2, avec les meilleurs trois no 1 (Mijn auto en ik het is zondag de weg…

zondagmorgen oesters en de krant de auto en ik het licht op het land koolzaadgeel en klaproosrood ondeelbaar? nee, kijk met mij, zoveel groenen onder strakblauw en vogels, vogels hier een huis en daar een meer, een herdershut nu eens een doorgaande middenstreep, dan pijlen stop met inhalen, waarom ook zou je je zo haasten wanneer…

Ik schud de dromen uit de kussens het onderlaken strijk ik glad de ramen open, uitgeslapen ruikt het buiten schijnt de zon en dampt de aarde, scharrelen de vogels op het groen gazon en in de bomen heerst een drukte van belang, er wordt gebouwd, geschikt, gevormd, gestreden: de beste plek, terwijl ernaast de graafmachine rammelt, graaft de…

Het waaide hard en om de struiken en bomen kolkte de wind. Zo al loeiend en gierend blaast ze alles omver. De mensen stoeiden om verder te komen wat niet zo gemakkelijk ging met dit gegier. Dit is het weer waar de zee van geniet. De wind buldert, de golven rollen vol schuim op het strand. De Noordzee, o, Nederland met al je natuurgeweld, je bent…

de provincie is nog niet klaar neem de braassemerplas met tijdens de braassemerloop zicht op velerlei braassemer verwachtingen tot over de finish te roelofarendsveen zoals die omtrent lagunes met hoogbouw en voor meer braassemermeer op nog af te graven veen volgens bordjes onderweg was iedereen volledig tegen dat masterplan braassemerland…